De ziekte heeft een behoorlijke stempel op hem gedrukt, maar we zullen ons het concert van woensdag 26 juni in de National PGE herinneren.
Je zou over dit optreden heel wat kunnen vrezen. Het is al lang gezien dat Phil Collins , in tegenstelling tot sommige beter bewaarde rockveteranen, zich geen podiumgekte meer kan veroorloven.
Aan het begin van 2016 begon de muzikant aan een reeks heruitgaven van solo-albums, uitgebreid met composities uit het privé-archief in demo- en live-versies. Ook de compilatie “The Singles” en de autobiografie “Not Dead Yet” gingen in de verkoop.
Aan de titel van dit boek ontleende ze de naam van de soloconcerttournee “Still Not Dead Yet Live”, want Collins besloot zo terug te keren uit zijn muzikale pensioen om de reeks eigen hits die de popscene van de jaren 80 grotendeels bepaalden, opnieuw te beleven. Tot op de dag van vandaag blijft hij een van de symbolen van dat tijdperk.
Toen Collins, zichzelf steunend op een stok, het podium betrad, werd hij begroet door een staande ovatie. Het is dan, botweg – zoals we in het begin citeerden – dat hij zich uitlegt over zijn gezondheidstoestand. Door de gevolgen van de operatie heeft de zanger praktisch het hele concert pijn geleden, en heeft hij op zijn stoel gezeten, terwijl hij een grote band dirigeerde. Toen Collins’ stem (we kunnen horen dat de gezondheidsproblemen ook zijn vocale vorm aantastten), soms verzwakte, hielpen musici en publiek hem.
Hij kreeg bijzonder veel steun van een levendig, vierkoppig, gemengd vrouwelijk-mannelijk koor en een even grote kopersectie. Je kunt niet om de rest van het team heen, dat ook niet uit de staart is gevallen. Gitarist Daryl Stuermer is een oude bekende uit de tijd van Genesis ). De tweede gitarist Ronnie Caryl begeleidt Collins nog langer, al 50 jaar.
Lang bebaarde bassist Leland Sklar nam als sessiemuzikant deel aan de opnamen van meer dan 2000 (!) platen met de toppers van pop, rock en country. Enigszins verscholen achter de toetsen verscheen Brad Cole , en de percussie werd beantwoord door Richie “Gayaj” Garcia , waardoor sommige nummers een latin dance vibe kregen .
De grootste ovatie – naast de hoofdrolspeler van de avond – wekte achter de drums Nicholas Collins , een 18-jarige zoon van Phil, die in de voetsporen treedt van de beroemde papa die in Genesis oorspronkelijk de drums bediende om de microfoon over te nemen na het vertrek van Peter Gabriel in 1975.
Nicholas Collins
Collins junior had zijn moment om zijn vaardigheden te tonen toen hij (samen met Richie Garcia) zijn langere vijf minuten voor solo-optredens kreeg. Beide drummers verschenen ook aan de zijde van Collins senior met instrumenten, cajón genaamd, en Phil kon zich zelfs even overgeven aan het drummen – het afscheid nemen van de stokjes is het gevolg van problemen met de zenuwen na de operatie van de nekwervels.
“300 jaar geleden zat ik in een band die Genesis heette. We zijn nog steeds goede vrienden” – zo kondigt Collins twee nummers uit het repertoire van deze formatie aan: “Throwing It All Away” en “Follow You Follow Me” (op de grote schermen konden we de video zien) die lijkt op de geschiedenis van Genesis: fragmenten van muziekvideo’s, opnamen van concerten en uit de studio, of materiaal van achter de schermen). Aan het eind hoorden we de hit “Invisible Touch” ( check it out! ), waarin te horen was dat de hitte in Warschau Phil het zwaar te verduren had gegeven.
“Heet, wat? Een goed team, toch?” – vroeg Collins, want onder het gesloten dak van de Nationale PGE heerste een ongelooflijke geestdrift, en de temperatuur was zelfs ruim na de zon meer dan 30 graden.
De naam van het object zou moeten worden veranderd in de Nationale Put (althans voor concerten) – door het bonkende galmeffect en de echo die dat veroorzaakt, is het onmogelijk om de vraag “Hoor je me duidelijk?” correct te beantwoorden. Detriment.
De eerder genoemde Nicholas Collins bleef alleen met zijn vader tijdens de ballade “You Know What I Mean” ( luister! ). Een enigszins vergeten liedje uit het solodebuut van “Face Value” (1981), Phil al jaren ten laste gelegd, dat hem herinnert aan het moment dat hij weer op het podium stond. Het is de junior – die hier piano speelt – die achter het idee zou zitten om deze opname weer op de setlist te zetten.
Iedereen zat ook te wachten op de iconische partij drums in de hit “In the Air Tonight”, die nog steeds een van de symbolen van de jaren ’80 is (zijn maakte er ook gebruik van in de serie “Policemen from Miami”). De magie werkt nog steeds.
Het einde van het concert is weer een terugkeer naar energieke en zingende songs, waarin de hoofdrollen zijn overgenomen door het koor en de blues: “You Can’t Hurry Love” (origineel nummer van The Supremes), “Dance Into the Light”, “Easy Lover” (oorspronkelijk vertolkte Collins het in een duet met Philip Bailey) en “Sussudio”.
Dit kon er maar één zijn – “Take Me Home”. Phil, Take Me Home.
Een setlist voor Phil Collins concert in Warschau:
- Against All Odds (Take a Look at Me Now)
- Another Day in Paradise
- Hang in Long Enough
- Do not Lose My Number
- Throwing It All Away
- Follow You Follow Me
- I Missed Again
- Who Said I Would
- Separate Lives
- Trio Percussion
- Something Happened on the Way to Heaven
- You Know What I Mean
- In the Air Tonight
- You Can’t Hurry Love
- Dance Into the Light
- Invisible Touch
- Easy Lover
- Sussudio
- Take Me Home
Translated by Google