De zomer voordat ik naar de middelbare school ging, begon ik symptomen te ervaren zoals buikpijn, diarree en ernstig gewichtsverlies. In een tijd die nieuw en opwindend zou moeten zijn als tiener, ervoer ik nieuwe gevoelens van pijn, pijn en angst. Ik was bang, want toen mijn symptomen begonnen toe te nemen, kon ik er niet omheen dat er absoluut iets mis was en dat het steeds erger werd. Ik was een cheerleader op de middelbare school, en dit werd steeds moeilijker. Ik was altijd moe, had geen energie, en ik rende altijd heen en weer naar het toilet. Ik probeerde wanhopig een normale tiener te blijven en wilde er niet aan toegeven. Maar tijdens een wedstrijd rende ik naar het toilet, en ik zag bloed. Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat het iets roods was dat ik had gegeten, dat hoewel ik me al bijna een jaar niet goed voelde, het gewoon een virusje was. Maar ik wist in mijn achterhoofd dat er iets vreselijk mis was. Ik wist dat mijn pijn toenam en zo hevig was dat ik iets nodig had om mijn leven terug te krijgen zoals ik het kende. Ik wist niet dat dat nooit zou gebeuren.
Het was kort na dit moment, tijdens mijn eerste jaar van de middelbare school, dat we besloten dat het tijd was om naar een dokter te gaan. We hoopten dat het een maagprobleem was, mijn beugel, iets wat ik had gegeten: alle excuses die we onszelf aan de hand deden om mijn symptomen te verklaren. Ik werd onmiddellijk doorverwezen naar een gastro-enteroloog. Na een aantal routine-onderzoeken werd een ernstige vorm van de ziekte van Crohn vastgesteld. Ik had geen idee wat ik kon verwachten. Mijn arts vertelde me niet veel anders dan mijn diagnose, maar achteraf gezien was er absoluut niets dat de artsen me hadden kunnen vertellen om me voor te bereiden op de reis die voor me lag.
Het gevecht om me normaal te voelen
Na de diagnose deed ik mijn best om een zogenaamd normaal leven te leiden en om te gaan met mijn nieuwe diagnose. Ik kreeg onmiddellijk een extreem hoge dosis steroïden en bleef daar jaren aan. Ik begon met een chemotherapeutisch middel en een krachtig immunosuppressivum. Ik kreeg steeds meer immunodeficiëntie door alle medicijnen die ik kreeg; ik kreeg twee keer gordelroos; ik verloor al mijn haar en moest op een gegeven moment worden geïsoleerd. Ik probeerde van alles om de pijn en symptomen te verlichten. Ik probeerde de holistische weg. Ik veranderde mijn dieet. Noem het maar op, ik heb het geprobeerd. Ik probeerde zelfs experimentele medicijnen die nog niet waren goedgekeurd voor de ziekte van Crohn. Ik bleef deze medicijnen jarenlang slikken in de hoop dat ze op wonderbaarlijke wijze zouden beginnen te werken, en dat al mijn pijn zou verdwijnen.