De spoorwegen tijdens de industriële revolutie hebben het Amerikaanse landschap gevormd zoals het er in de moderne tijd uitziet. Namen als Vanderbilt en Hill hebben hun sporen nagelaten als de ware industriëlen van het vergulde tijdperk.
Achtergronden
Weinig ontwikkelingen in de Amerikaanse geschiedenis zijn zo prominent geweest als de expansie van de spoorwegen. In het begin van de negentiende eeuw was het verlangen naar technologische vooruitgang alom aanwezig. Met de uitvinding van de stoomlocomotief lagen er schitterende kansen in het verschiet. De introductie van de spoorwegen in de Verenigde Staten veranderde het land van een bescheiden agrarische samenleving in een moderne, geïndustrialiseerde natie, die mensen door het hele land met elkaar verbond in een kwestie van dagen, in plaats van maanden. Het leven van velen in het hele land verliet zelden hun dorpen, omdat ruilhandel en handel gemeengoed waren in deze plattelandsgemeenschap. De spoorwegen luidden echter een nieuw tijdperk van handel in, dat het leven van alle Amerikanen voor altijd zou veranderen.
Hoewel de steden dun met elkaar verbonden waren, bestonden er een paar primitieve transportmiddelen. Een daarvan waren overvolle onverharde wegen, die bijna onbegaanbaar werden tijdens minder dan ideale weersomstandigheden. De drukste van deze wegen in de Verenigde Staten was de Route 1 tussen New York en Washington D.C., die hoofdzakelijk een postroute was. Een gemakkelijkere, zij het langere optie waren de kanalen, die zowel vracht als passagiers vervoerden. Bovendien vervoerden de kanalen zelden bederfelijke waar vanwege de lange reistijden, waardoor het vervoer van de oogst van de boeren naar de markt onmogelijk werd gemaakt. Bovendien hadden de passagiers op het schip weinig comfort, wat veel, anders welwillende passagiers, ervan weerhield om te reizen.
Het vervoer per spoor ontstond in Engeland in het begin van de 19e eeuw, toen verschillende houten tramwegen werden aangelegd om steenkool te vervoeren tussen de mijnen en de kanalen. Deze vroege spoorwegen in Engeland dienden om bestaande industrieën met elkaar te verbinden, zodat goederen sneller dan ooit konden worden vervoerd. Omgekeerd werden in Amerika spoorwegen aangelegd om verbinding te maken met voorheen onontgonnen gebied, waardoor expansie en handel werden gestimuleerd. Met de komst van de stoomlocomotief begonnen verschillende locomotieffabrikanten uit Engeland hun locomotieven naar de andere kant van de oceaan te verschepen. Al snel bouwde de Baltimore & Ohio Railroad de allereerste Amerikaanse locomotief, de “Tom Thumb”, en daarmee was de Amerikaanse spoorwegen geboren.
Hoewel de Amerikaanse spoorwegen nog in de kinderschoenen stonden, begonnen ze tijdens de Burgeroorlog op te bloeien, toen allerlei machines, munitie en andere voorwerpen moesten worden vervoerd. Na de oorlog veranderde het land van een agrarische samenleving in een geïndustrialiseerde natie, want met de spoorwegen was het nu mogelijk voor industrieën om verbonden te zijn als nooit tevoren. Het was nu mogelijk voor entiteiten zoals boeren en staalbedrijven om hun goederen uit te wisselen met consumenten en bedrijven in het hele land. Vóór de komst van de spoorwegen bleven veel delen van Noord-Amerika desolaat, omdat hun geografische kenmerken moeilijk toegankelijk waren met paard en wagen.
Toen de Burgeroorlog eindelijk achter de rug was, begonnen de spoorwegen zich snel uit te breiden. Belangrijke personen, zoals Cornelius Vanderbilt en James J. Hill, kregen steun van aandeelhouders en begonnen met de aanleg van spoorwegen in zowel landelijke als stedelijke gebieden. Deze prominente industriëlen uit het vergulde tijdperk werden “roofridders” genoemd, vanwege dubieuze zakenpraktijken en steekpenningen om leningen met lage rente te krijgen, die zouden resulteren in grote marktaandelen. Dit soort zakenpraktijken leidde uiteindelijk tot een monopolie van spoorwegbezit en -aanleg, naast de scheepvaarttarieven, waarvan de boeren het meest te lijden hadden.
