(pianomuziek) – We zijn in het Crystal Bridges Museum of American Art en kijken naar een Amerikaans icoon, Norman Rockwell’s schilderij van Rosie the Riveter uit 1943. – We zien deze vrouw die gespierd en stoer is en een veiligheidsbril draagt, en een broodje ham eet, en een denim overall draagt, dat iconische beeld van de steun die vrouwen verleenden aan het thuisfront voor de Tweede Wereldoorlog. – Duizenden en duizenden vrouwen gingen tijdens de oorlog aan het werk. Mannen gingen dienen in de oorlog en vrouwen dienden hun land door te gaan werken in de plaats van mannen. – Als u een foto ziet van de vrouw die model stond voor Rockwells Rosie, was zij veel vrouwelijker, maar hij heeft haar gezicht laten versmelten met de profeet Jesaja die bovenin de Sixtijnse Kapel staat. De figuur die Michelangelo creëerde was een ongelooflijk gespierde figuur, dus in zekere zin is dit een mannelijke figuur waarop een vrouwelijk hoofd en dan ook nog een meer voluptueus lichaam is gecreëerd. Hij gebruikt ook het gezichtspunt dat Michelangelo zo goed gebruikte. Hij laat ons, de kijker, omhoog kijken naar de figuur. Telkens als je van onderaf kijkt, wordt de figuur groter. – En die machine die ze draagt, de klinknagel die ze gebruikte om vliegtuigen te bouwen, die ziet er zwaar uit. Het lijkt erop dat ze erg sterk moet zijn geweest om dat te dragen en haar werk te doen. – Je krijgt het gevoel dat ze de kracht heeft. Zowel de fysieke kracht, maar ook het doorzettingsvermogen om succesvol te zijn. Ik hou van de manier waarop ze haar brooddoos vasthoudt, die ons haar naam geeft, Rosie. Ze houdt het bijna vast als een dierenklauw, ze gaat er overheen, dat is weer zo sterk. Ze is aan het lunchen op deze foto, maar er is niets ontspannen aan haar. Ze is op een missie en ze is nooit van plan te aarzelen. De sterren en strepen herinneren ons aan haar reden om dit werk aan te nemen. Tegelijkertijd, als je naar haar voeten kijkt, en ze draagt zo’n Amerikaans paar loafers. – Oh, en ik hou van haar sokken. – Vind je haar sokken niet geweldig. En je kunt gewoon echt de textuur ervan voelen, maar ze staat en verplettert een exemplaar van Mein Kampf. – Dat was een boek dat Hitler schreef over zijn antisemitische ideologie en zijn plannen voor Duitsland. Maar wat ik ook interessant vind, is dat die klinkmachine en de slang die eruit komt, bijna leest als een slang. Er is een passage in Jesaja waar hij verwijst naar de slang, en natuurlijk is dit een symbool van het kwaad. Dus we hebben een gevoel van haar rechtschapenheid, haar patriottisme, haar verlangen om haar land te dienen, en ook, om de nazi-ideologie uit te roeien. – Die dril heeft die slangachtige vorm overwonnen en in principe onder controle gebracht. – En toen je zei dat het op haar schoot lag, moest ik meteen denken aan beelden uit de Renaissance, van een Madonna met kind. Maar hier geen kind maar een machine. – Dat brengt me op het idee hoe dit schilderij in 1943 is ontstaan, de toenemende betrokkenheid van Amerika bij de oorlog, het lenen van de macht die het mogelijk zou maken de Duitsers te verslaan, kwam op dat moment pas echt tot zijn recht. We zien de thuisversie van wat helpt om dat te laten gebeuren. – Ik wil even doorgaan op mijn favoriete deel, namelijk wat er in haar zak zit, want in al haar kracht en de manier waarop ze op een mannelijke manier leest, heeft ze een poederdoosje en een zakdoekje. Ze werkt in een baan die traditioneel een mannenbaan is, ze draagt mannenkleren en deze mannelijk uitziende schoenen en sokken. Ze vergeet haar vrouwelijkheid niet. – Ik hou van het feit dat het lijkt alsof ze net haar lippenstift op heeft gedaan. En zelfs in de pose heeft het een elegantie die een vrouwelijke twist heeft. – Je kunt voelen dat de verf heel dun is aangebracht. Je kunt de textuur van het doek eronder zien, alsof Rockwell een doek heeft gekozen dat bijzonder grof geweven is. Dus haar ruwheid en haar vermogen om zich te verzetten en te doen wat haar land nodig heeft, passen bij de ondergrond waarop dit geschilderd is. – Zo kon Rockwell het gevoel van spijkerstof krijgen zonder de textuur te hoeven schilderen. Een ander detail dat ik erg mooi vind aan dit schilderij is de rij knopen. Je ziet een Rode Kruis speld. Je ziet ook een V van overwinning speld. Je ziet nog andere knopen die betrekking hebben op ondersteunende organisaties die hulp verleenden. Vooral die waar vrouwen bij betrokken waren voor de oorlog. Maar hier handelen ze ook heeft haar sieraden. In een andere situatie, als ze haar witte katoenen blouse en rok aan had gehad, had ze er waarschijnlijk een halsketting bij gehad, maar hier zorgen de organisatorische knopen daarvoor. – En het is grappig dat je dat zegt, want ik zat net te denken over hoe overalls tegenwoordig in de mode zijn, en hoe ongewoon dit zou zijn geweest. Om een vrouw zo’n kleding te zien dragen. Dit moet schokkend zijn geweest op een manier die we vandaag de dag niet meer kunnen vatten. – Er zijn zoveel dingen veranderd tijdens de Tweede Wereldoorlog wat betreft wat acceptabel was voor vrouwen om te doen. Het is interessant, want na de oorlog was er een echte spanning en echte uitdagingen. Vooral op de werkvloer, omdat vrouwen bewezen dat ze het werk van mannen konden doen. Toen er veteranen thuiskwamen, die natuurlijk hun baan terug wilden, was er aan de ene kant het grote gevoel dat vrouwen zich gevoed voelden en ze hadden echt het gevoel dat ze verder konden gaan en zoveel meer dingen konden doen dan in het vooroorlogse tijdperk, maar tegelijkertijd was er een gesprek over wat nu echt de juiste plaats van een vrouw is. Rosie, Rosie, Rosie ♫ The riveter ♫ On the assembly line ♫