Over Randy Alcorn

Is een ongeboren kind een parasiet, die zonder toestemming leeft van het lichaam van een ander?

Sommige voorstanders van abortus stellen dat zelfs als een “foetus” eigenlijk een persoon is, dat niets verandert aan het feit dat een persoon niet het recht heeft om het lichaam van een andere persoon tegen diens wil (in dit geval tegen de wil van de moeder) te gebruiken. Daarom zou zij het recht moeten hebben om de foetus uit haar lichaam te “verdrijven”.

In zijn boek Abortion Practice schreef Warren Hern, een van ’s werelds meest prominente abortusartsen, dat “de relatie tussen de en de het best kan worden begrepen als die van gastheer en parasiet.” Hij is niet de enige met deze mening. Een vrouw, verwijzend naar de tweeling waar ze zwanger van was en die later werd geaborteerd, schreef: “Op dit moment is het gewoon een parasiet die alleen van mij leeft. Ik zou overleven in deze wereld zonder een gastheer. De definitie van een parasiet.”

In een recent artikel voor The New Yorker schrijft Jia Tolentino: “Als de foetus een persoon is, dan is het een persoon die, zoals Sally Rooney het verwoordde in de London Review of Books, ‘een enorm uitgebreid pakket wettelijke rechten bezit, rechten die geen enkele andere klasse van burgers heeft’ – het recht om ‘vrijelijk, zonder toestemming gebruik te maken van de baarmoeder en de bloedtoevoer van een andere levende persoon, en permanente, ongewenste veranderingen aan te brengen in het lichaam van een andere persoon.’ In de relatie tussen vrouw en foetus, schreef ze, krijgt de vrouw “minder rechten dan een lijk.””

“Ontvoerd” voor negen maanden?

Jaren geleden bedacht abortus-rechten voorvechtster Judith Jarvis Thomson een analogie die veel werd geciteerd in prochoice literatuur en debatten. Zij vergelijkt zwangerschap met een situatie waarin iemand wakker wordt vastgebonden aan een beroemde maar bewusteloze violist. Stel je voor, zegt Thomson, dat een groep genaamd de Society of Music Lovers je heeft “ontvoerd” omdat je een bepaalde bloedgroep hebt. Nu word je gedwongen om negen maanden lang “aangesloten” te blijven op het lichaam van de violist, totdat hij levensvatbaar is, of in staat om op zichzelf te leven.

Thomson vraagt zich vervolgens af wat als het niet slechts negen maanden zouden zijn, maar negen jaar of aanzienlijk langer? (Blijkbaar is dit een vergelijking met het moeten opvoeden van een kind als het eenmaal geboren is.) Thomson gaat ervan uit dat de lezers zo’n situatie “schandalig” zouden vinden en het niet als hun plicht zouden beschouwen zich te laten onderwerpen aan negen maanden – althans – van slavernij en ellende ten behoeve van de violist, die niet veel meer is dan een menselijke parasiet.

Deze analogie is een nader onderzoek waard, omdat zij typerend is voor de manier waarop het abortusvraagstuk door voorstanders van abortus en door veel jongeren in onze samenleving wordt benaderd. Ik zal vier misvattingen van dit argument bespreken die de kern van het abortusdebat raken.

1. Meer dan 99 procent van alle zwangerschappen zijn het resultaat van seksuele relaties waaraan beide partners vrijwillig hebben deelgenomen. Men wordt zelden gedwongen tot zwangerschap. De prolifers mogen dan in Thomson’s gedachten zijn, zij noch iemand anders lopen parallel met de Society of Music Lovers. Niemand gaat rond om mensen te dwingen zwanger te worden. De verontwaardiging die de lezer voelt bij het idee ontvoerd en gedwongen te worden is een effectief emotioneel middel, maar het is een verdraaiing van de werkelijkheid.

