Ronda Rousey’s Life Was More Tragic Than You Realized

Rough-and-tumble Ronda Rousey

Geboren in Riverside, Californië, in 1987, was Ronda Rousey, vernoemd naar haar overleden vader Ron, een vechter vanaf het moment dat zij deze wereld betrad. Als dochter van Annaria De Mars en Ron Rousey, was Ronda de jongste van drie meisjes. Terwijl Ronda op de lagere school zat, verlieten de Rouseys Riverside voor het platteland van North Dakota.

Die verhuizing naar de virtuele middle of nowhere zou leiden tot de eerste van vele tragedies die Ronda in haar leven onder ogen zou moeten zien en zou moeten overwinnen. Zuid-Californië is namelijk geen broeinest voor sleeën. Daar is de winter bijna onbestaande. Maar in Noord-Dakota is de winter wel echt, en dat biedt een overvloed aan activiteiten om de bittere temperaturen te verdrijven.

Voor Ronda en haar vader zou dat sleeën zijn.

Een ongeluk dat alles veranderde

Ronda en haar vader, die met pensioen was toen het gezin naar Noord-Dakota verhuisde, gingen op een winter in Noord-Dakota op slee-avontuur. De twee Californiërs dachten dat het de perfecte manier zou zijn om in de winterstemming te komen. De dag eindigde echter in een tragedie. Tijdens het sleeën raakte Ron een overdekte boomstam en stortte voorover op de grond.

Door het letsel aan zijn ruggengraat belandde hij in het ziekenhuis. Daar werkten artsen maandenlang verwoed door Ron bloedinfuus te geven en zijn nek en rug te opereren. Ronda’s leven werd beperkt tot het ziekenhuis, waar ze geduldig wachtte op de genezing van haar vader. Maar genezing zat er, helaas, niet helemaal in.

De artsen gaven een grimmige prognose: over een paar maanden zou Ron verlamd zijn onder zijn middel en dat zou, naarmate zijn ruggengraat verder uiteenviel, overgaan in een volledige verlamming van zijn lichaam. De toekomst zag er niet goed uit voor Ron.

Een gezin met gebroken hart

Toen Ron het nieuws over zijn toekomstige gezondheidstoestand verwerkte, nam hij een grimmig, tragisch besluit, een besluit dat Ronda voor de rest van haar leven zou beïnvloeden. Terwijl Ronda en haar zus tekenfilms keken, kwam haar vader de kamer binnen, omhelsde hen beiden en stapte in zijn Ford Bronco.

Hij reed naar een vijver waar de familie zou rondhangen, en hij benam zich het leven door koolmonoxidevergiftiging. Ronda was slechts 8 jaar oud. Gelukkig voor Ronda en haar familie was hun moeder AnnMaria ijzersterk en een baken van hoop voor het verwoeste gezin.

Een wonderkind in de dop

AnnMaria was zelf een wonderkind in judo. Als kind en tiener behaalde AnnMaria de eerste plaats in talrijke wereldtoernooien. Op de universiteit bleef ze winnen en blonk ze uit in de klas. Na een korte pensionering schokte AnnMaria de judowereld toen ze in 1984 de wereldkampioenschappen judo won.

Op de mat was ze zo slim als een hoentje. Op haar 16e zat ze op de universiteit en op haar 19e was ze bezig met haar MBA. Toen ze klaar was met haar MBA, ging ze voor haar Ph.D. in onderwijspsychologie aan de Universiteit van Californië, Riverside.

Nauwelijks gebaard

Met een onbreekbaar door judo aangeleerde moed en een vruchtbare geest was AnnaMaria uitgerust met de perfecte vaardigheden om de reeks tragedies die haar familie zouden overkomen het hoofd te bieden. Maar Ronda, het archetype van fitheid, kracht, hardheid en doorzettingsvermogen, overleefde haar geboorte ternauwernood. Bij haar geboorte raakte de navelstreng verstrikt rond Ronda’s nek, waardoor ze geen zuurstof meer kreeg. De dood werd ternauwernood voorkomen. Helaas, wat de doktoren dachten dat hersenbeschadiging was, was dat niet. Tijdens Ronda’s eerste zes jaar op aarde sprak ze nauwelijks en de wirwar van woorden die uit haar mond kwamen, waren wartaal. Ze werd in het speciaal onderwijs geplaatst.

