Beschrijving
Oostelijke coyotes wegen meestal 30-50 pond en zijn 48-60 centimeter lang, ongeveer twee keer zo groot als hun naaste verwant, de westelijke coyote. Oostelijke coyotes hebben lange poten, een dikke vacht, een puntige snuit, een afhangende, borstelige staart met zwarte punten en variëren in kleur van zilvergrijs tot bruinrood. De gemiddelde levensduur van een wilde coyote is vier jaar. Hoewel coyotes vaak worden aangezien voor een hybride huishond, heeft recent genetisch onderzoek de grotere omvang en de unieke gedragskenmerken van de oostelijke coyote toegeschreven aan kruisingen met Oost-Canadese wolven (C. lupus lycaon). In tegenstelling tot de wolf of de huishond lopen coyotes met hun staart naar beneden.
Bereik en verspreiding
Hoewel het historische bewijs voor het voorkomen van coyotes in New England niet overtuigend is, waren er geen coyotes in de late jaren 1800. Sinds het midden van de vorige eeuw zijn coyotes vanuit de Midwestelijke staten door Canada naar het noordoosten en de Mid-Atlantische staten getrokken. Het eerste geverifieerde verslag van een coyote in New Hampshire was in Grafton County in 1944. Tussen 1972 en 1980 verspreidden coyotes zich over NH van Colebrook tot Seabrook. Tegenwoordig komen coyotes in elke county van de staat voor.
Habitats en leefgebieden
Coyotes zijn generalisten, die elk voedsel eten dat per seizoen in overvloed aanwezig is. Coyotes voeden zich met muizen, eekhoorns, bosmarmotten, sneeuwhazen, kalveren, huiskatten, aas, amfibieën, afval, insecten en fruit. Coyotes leven in beboste gebieden, open velden met struikgewas, moerassige gebieden en rivierdalen.
De oostelijke coyote is een sociaal dier dat over het algemeen een levenslange partner uitkiest. Coyotes zijn vrij luidruchtig tijdens hun broedseizoen van januari tot maart. Beide ouders zorgen voor hun jongen, soms met de hulp van oudere nakomelingen. Vier tot acht jongen worden begin mei geboren.
Binnen een jaar verspreiden sommige jongen zich over lange afstanden om hun eigen territorium te vinden, terwijl andere nakomelingen bij hun ouders blijven en een kleine roedel vormen.
Territoria variëren in grootte van 5-25 vierkante mijl en worden gewoonlijk gedeeld door een gepaard paar en soms hun nakomelingen. Coyotes markeren en verdedigen hun territorium tegen andere niet-verwante coyotes en soms tegen andere canidensoorten. Coyotes zijn in staat tot vele verschillende vocalisaties – het gekrijs van jongen, blaffen om een bedreiging aan te geven, lang gehuil dat wordt gebruikt om roedelleden bijeen te brengen, en groepshyeps die worden afgegeven wanneer roedelleden zich herenigen.
Historisch onderzoek documenteerde gedomesticeerde hond/coyote hybriden, aangeduid als coydogs, die in de wintermaanden jongen baarden. Omdat mannelijke huishonden die erin slagen te paren met een vrouwelijke coyote niet bij het vrouwtje blijven om te helpen bij de ouderlijke zorg, overleven de jongen zelden. Bij een recente DNA-bemonstering van weefsel van de noordoostelijke coyote door Dr. Roland Kays van het New York State Museum, samen met vijftien andere nationale en internationale onderzoekers, is echter gebleken dat het genetisch materiaal van de oostelijke coyote voornamelijk van coyote-oorsprong was (82 procent), met een kleine bijdrage van honden (9 procent) en wolven (9 procent). Communicatie met een onderzoeker van caniden wijst erop dat hondengenetica ongeveer 13.000 jaar geleden in de coyote-populatie terecht is gekomen door de introductie van Europese hondensoorten in Noord-Amerika.
Beheer
Coyotes zijn ongrijpbare, adaptieve, intelligente dieren die zich staande weten te houden als ze in nauw contact met mensen leven. De meeste pogingen om de coyote te beheren zijn bedoeld om zijn populatie te verkleinen, maar vanwege zijn vruchtbaarheid, gedrag en aanpassingsvermogen zijn deze pogingen mislukt.
De overgrote meerderheid van de coyotes jaagt niet op vee. Zodra een coyote echter ontdekt dat jong vee een gemakkelijke prooi is, kan plundering een probleem worden. Als dit gebeurt, wordt het vaak aangeraden om de coyote te verwijderen. Als boerderijen echter in een coyotenterritorium liggen waar geen plunderingen plaatsvinden, kan de coyote juist een aanwinst zijn voor de boerderij door knaagdieren te verwijderen en te voorkomen dat probleemcoyotes zich in het gebied vestigen.
In New Hampshire is er geen gesloten jachtseizoen op coyotes en is er een vijf maanden durend vangseizoen. Coyotes mogen worden gevangen door vallen te zetten of te schieten, maar het is illegaal om gif te gebruiken als bestrijdingsmethode. Het is een goed idee om contact op te nemen met de overheidsdienst voor natuurbehoud voordat u enige bestrijdingsmethode toepast.
Preventieve maatregelen zoals het op de juiste manier verwijderen van kadavers van vee, het gebruik van waakdieren, het opsluiten van zwangere dieren en pasgeborenen of het gebruik van elektrische afrasteringen kunnen coyotes afschrikken. In voorstedelijke gebieden is bekend dat coyotes huiskatten doden. Door uw huisdieren en dierenvoeding ’s nachts binnen te houden, verkleint u de kans dat een huisdier een prooi wordt. Coyotes krijgen vaak de schuld van gebeurtenissen waarvoor huishonden, auto’s of andere wilde dieren verantwoordelijk zijn. Wat uw veiligheid betreft, vormen coyotes weinig risico voor mensen.
Voor meer informatie:
- Coyote: Om oostelijke coyotes te begrijpen, kijk naar hun wolfverwanten
– door Christine Schadler, uit New Hampshire Wildlife Journal, november/december 2010. - Orff, Eric P. 1994. New Hampshire’s Wild Canids, in New Hampshire Wildlife Journal. September/oktober.
- Parkhurst, J.A., Coyote, a Northern New England Animal Damage Control Program Education Leaflet Series, L-680, Cooperative Extension, University of Massachusetts. 2 pp.
- Rezendes, Paul. 1992. Speuren en de kunst van het zien. Hoe dierensporen en -tekens te lezen. Camden House Publishing, Vermont. 320 pp.