2. In dit scenario worden moeder en kind als vijanden tegenover elkaar geplaatst. De moeder is in het beste geval slechts een levensinstandhoudingssysteem en in het slechtste geval het slachtoffer van een misdrijf. Het kind is een bloedzuiger, een parasiet die op oneerlijke wijze profiteert van de moeder. Liefde, medeleven en zorg zijn nergens aanwezig. De band tussen moeder en kind wordt totaal genegeerd. Het beeld van een vrouw die wakker wordt in een bed, vastgebonden aan een vreemde bewusteloze man is bizar en vernederend voor vrouwen, wier zwangerschap en moederschap natuurlijk zijn. “De violist is kunstmatig aan de vrouw vastgemaakt,” schrijft Greg Koukl. “De ongeboren baby van een moeder is echter niet chirurgisch verbonden, noch was het ooit ‘verbonden’ aan haar. In plaats daarvan wordt de baby geproduceerd door het eigen lichaam van de moeder door het natuurlijke proces van voortplanting.”

3. De aanwezigheid van het kind tijdens de zwangerschap is zelden hinderlijker dan zijn aanwezigheid na de geboorte. De last van een geboren kind is gewoonlijk groter voor een vrouw dan de last van een ongeborene. Maar als een ouder van een tweejarige besluit dat zij het beu is ouder te zijn en dat niemand het recht heeft van haar te verwachten dat zij nog langer ouder is, erkent de samenleving niettemin dat zij bepaalde verantwoordelijkheden heeft ten opzichte van dat kind. Zij kan het kind afstaan voor pleegzorg of adoptie, maar zij kan het niet mishandelen, verwaarlozen of doden. Als het doden van het ongeboren kind de oplossing is voor de spanningen die een zwangerschap met zich meebrengt, is het doden van het kind dan niet ook de oplossing voor de spanningen die het opvoeden van het peuter-kleuter-kind met zich meebrengt?

Greg Koukl zegt: “Wat als de moeder wakker zou worden uit een ongeluk en zou ontdekken dat ze chirurgisch met haar eigen kind verbonden is? Wat voor moeder zou in zo’n situatie bereid zijn de levensvoorziening van haar tweejarige kind af te sluiten? En wat zouden we van haar denken als ze dat deed?”

4. Zelfs als er geen gevoelde verplichting is, is er soms een echte verplichting. Als een vrouw wordt verkracht of vermoord, wat denken wij dan van degenen die geen moeite doen om de vrouw te redden? Erkennen we niet dat er een morele verantwoordelijkheid is om een leven te redden, zelfs als dat een ongemak of risico met zich meebrengt waar we niet om gevraagd hebben of dat we niet gewild hebben? Scott Klusendorf schrijft: “We hebben misschien niet de verplichting om vreemden te onderhouden die onnatuurlijk in ons zijn geplugd, maar we hebben wel de plicht om onze eigen nakomelingen te onderhouden.”

Voor de vrouw die een kind draagt, is het niet een belangrijke overweging dat haar eigen moeder hetzelfde offer voor haar heeft gebracht? Kunnen we vergeten dat ieder van ons ooit die “bloedzuiger”, die “parasiet”, die “violist” was, die afhankelijk was van onze moeders om te kunnen leven?

Een symptoom van een gebroken samenleving

Dit argument voor abortus is gebaseerd op het utilitarisme, het idee dat alles wat iemand op een bepaald moment geluk of verlichting brengt, de juiste handelwijze is. Dit is een wankele basis voor elke samenleving die hoopt moreel en rechtvaardig te zijn in haar behandeling van de zwakken en behoeftigen.

Zoals Michael Spielman, de oprichter en directeur van Abort73, zegt: “De absolute afhankelijkheid van ongeboren kinderen is de rationale geworden, niet voor hun bescherming, maar voor hun vernietiging! Het feit dat zoveel moeders hun kind als een parasiet beschouwen is een angstaanjagende aanklacht tegen onze samenleving.” (Wat betreft de afhankelijkheid van een ongeboren kind, mis deze recente post niet met een geweldig video-antwoord van Kirsten Watson, de vrouw van Ben Watson, een zeer gerespecteerde veteraan tight end in de NFL.)

Bekijk meer prolife artikelen en bronnen, en bekijk ook Randy’s boeken Why ProLife? en ProLife Answers to ProChoice Arguments.

Photo by Edward Cisneros on Unsplash