Het Potter’s House heeft in de loop van zijn bestaan veel kritiek gekregen en is door velen bestempeld als een sekte. Belangrijke punten van kritiek zijn de mate van controle die over de leden wordt uitgeoefend, de intense toewijding die wordt vereist, en het mijden en mishandelen van degenen die de kerk hebben verlaten.
Beheersend gedragEdit
Lee Stubbs, een voormalig voorganger van de fellowship, verklaarde dat de kerk een subtiele vorm van conditionering gebruikt. “Het is niet een of ander maniakaal iets van iemand die bloed eist, maar de leiders hebben een zeer overtuigende macht over mensen. Terwijl nieuwe leden liefde en aandacht krijgen om in de kerk te willen blijven, hebben veel voormalige voorgangers en leden verklaard dat de technieken van de kerk ontworpen zijn om de mensen in de gemeente onderdanig te houden, door gebruik te maken van angsttactieken, publieke spot en mishandeling om naleving van de regels af te dwingen. Leden wordt verteld het leiderschap van de voorganger niet in twijfel te trekken en degenen die dat wel doen worden beschouwd als opstandig. Volgens Stubbs wordt loyaliteit aan de voorganger gelijkgesteld aan loyaliteit aan God. Hoewel de kerk talloze malen publiekelijk heeft verklaard dat mensen vrij zijn om de kerk te verlaten als ze dat willen, hebben voormalige leden verklaard dat voorgangers de angst creëren dat als ze de kerk verlaten, ze niet meer naar God zullen luisteren, hun leven in duigen zal vallen en dat ze naar de hel zullen gaan. In één geval werden de ouders van een voormalig lid gedood in een auto-ongeluk kort nadat zij de kerk had verlaten. De kerk gaf de schuld van de dood aan het ex-lid, omdat zij de kerk had verlaten.
Niveau van toewijdingEdit
De kerk eist een intens niveau van toewijding van haar leden en gebruikt psychologische en emotionele druk om die toewijding af te dwingen. Stubbs verklaarde dat toewijding aan de kerk voortdurend wordt versterkt met zinnen als: “Elke keer als de deuren open zijn, moet je hier zijn. Je moet in vuur en vlam blijven staan voor God. Je moet betrokken zijn. Je moet toegewijd zijn. Je moet loyaal zijn.” Leden zullen tot zeven avonden per week in de kerk doorbrengen in hun toewijding aan de gemeenschap en hebben gemeld in de problemen te komen voor het vroegtijdig verlaten van diensten.
Mijden en mishandelingEdit
Volgens tal van voormalige voorgangers en leden wordt iedereen die de kerk verlaat beschouwd als een rebel en een backslider. Tegen de huidige leden wordt gezegd dat ze niets met hen te maken moeten hebben en ze worden vaak vanaf de kansel veroordeeld. Dit kan niet alleen inhouden dat vrienden worden gemeden, maar ook dat familieleden zich tegen elkaar keren. In gevallen waarin wel sprake is van interactie, hebben voormalige leden gemeld dat zij intimiderende brieven en telefoontjes hebben ontvangen, en dat zij door geruchten werden belasterd. In één geval kregen kerkleiders de opdracht publiekelijk afstand te doen van een pastor die de groep had verlaten. Voormalige leden hebben consequent gemeld dat de tijd in de kerk heeft geleid tot traumatische ervaringen, zowel voor individuele personen als voor gezinnen. Een therapeut beschreef de symptomen van een echtpaar dat de kerk had verlaten als vergelijkbaar met die van mensen die lijden aan een posttraumatische stressstoornis. Een rechtbank verbood een man zijn 5-jarige dochter mee te nemen naar de kerk nadat bij haar PTSS was vastgesteld als gevolg van een trauma dat zij had opgelopen door de voorganger. De pastoor had zich verkleed als de duivel en stopte de handen van het meisje in een emmer nepbloed met een koeienhart erin en schreeuwde tegen haar dat ze haar hand er nooit meer uit zou krijgen. Anderen verklaarden dat de kerk hen had beroofd van hun eigenwaarde en onafhankelijkheid, en dat zij zich geestelijk verbrijzeld voelden, terwijl anderen zeiden dat hun betrokkenheid bij de kerk tot echtscheiding had geleid.
Gebrek aan pastorale trainingEdit
Voormalige voorgangers van de kerk hebben opgemerkt dat voorgangers niet alleen weinig ervaring hebben als ze worden uitgezonden, maar omdat de kerk mannen niet naar bijbelschool stuurt, zijn ze ook slecht toegerust in het begrijpen van de bijbel, wat leidt tot indoctrinatie in Potter’s House methodologie in plaats van het hebben van een op de bijbel gebaseerde achtergrond.
CultEdit
De intensiteit van de betrokkenheid en indoctrinatie door de kerk heeft ertoe geleid dat veel voormalige leden de groep als een sekte bestempelen. De kerk wordt ervan beschuldigd haar leden te hersenspoelen, wat resulteert in het blind volgen van kerkelijke overtuigingen en het uiteenvallen van gezinnen. Elke twijfel of twijfel aan de kerk wordt toegeschreven aan leugenachtige geesten en de stem van de duivel, en wordt beschouwd als verwant aan het twijfelen aan God. Rick Ross, een sekte-expert met veel ervaring in het omgaan met voormalige leden van Potter’s House, verklaarde dat hij de kerk weliswaar niet als een sekte beschouwt, maar dat het wel een destructieve groep is die heel dicht in de buurt van een sekte komt.
VerkrachtingEdit
In 1984 vertelde kerklid Debbie Christensen aan haar voorganger, Paul Campo, dat ze was verkracht door een ander kerklid. Christensen verklaarde dat toen ze Campo over de verkrachting vertelde, hij haar vertelde dat ze het waarschijnlijk verdiend had en dat ze het aan niemand anders moest vertellen. Campo antwoordde in een brief aan The Arizona Republic dat nadat Christensen hem over de vermeende verkrachting had verteld, hij met de beschuldigde verkrachter had gesproken die hem ervan overtuigde dat de seks met wederzijds goedvinden was geweest. Christensen’s moeder sprak ook met Campo over de vermeende verkrachting, die haar vertelde dat het Christensen’s schuld was en dat hij er niets aan kon doen.Kerkstichter Wayman Mitchell sprak Campo’s bewering tegen in een andere brief aan The Arizona Republic, waarin hij stelde dat Christensen Campo niet had verteld dat ze was verkracht, omdat hij haar zou hebben gezegd naar de autoriteiten te gaan en aangifte te doen. Mitchell verklaarde dat Christensen beweerde dat ze was verkracht omdat ze verbitterd en wraakzuchtig was.
HomofobieEdit
De kerk neemt een homofoob standpunt in ten opzichte van de LGBTQI-gemeenschap en heeft anti-homofilms aan het publiek vertoond. In een interview uit 2009 met de Waikato Times verklaarde Scott McGrath dat, hoewel het nog steeds als een zonde werd beschouwd, de kerk haar standpunt over homoseksualiteit had verzacht en homo-, lesbische en transgenderleden zou accepteren. In 2018 werd oprichter Wayman Mitchell echter opgenomen terwijl hij een homofobe scheldwoord gebruikte tijdens een preek in Guam, waarbij hij verwees naar homoseksuelen als “kleine flikkers” en beweerde dat de homogemeenschap miserabel was. Mitchell’s gebruik van denigrerende opmerkingen vanaf de kansel was eerder opgemerkt in een rapport van Charisma magazine.