Omwille van de schandalige zakenpraktijken die deze individuen nastreefden, werden ze door velen verafschuwd, maar het Amerikaanse landschap zou er drastisch anders uitzien zonder hun bestaan. James J. Hill was de pionier van de Great Northern Railway, die het land verbond met het noordwesten van de Stille Oceaan, en toegankelijk vervoer tot stand bracht naar de uitgestrekte ijzerertsgebieden van Minnesota, ook al overtrad hij bij de aanleg ervan diverse antitrustwetten. Vanderbilt, verantwoordelijk voor de aanleg van de New York Central Railroad, paste verschillende revolutionaire zakenpraktijken toe, die de toekomst van het land meer dan een eeuw zouden bepalen. Naast de snelle expansie van de spoorwegen brachten deze meedogenloze magnaten de regering ertoe de Sherman Anti-trust Act aan te nemen, die probeerde de verschillende monopolies in het nieuwe industriële tijdperk te reguleren.
Hoe beïnvloedden de spoorwegen het leven van de mensen?
Met de overvloedige belangstelling voor de spoorwegen, was de westwaartse expansie steeds meer in opmars. Overal in het westen en Midwesten verrezen steden, die economische groei en welvaart stimuleerden. Mensen verlangden ernaar zich naast de spoorlijn te vestigen, omdat die hen in staat stelde door het hele land te reizen en goederen te verzenden. Voor lokale boeren betekende het dat ze hun oogst konden verschepen naar consumenten honderden kilometers verderop. Voor velen betekende het dat ze met gemak en zonder angst door het land konden reizen.
Daarnaast hadden bewoners in het hele land nu de mogelijkheid om te genieten van voedsel dat gewoonlijk niet gemakkelijk verkrijgbaar was in hun gebied, of niet in het seizoen. Dankzij de spoorwegen konden de bewoners van de noordelijke staten in de wintermaanden genieten van gewassen als sinaasappels, omdat die in een warmer klimaat konden worden verbouwd en per spoor konden worden vervoerd. De spoorwegen stimuleerden ook de veeteelt en de oprichting van verschillende “koeiensteden” in het westen. Tijdens de hausse begon vlees massaal geproduceerd te worden, omdat het in gekoelde koelwagons door het hele land kon worden geschoven.
De spoorwegen veranderden ook de manier waarop mensen werkten. Decennialang waren boerderijen de steunpilaar van het grootste deel van het land. Hele families werkten op de boerderijen, zowel om zichzelf te voeden als om hun gewassen te verkopen voor de winst. De spoorwegen voedden de industriële revolutie in Amerika, waardoor verschillende landbouwmachines gemeengoed werden. Machines zoals de maaimachine mechaniseerden de boerderijen van het land, waardoor investeerders belangstelling kregen voor boerderijen, en de concurrentie hevig werd. Met de interesse van investeerders in boerderijen groeide het areaal, maar het aantal boeren in het hele land was afgenomen, en de boerderij was niet langer een familiebedrijf.
Toen het nijvere jonge land spoorwegen aanlegde door voorheen onbebouwd land, begonnen nieuwe bedrijven, waarvan sommige tot in de 21e eeuw bestaan, fabrieken te bouwen om in hun behoeften te voorzien. Omdat de landbouw nu gemechaniseerd was, zochten veel kinderen van boerenknechten werk in deze fabrieken omdat het werk op de boerderij schaars was geworden. Veel mensen voelden zich onafhankelijk door deze banen, omdat ze genoten van de zelfstandigheid van een baan waarmee ze loon verdienden.
De baan in loondienst vereiste voor de meesten een aanpassing, want in plaats van te werken voor hun eigen behoeften op hun boerderij, werkten ze nu voor een bedrijf, in een snelle, repetitieve omgeving. Veel geschoolde ambachtslieden begonnen repetitief en gevaarlijk werk te doen vanwege het werktempo van het bedrijf en de eis om het werk af te maken zoals de opzichters dat wilden. Hoewel veel van de nieuwe beroepen bestonden uit het bedienen van een machine op de fabrieksvloer, kregen veel geschoolde mensen kantoorbanen in loondienst en hielden zij toezicht op de fabrieksarbeiders. Dit resulteerde in een afkeer van de fabrieksarbeiders voor de werknemers in loondienst, omdat zij hen aanmoedigden sneller en efficiënter te werken in een hachelijke atmosfeer. Door de werkomgeving en de lage lonen veranderden de steden waarin deze fabrieken waren gevestigd in sloppenwijken.
Hoewel er veel onverschilligheid bestond over de manier waarop het werk in fabrieken en bedrijven werd uitgevoerd, was er één aspect waar iedereen het over eens kon zijn, namelijk de overvloedige hoeveelheid producten die nu beschikbaar was. Vóór het spoorwegverkeer werden veel producten ofwel thuis gemaakt, ofwel door de plaatselijke bevolking. Maar met de spoorwegen en de massaproductie was het mogelijk om producten uit het hele land en daarbuiten te verschepen, waardoor luxe meubilair en andere huishoudelijke artikelen gemeengoed werden. Tijdens deze bedrijvige tijd werden veel Amerikaanse basisartikelen, zoals Sears & Roebuck, Macy’s, en Campbell’s Soup populair, waarbij duizenden mensen werk vonden en veel goederen die voorheen niet verkrijgbaar waren, in Amerikaanse huizen kwamen.