Geen North Dakota meer

De hoop voor Ronda werd met het jaar minder. Toen ondernam haar familie actie en verhuisde naar Noord-Dakota, zodat Ronda in de buurt kon zijn van een eliteteam van logopedisten, die na intensief werk vaststelden dat ze apraxie had, een relatief onbekende spraakaandoening die het motorische programmeersysteem voor spraak aantast.

Terwijl Ronda onvermurwbaar werkte aan haar spraakgebrek, leed haar familie onder de eerder genoemde tragedie van het verlies van hun vader en echtgenoot. In plaats van alleen in Noord-Dakota te blijven, op de plek waar de familie zoveel verdriet heeft geleden, koos AnnMaria ervoor om de familie terug te verhuizen naar Zuid-Californië, een verhuizing die Ronda uiteindelijk blootstelde aan de favoriete sport van haar moeder – judo.

De judoreis begint

En als je moeder wereldkampioen judo is, moet je het onverwachte verwachten, zelfs als je 12 jaar oud bent. “Je zou ook best goed zijn in judo als je moeder elke ochtend op je bed sprong en je aanviel met armbars,” herinnerde Rousey zich aan de Los Angeles Daily News.

De judo-boringen waren dagelijks. Naarmate Ronda meer zelfvertrouwen kreeg in de klas, kreeg ze ook meer zelfvertrouwen op de mat. Met de expertise van haar moeder en constante begeleiding, begonnen de dingen voor de jonge Ronda op één lijn te komen. Op 16-jarige leeftijd verhuisde Ronda van haar comfortabele thuisbasis naar Massachusetts om judo te gaan trainen.

De Olympische Spelen van 2004 in Athene

Haar aspiraties waren groots en moedig. Ze wilde net als haar moeder wereldkampioene worden, en ze zou alles doen om dat doel te bereiken. Ondanks de grote afstand van huis, begon Ronda haar leven in Massachusetts op te pakken en werd ze een van de beste judotalenten van het land. Ze was goed op weg om geschiedenis te schrijven.

In 2004 keerden de Olympische Spelen terug naar de oorspronkelijke locatie: Athene, Griekenland. En het was in Athene dat de 17-jarige Ronda Rousey voor het eerst het wereldtoneel zou betreden. Rousey was bijna gestorven bij haar geboorte, had haar vader verloren in een tragisch ongeval, was gestopt met school, was meerdere keren verhuisd en vertegenwoordigde de Verenigde Staten op de Olympische Spelen in de sport die haar moeder had bedacht.

Een Griekse tragedie

En om het nog maar eens te herhalen, ze was nog maar een tiener; in feite was ze de jongste judo-deelnemer aan de spelen. De spelen bleken, net als haar leven, een andere horde te zijn die ze moest nemen. Ondanks haar inspanningen werd de 17-jarige Rousey overklast door haar veel oudere en ervaren tegenstanders. Uiteindelijk eindigde ze op de negende plaats.

Vastbesloten om het jaar niet zonder medailles te verlaten, kreeg Ronda nog een laatste kans om haar vaardigheden op zo’n jonge leeftijd te bewijzen. Tijdens de Wereldkampioenschappen judo junioren 2004 in Boedapest, Hongarije, won een kranige Rousey de gouden medaille, een ongelooflijke ommekeer na haar Olympische teleurstelling. Het bewees ook haar bekwaamheid.

Amerikaanse geschiedenis geschreven

In de jaren die voorafgingen aan de Olympische Spelen van 2008 in Peking, bleef Ronda uitblinken in het internationale circuit. In 2006 vocht ze zich naar de gouden medaille bij de Birmingham World Cup in Groot-Brittannië, waarmee ze de eerste Amerikaanse judoka in bijna tien jaar werd die een A-Level toernooi won, het hoogste wedstrijdniveau van judo.

