In haar korte verhaal “Happy Endings” portretteert Margaret Atwood het leven van gewone mensen die met verschillende omstandigheden te maken krijgen in een reeks verschillende situaties en obstakels, opgesomd van “A” tot “F”, waarbij elk scenario tot dezelfde conclusie leidt. Ook al vertonen de afzonderlijke verhalen grote verschillen tussen het begin en het midden, toch hebben ze allemaal een identiek einde, iedereen sterft, ongeacht de keuzes die ze hebben gemaakt of hoe ze hun leven hebben geleefd. De nadruk voor “Happy Endings” lag voor Margaret Atwood op het helpen van lezers, en ook andere schrijvers, om het belang te begrijpen van “hoe en waarom” een conclusie wordt bereikt, niet waar de conclusie zelf uit bestaat, omdat alle verhalen eindigen in de dood. In Margaret’s woorden “Don’t be deluded by any …show more content…
Atwood helpt mensen te beseffen dat ze het leven kunnen leiden zoals ze willen omdat het niet uitmaakt of je een heilige bent en je hele leven bij dezelfde persoon blijft of experimenteert met verschillende mensen om je ware liefde te vinden, uiteindelijk zullen we als mensen allemaal eindigen naast Mary, John, Madge, James, en Fred. Het einde kan nooit veranderd worden, het maakt niet uit hoe het begin van onze verhalen is geschreven of hoe we het midden vertellen; hetzelfde lot is eeuwigdurend voor iedereen. Of het nu een echt liefdesverhaal is, een verwrongen relatie, een tragische moord en zelfmoord, of een liefdesverhaal dat een natuurramp overleeft om vervolgens verscheurd te worden door een menselijke ziekte; het maakt niet uit hoe het verteld wordt, de dood zal je op het einde altijd treffen. In elk scenario dat Atwood ons geeft eindigt er altijd iemand met optie “A”, waardoor het feit wordt bevestigd dat liefde het onderliggende levensdoel is dat uit Margaret Atwood’s les moet worden gehaald. “Happy Endings” legt de nadruk op het midden, want zoals Margaret Atwood zegt: “Echte kenners staan er echter om bekend dat ze de voorkeur geven aan het stuk ertussenin, omdat dat het moeilijkst is om iets mee te doen” (Atwood 451). Het “tussenstuk” is het verhaal; het bestaat uit zo veel verschillende details en is zo ingewikkeld dat er zonder het tussenstuk geen einde is. Het argument dat het midden niet relevant is, is onjuist, want het enige deel dat echt relevant is, is het midden. Het maakt niet uit hoe het verteld wordt, hoe vaak het verandert, of hoe lang het is, er is geen einde zonder het midden omdat er geen verhaal zou zijn om te eindigen. Dus geniet van het leven dat je leidt en verander het als het nodig is, want je eindigt hoe dan ook in hetzelfde graf. “Tot zover het einde. Het begin is altijd leuker (Atwood