Omdat de spoorwegen zo populair bleken, begonnen verschillende steden en dorpen het Amerikaanse landschap te bedekken. Voorheen werden gebouwen opgetrokken uit wat in de nabijgelegen stad voorhanden was, zoals steen en baksteen, die spaarzaam werden gebruikt. Maar met de massaproduktie in het verschiet, begonnen verschillende houtleveranciers timmerhout aan bouwers te verkopen, en verscheepten het door het hele land per spoor.
Van alle vooruitgang die het reizen per spoor opleverde, is de toegenomen communicatie misschien wel de grootste onderneming. Vóór de komst van de spoorwegen kon het maanden duren voordat de post het land doorkruiste, hetzij per boot, hetzij per paard en wagen. Maar met de spoorwegen werd deze tijd teruggebracht tot slechts enkele dagen, waardoor het land als nooit tevoren werd verbonden. Daarom werd het Railway Express Agency opgericht, waardoor post onderweg kon worden vervoerd en gesorteerd, en op elke plaats met een treinstation in de buurt kon worden afgeleverd. Bovendien kon het nieuws door het hele land reizen, aangezien kranten in grote steden konden worden gedrukt en in elke stad met een spoorwegdepot konden worden bezorgd.
De spoorwegen hadden ook een grote invloed op de politiek. Vóór de komst van de spoorwegen konden veel Amerikanen de namen van de verschillende presidentskandidaten niet met een gezicht verbinden. Kandidaten bleven gewoon in Washington, want het was een verraderlijke reis per wagon door het land. Maar met de komst van de spoorwegen, met name de voltooiing van de transcontinentale spoorlijn in 1869. Kandidaten begonnen “Whistle Stop Tours”, waarbij ze in bijna elke stad, groot of klein, met een treinstation stopten en hun kandidatuur voor het presidentschap stelden. Gewoonlijk stond de kandidaat op de achterbank van een observatiewagon en hield een toespraak terwijl een menigte supporters toekeek. Dit werd gemeengoed, en gaf de kandidaat de mogelijkheid om het land op grotere schaal te bereiken. Bovendien gaf het de kiezers de mogelijkheid om hun kandidaten uit de eerste hand te zien, en om hun gestalte en houding te bekijken. In zekere zin vertienvoudigde de spoorweg de macht van de kiezer, en maakte het hem mogelijk een beter geïnformeerde keuze te maken.
Westwaartse Uitbreiding
Het landschap van het westen was bij velen in het oosten onbekend. Velen die ernaar verlangden naar het westen te trekken, werden ontmoedigd door angst en het onbekende, vooral door het verraderlijke landschap en de onstabiele wagens die het moesten doorkruisen. Tot de komst van de spoorwegen bleven kolonisten in hun kleine stadjes en trokken niet verder dan een paar mijl verder.
Vóór het reizen per spoor was de enige wijze van transport naar het westen via de karavaan, voornamelijk gebruikt door bonthandelaren. Dit pad was vaak verraderlijk, en vergde veel veerkracht om de reis te voltooien. Door het gebrek aan toegankelijkheid vóór de spoorlijnen, bleef Californië tamelijk verlaten van de rest van het land, aangezien het onlangs tot staat was uitgeroepen, en van de Spanjaarden was overgenomen. Deze aanwinst leidde tot de opening van vele extra wagenroutes, maar het risico was evident. Enkele van de vele risico’s die gepaard gingen met het doorkruisen van het Amerikaanse landschap per wagen waren ziekte, hongersnood en de dreiging van aanvallen van plaatselijke Indianenstammen. De spoorwegen namen veel van deze risico’s weg en maakten het mogelijk om sneller en gemakkelijker te reizen dan ooit tevoren.
Toen de Transcontinental Railroad in 1869 werd voltooid, groeide de bevolking van Californië en het westen snel. De reis naar het westen was niet langer een verraderlijke, maandenlange onderneming, want reizigers bereikten hun bestemming binnen enkele dagen. Veel gezinnen uit het oosten of middenwesten reisden naar Californië voor nieuwe kansen, vooral de Californische goudkoorts. Bovendien, door het gemak van het reizen per spoor, konden families die van oost-west migreerden nu terugkeren naar het oosten om familie en vrienden te bezoeken, wat de aantrekkelijkheid van de westwaartse migratie vergrootte.