Op de Pan-Amerikaanse Spelen van 2007 behaalde Rousey de gouden medaille, een verbetering van het zilver dat ze eerder dat jaar op de Wereldkampioenschappen judo 2007 had behaald. Al deze toernooien waren proeftuinen voor de komende Olympische Spelen waar Rousey, een van de beste atleten van de sport, van plan was om zich te consolideren als een levende legende.

De beste en het brons

Rousey was niet van plan om haar teleurstellende prestaties op de Olympische Spelen van 2004 te vergeten toen ze in Peking aankwam. Ze was op een missie om iets te doen wat geen Amerikaanse vrouw had gedaan sinds de sport een Olympische vrouwensport werd in 1992: een medaille winnen. Rousey, die uitkomt in de 70 kg-divisie, won vijf wedstrijden en verloor er één.

Die ene nederlaag weerhield haar er weliswaar niet van om voor goud en zilver te strijden, maar zou haar er niet van weerhouden om Amerikaanse judogeschiedenis te schrijven. In de bronzen medaille wedstrijd, Rousey gedomineerd Duitsland Annett Boehm om brons te claimen, steeds de eerste Amerikaanse vrouw om medaille in de sport. Wat een hoogtepunt in Rousey’s carrière had moeten zijn, verviel snel tot een bijna historisch dieptepunt.

Van held naar nul (geld)

Ronda trok zich na haar bronzen medaille terug uit het judo en keerde terug naar Californië. Ze dacht dat haar status als succesvolle Olympiër en Amerikaanse held haar wel wat geld zou opleveren; helaas voor haar was dat niet het geval. Zonder geld en zonder plan trok Ronda in het huis van haar moeder in Californië in, terwijl ze alles op een rijtje zette.

De eerste stap bij het bedenken van haar volgende stap zou het krijgen van een baan en het vinden van een plek om te wonen zijn. Ronda deed beide. Ze werd een cocktail serveerster in LA en werkte in een bar met piratenthema genaamd Redwood Bar and Grill. Ze woonde in een klein appartement met een vriendin en reed in een Honda zonder airco.

Een kampioen in haar auto

Het geld was krap. Haar agenda was overvol. Het avondeten bestond soms uit koude ramen omdat het warme water was afgesloten. Sigaretten en marihuana werden een integraal deel van haar leven. Er was zelfs een kleine periode waarin Rousey volledig uit haar auto leefde.

De hoop was aan het slinken. “Het was slecht,” vertelde ze aan Los Angeles Daily News. “Het was een tijdje slecht.” Echter, Rousey was een Olympiër, een kampioen, en een vechter. Ze was niet van plan zich te wentelen in haar ellende en medelijden met zichzelf te hebben. Rousey pakte zichzelf op bij de metaforische bootstraps en nam een baan, tot verdriet van haar moeder, bij een 24 Hour Fitness, met de bedoeling om te trainen voor MMA.

MMA redt de dag

Vechten, na alles, zat in haar bloed, en als er een beetje bloed gemorst moest worden om de top weer te bereiken, dan zij het zo. Toen ze bij 24 Hour Fitness werkte, trainde Rousey obsessief in MMA. Haar leven was nu gewijd aan de sport. Het combineren van haar judo vaardigheden met volwaardige gevechten was een relatief gemakkelijke overgang voor haar, maar er was serieus werk aan de winkel.

“Elke vrije gedachte die ik had was voor het vechten,” vertelde ze aan Esquire. “Ik was aan het schaduwboksen met de druppels in de douche, gewoon proberen om elke seconde beter te worden.” Eindelijk, na maanden van training in MMA, meestal met mannen, maakte Rousey haar MMA-debuut.

Collision course to the top

In 23 seconden, Rousey submitte haar tegenstander, Hayden Munoz, via armbar. De armbar bleek haar kenmerkende beweging te zijn die haar ook in haar volgende twee amateurgevechten naar de overwinning zou leiden, waarmee ze haar vechtrecord op een perfecte 3-0 bracht. Haar perfecte amateurrecord daargelaten, stond Rousey voor een enorm, dreigend dilemma.

De vrouwelijke vechtsporten stonden nog in de kinderschoenen. Er was nauwelijks een markt voor MMA voor vrouwen en de grootste speler in de sport, de UFC, had niet eens een vrouwendivisie. Natuurlijk kon ze in kleine competities nauwelijks genoeg verdienen om rond te komen, of ze kon het proberen bij vrouwenboksen, maar als ze haar brood in MMA wilde verdienen, zou ze moeten wachten. Het einde van de weg leek nabij voor Rousey.

Koningin van de kooi

In 2011, Rousey ving een enorme doorbraak en kondigde haar intenties aan om pro te gaan, en tekende bij King of the Cage. Hoewel niet een grote naam in de gevechten, King of the Cage was een begin. In haar professionele debuut, Rousey opnieuw onderworpen haar tegenstander via armbar, dit keer in slechts 25 seconden.

De snelheid waarmee Rousey was ontmanteling van haar tegenstanders was geen toevalstreffer of een aberratie. Het was de norm. Tot 2012 bleef Ronda Rousey de vechtsport voor vrouwen domineren. Zij was het gezicht van de sport. Tegenstanders stonden in de rij om haar uit te dagen, alleen om een zware dosis realiteit te krijgen in de vorm van een armbar, vaak vroeg in de match.

Van geen kans tot kampioen

Zoals Rousey’s succes in de kooi groeide, groeide ook haar roem. Optredens in televisieprogramma’s zoals ESPN en Conan werden de norm, en geruchten begonnen te zwermen of ze misschien de eerste vrouwelijke vechter van de UFC zou worden. Maar er was nog steeds die situatie die moest worden aangepakt.

Een TMZ-cameraman vroeg UFC-president Dana White in 2011: “Wanneer gaan we vrouwen in de UFC zien, kerel?”. “Nooit,” was het antwoord van Dana White. Het is duidelijk dat White zijn sentiment over vrouwen in de UFC overwon, want in 2012 kondigde White aan dat Rousey de eerste vrouwelijke vechter van de UFC zou worden, terwijl ze tegelijkertijd de eerste UFC-vrouwen bantamgewichtkampioen werd genoemd (de UFC absorbeerde Strikeforce, waar Rousey de kampioen was).

Globale superster

Het duurde niet lang voordat Rousey de grootste ster van de sport werd. Ze verdedigde haar titels met gemak, door haar tegenstanders vroeg en vaak te onderwerpen. Ronda verdedigde haar gordel zes keer in het begin van haar UFC-carrière. In die zes gevechten bracht ze slechts 1.077 seconden in de octagon door, wat neerkomt op ongeveer $ 1.002 voor elke seconde dat ze vocht.

Haar sterrendom was opmerkelijk. Films schreeuwden om haar; fans smeekten om haar handtekeningen; televisieprogramma’s begonnen biedingswedstrijden om haar in hun programma’s te krijgen, al was het maar voor een paar minuten. In 2012 verscheen Rousey zelfs naakt op de cover van ESPN The Magazine’s 2012 Body Issue.

Holly Holm

Zoals elk imperium dat de geschiedenis heeft gekend, is de ondergang onvermijdelijk. De vraag was dus, hoe snel zou haar ondergang plaatsvinden? De schijnbaar onoverwinnelijke vechtster die Ronda Rousey was geworden, zou in 2015 voor de zevende keer op rij haar titel verdedigen.

Haar tegenstander was de doorgewinterde veteraan Holly Holm, een vechtster met een sterke boksachtergrond, een vaardigheid die Rousey notoir miste in haar overwinningen. Wat Rousey miste in een stand-up spel, maakte ze goed met een bijna onberispelijk repertoire van takedowns en submissions. Als ze Holm op de grond kan krijgen, zou dat opnieuw een succesvolle verdediging zijn.