Velen die naar het westen trokken en boeren werden in het nieuwe gebied, ondervonden een strijd met de spoorwegen over de verzendkosten. In de beginjaren bestond het spoorwegnet uit vele kleinere zijlijnen, die een belangrijk deel van het netwerk uitmaakten. Veel grotere spoorwegmaatschappijen, zoals de Union Pacific, begonnen echter deze kleinere spoorwegmaatschappijen op te kopen, waardoor de transportkosten aanzienlijk stegen. Deze spoorwegen vormden een volledig monopolie over de boeren die hun goederen naar de markt brachten, en tastten hun levensonderhoud aanzienlijk aan. Dit resulteerde in een drang naar verandering door de boeren, die een coalitie vormden, en hun zaak bij de regering promootten, met het verzoek om een maximum verschepingstarief, en een einde aan het monopolie.
Entertainment and the Railroad Industry
Naast de gemakkelijk herkenbare veranderingen die de spoorwegen in het land introduceerden, brachten ze ook veranderingen teweeg in verschillende industrieën, met name in de entertainmentindustrie. Vóór de komst van de spoorwegen hadden de stedelingen een beperkt aanbod aan amusement, omdat alleen plaatselijke entertainers of muzikanten gangbaar waren. Maar na de uitbreiding van de spoorwegen begonnen artiesten uit het hele land, en uit de hele wereld, langs het spoorwegnet verschillende steden aan te doen. Namen als het Ringling Bros. Barnum & Bailey Circus werden veelvoorkomende shows in het hele land, shows die zonder de spoorweg niet mogelijk zouden zijn geweest.
Het is verbazingwekkend dat de spoorwegen een belangrijke rol speelden in de grote speelfilms, omdat ze film door het hele land vervoerden, naar theaters in zowel elke metropool als elke kleine stad. Interessant genoeg werd Hollywood, net als het grootste deel van het westen, toegankelijk gemaakt via de spoorwegen, die artiesten en filmmakers naar de ontluikende filmstad vervoerden, want vóór de komst van de spoorwegen was reizen naar het westen omslachtig, en duurde het maanden om de westkust te bereiken. Hoewel speelfilms pas ver in de 20e eeuw tot bloei kwamen, konden artiesten als het circus dankzij de spoorwegen tijdens de industriële revolutie verschillende steden in het hele land bezoeken.
Als de spoorwegen er niet waren geweest, waren dit soort amusementsmogelijkheden misschien niet beschikbaar geweest tot het luchtverkeer in het begin van de 20e eeuw meer gemeengoed werd. Het is vaak verrassend hoeveel invloed de spoorwegen hebben gehad op het huidige landschap en de geografie van het land. In zekere zin bereidden de spoorwegen het land voor op de geboorte van de film, omdat reizigers eraan gewend raakten dat het landschap als een waas buiten het treinraam voorbijtrok, vergelijkbaar met het bekijken van een foto op een scherm.
Shaping the Modern Era
In zekere zin bouwden de spoorwegen de Verenigde Staten op, vooral in het westen, waar het landschap grotendeels onbewoond was. Het komt zelden voor dat in een klein stadje in Amerika geen spoorlijn door de hoofdstraat loopt. De spoorlijn introduceerde een gevoel van standaardisatie en eenheid in het land, omdat nieuwskoppen, films en dergelijke nu sneller werden verspreid dan ooit tevoren, en elke kleine stad en grote stad konden bereiken. Bovendien heeft de spoorwegen ervoor gezorgd dat in het hele land verschillende tijdzones ontstonden. Vóór de komst van de spoorwegen werd de tijd van de dag bepaald door de stand van de zon, maar toen treinen door het hele land reden, werden gestandaardiseerde tijdzones ingevoerd. Het land werd verdeeld in vier tijdzones, oostelijk, centraal, bergachtig en Pacifisch, en ze liepen allemaal synchroon met elkaar om ervoor te zorgen dat de treinen op tijd reden. Tijdzones over de hele wereld werden ingevoerd als gevolg van het reizen per spoor, en maakten het mogelijk de wereld met elkaar in sync te brengen, vooral wanneer het ging om handel en scheepvaart.
De spoorwegen hebben het gezicht van het moderne Amerika gesmeed. Zij veranderden de manier waarop wij reizen, en uiteindelijk, de manier waarop wij leven. De komst van de spoorwegen deed de omvang van het land figuurlijk krimpen, omdat het nu mogelijk was het land in enkele dagen in plaats van weken of maanden te doorkruisen. Bovendien nam de angst om te reizen af, omdat bedreigingen niet meer zo overheersend waren. Deze factoren moedigden velen aan om naar het westen te migreren, en speelden een belangrijke rol in de industrialisatie van het westen. Hoewel verschillende innovaties, zoals lucht- en wegvervoer, hun diensten aanzienlijk hebben beperkt, blijven de spoorwegen een vitale rol spelen in het dagelijks leven van de Amerikanen, door alledaagse goederen en koopwaar veilig en efficiënt te vervoeren, en zullen dit blijven doen voor toekomstige generaties.