De angel van de nederlaag

Wel, het ergste scenario voor Ronda Rousey werd werkelijkheid, want ze was niet in staat om Holm op de grond te krijgen. Dat betekende ook dat ze een gestage dosis van Holm’s vuisten en trappen in het gezicht kreeg. In een schokkende overstuur, Holm verbonden met een hoge trap naar het gezicht / nek van Rousey, waardoor ze wijdbeens naar het canvas werd gestuurd.

Het gevecht en de perfecte carrière eindigde zomaar. Rousey, die in het gevecht zwaar werd mishandeld, werd medisch goedgekeurd om weer te vechten na drie lange maanden uit de schijnwerpers te zijn geweest. Maar het zou nog ongeveer negen maanden duren voordat ze weer begon te vechten.

Double trouble

Na bijna een jaar weg van vechten, kondigde Rousey haar comeback aan in een titelgevecht tegen Amanda Nunes. In de aanloop naar het gevecht kreeg Rousey veel kritiek omdat ze in de schaduw bleef na haar nederlaag door Holm. Als ze bereid was zichzelf te verkopen om aandacht en meer kansen te krijgen, zou ze dan niet dezelfde persoon moeten zijn als ze verloor?

Critici klaagden over haar verstoppen en houding na het verlies, en bestempelden haar als een slechte sport. Ronda gaf zelfs toe dat ze een jaar lang huilde en probeerde het verlies van Holm te verwerken. In werkelijkheid zou het enige dat haar zou helpen haar wonden te helen een overwinning in haar volgende gevecht zijn.

No good Nunes

Op 30 december 2016 stapte Rousey in de ring tegen toenmalig kampioene Amanda Nunes. Het supergevecht duurde slechts 48 seconden, waarbij Nunes een spervuur van stoten op het gezicht van Rousey landde, waardoor de scheidsrechter gedwongen werd om het gevecht te stoppen. Rousey was murw en bebloed en had eindelijk genoeg van de sport die haar zoveel had gegeven. Het was voorbij. Ze trok zich terug in stilte, vergoot tranen, en trok zich terug uit de gevechten.

Maar als de ene deur sluit, gaat er een andere open. Van 2014-17 maakte Rousey sporadisch haar opwachting in de WWE, waar ze fans vermaakte in een sport waar ze als kind al dol op was. Fans en critici juichten Rousey’s evenwicht en vaardigheid in de ring toe, waar haar acteertalent volledig tot zijn recht kwam.

WWE’s nieuwste ster

Onder de oppervlakte was niet alles goed in haar leven, hoewel. Rousey onthulde aan Ellen DeGeneres dat ze suïcidaal werd na haar gevecht met Holm. Ze moest ook datinggeruchten met mede-UFC-vechter Travis Browne aanpakken, tegen wie een onderzoek liep wegens huiselijk geweld.

Met een breed scala aan emoties die de overhand namen, slaagde Rousey er toch in om in 2017 een fulltime WWE-contract te bemachtigen. Rousey maakte haar officiële debuut op WrestleMania 34 en won haar eerste WWE-titel, een die ze bijna een jaar lang met succes zou verdedigen voordat ze verloor op WrestleMania 35. Vanaf vandaag is haar WWE-titelverdediging de langste in de programmageschiedenis.

Meer films, meer geld

Rousey, sinds ze fulltime in de WWE is gestapt, heeft een bliksemsnelle stijging naar de top gehad en is een van de meest populaire entertainers in de sport. Worstelen mag dan haar nieuwste passie zijn geworden, maar Ronda Rousey tot één ding beperken is als proberen de tandpasta terug in de tube te stoppen – dat gaat niet gebeuren.

Terwijl ze trainde in de WWE, breidde Rousey haar acteercarrière uit en nam ze talloze rollen op zich in films als Furious 7 en The Expendables. Terwijl het nemen van filmrollen en het trainen voor WWE voor de meesten misschien een vol bord lijkt, was het slechts een voorgerecht voor de onverzadigbare Rousey.

Een volleerd auteur

In 2015 schreef Rousey haar eerste boek, My Fight / Your Fight. Er was geen industrie in Amerika die Rousey niet beroerde. Als een echte vechter belichaamt Ronda het oude adagium: “Het is niet hoe vaak je wordt neergeslagen, het is hoe vaak je opstaat.”

Haar heerschappij in de UFC kan zijn geëindigd, ze kan in haar auto hebben geleefd en koude ramen hebben gegeten, en ze kan in giftige relaties zijn geweest. Maar voor Ronda waren het deze momenten die haar vormden en haar hielpen geschiedenis te schrijven. Zonder haar strijd, zou ze niet de drive hebben gehad die haar naar de UFC Hall of Fame stuwde.

Haar leven, haar lichaam

Zonder die momenten van twijfel en onzekerheid, zou ze niet de grootste vrouwelijke MMA-vechter in de geschiedenis zijn geworden. In 2015 bleef Rousey geschiedenis schrijven toen ze als eerste vrouwelijke atleet presentatrice was van SportsCenter. Een jaar later verscheen ze op de cover van Sports Illustrated Swimsuit Edition.

Haar verschijning op de Swimsuit Edition markeerde de tweede keer dat Rousey haar lichaam in de schijnwerpers zette, en de reden om dit te doen was veel dieper dan alleen het willen van roem, geld en aandacht. Rousey onthulde in haar autobiografie dat een ex-vriend van haar expliciete foto’s van haar had genomen zonder haar medeweten en toestemming.

Starting a family

Rousey viel uiteindelijk haar ex-vriend aan en herstelde de telefoon en harde schijf waarop de foto’s waren opgeslagen voordat ze ze prompt verwijderde. Maar de ervaring zette Rousey er ook toe aan om naakt te poseren voor de eerder genoemde tijdschriften. De reden was dat Rousey de controle over haar lichaam wilde nemen en zichzelf wilde empoweren, in plaats van dat andere mensen controle hadden over wat mensen van haar zien.

En in 2017 verloofde Rousey zich met de liefde van haar leven, Travis Browne, in Nieuw-Zeeland. Later dat jaar trouwden de twee in Browne’s thuisstaat Hawaï. Hoewel Browne een controversieel verleden kan hebben gehad, lijkt Rousey geen aandacht te besteden aan de geruchten en beschuldigingen die Browne op een gegeven moment een van de meest gehate vechters in de UFC maakten.

Een veelbelovende toekomst

Volgens Celebrity Net Worth heeft Rousey een nettowaarde van $ 12 miljoen, een getal dat de komende jaren gestaag zou moeten stijgen. Hoewel ze misschien niet in de UFC zit, heeft ze nog steeds genoeg mogelijkheden om het geld binnen te harken, variërend van goedkeuringsdeals tot cameo-optredens en hoofdrollen. Bovendien zal haar afwezigheid in de UFC haar carrière nog jaren verlengen.

Denk er eens over na: Minder Holly Holm-achtige knock-outs en Amanda Nunes-stoten in het gezicht betekenen meer mogelijkheden om model te staan, in films te verschijnen en producten te promoten. Voor Ronda Rousey is haar reis altijd een gevecht geweest, een gevecht dat ze altijd heeft gewonnen. En hoewel ze niet meer in de octagon vecht, leeft haar vechtlust voort en drijft haar jaar na jaar naar onbekend terrein dat ze wil veroveren.

Wat is het volgende voor Ronda?

Na een onderbreking van de squared circle met de WWE, liep Ronda een verwonding op aan haar vinger die bijna leidde tot het verlies van een teen. Gelukkig konden chirurgen haar vinger redden en was ze in een mum van tijd weer op de weg terug naar herstel.

Nadat ze gehecht was, verscheen Rousey voor een paar afleveringen in de FOX-serie, “911”. Ze speelde de rol van een brandweerman met een geheim nachtleven in een vechtclub. De vraag blijft, wat is de volgende stap voor Ronda? Fans wachten op een verrassende terugkeer in de ring in de aanloop naar Wrestlemania 36, waar het gerucht gaat dat ze het opneemt tegen Becky Lynch op het “grootse podium van allemaal”.