Dixie (1859), een bekend lied uit de negentiende eeuw, werd gecomponeerd en uitgevoerd door Dan Emmett (een blanke inwoner van Ohio) in 1859 toen hij lid was van de Bryants Minstrels troupe in New York City. Het moest een nieuw slotnummer worden voor de show van de groep. De stijl waarin Bryants Minstrels en soortgelijke minstrelgroepen Dixie opvoerden, was voor een groot deel te danken aan de Afro-Amerikaanse tradities van zang, dans en banjospel. In zijn aanstekelijke polka ritme lijkt het op vroegere minstrel liedjes zoals Turkey in the Straw (1824) of Oh Susanna (1848). De tekst, zoals de afsluitende walk arounds van andere minstrel shows, schilderde het Zuiden als een gelukkig land badend in landelijke nostalgie, een aantrekkelijk contrast, misschien, met de stedelijke ellende van New York, om nog maar te zwijgen van het koude winterweer. Het refrein van Dixie (I wish I was in Dixie, Hooray, Hooray! etc.) vertelt ons wat we al weten: dat sectionalisme en slavernij belangrijke onderwerpen waren in de Amerikaanse politiek van 1859, met name in het definiëren van het onderscheid tussen het Zuiden en het Noorden.
Toen in 1861 de Burgeroorlog uitbrak, versterkte en versterkte Dixie de blanke identiteit van het Zuiden. Sommige lijnen van het refrein (In Dixie land Ill take my stand, live and die in Dixie) zinspelen op de strijdlust van het zuidelijke sentiment in de jaren 1850 en hielpen de blanke zuidelijke weerbaarheid symboliseren tot in de jaren daarna, uiteindelijk ook de weerbaarheid van de burgerrechtenbeweging in de jaren 1950 en 1960.
Aan de andere kant lijkt het parmantige ritme te impliceren dat sectionalisme en factionisme slechts een soort sport zijn. Voor het blanke publiek van een minstrel show in New York, waar blanke mannen met verbrande kurk darkies uitbeeldden die zongen over de geneugten van het landelijke zuiden, kan het inderdaad zo hebben geklonken en hebben gediend om de wreedheid van de slavernij of het belang van sectionele verschillen te helpen ontkennen. Veel van de teksten van Dixie hadden inderdaad niets te maken met slavernij of andere morele en politieke verschillen tussen de secties (Old Missus marry Will de Weaber , Will-yum was a gay deceaber of Dars buckwheat cakes an ingen batter, makes you fat or a little fatter). Maar tegen 1861 had de Confederatie het lied opgenomen als haar volkslied en marslied, te beginnen toen het werd gespeeld bij Jefferson Daviss inauguratie als President van de Confederatie. De betekenis van het lied in het Zuiden werd heel anders dan in het Noorden, waar het meestal rebellie, steun aan de slavernij en opruiing betekende.
Noordelijke uitgevers brachten versies van het lied uit met titels als Dixie Unionized, met de woorden herschreven om de noordelijke zaak te steunen, maar deze sloegen nooit echt aan. Desondanks bleef Dixie een van Abraham Lincolns lievelingsliedjes en hij verzocht het een paar dagen voor zijn moord voor hem te spelen, met de woorden: “Ik heb Dixie altijd een van de beste liedjes gevonden die ik ooit gehoord heb. Onze tegenstanders onderweg probeerden het ons toe te eigenen, maar ik stond er gisteren op dat we het eerlijk vastlegden. .
Voor grote aantallen Amerikanen in zowel het Noorden als het Zuiden behield het lied echter zijn oorlogs- en raciale connotaties tot ver in de twintigste eeuw. In het Noorden keerde Dixie geleidelijk terug op het repertoire, maar vooral in een privé- dan in een openbare context (hoewel het als Patriottisch Lied verscheen in een bundel die in 1888 in Boston werd gepubliceerd). In het theater was het meestal te horen in parodie versies of als een citaat binnen een ander lied, zoals toen ironisch gebruikt door Afro-Amerikaanse performers als Noble Sissle en Eubie Blake in Bandana Days uit hun 1921 musical Shuffle Along.
Naast de online bladmuziek, welke bronnen bestaan er om ons te helpen het lied te begrijpen, zijn invloed, en zijn betekenis voor verschillende mensen? Bronnen voor Dixie zijn onder meer Dan Emmetts gesigneerde exemplaar van het lied, dat bewaard is gebleven in de Ohio Historical Society en de publicatie van de woorden zonder de muziek in een klein liedje genaamd Bryants Power of Music in 1859. Opgenomen uitvoeringen van Dixie door koorgroepen, door muziekkorpsen, door Dixieland bands, enz. tellen ook als bronnen. Dat geldt ook voor parodieversies en flarden van de woorden of de melodie. Dan Emmetts brieven en notitieboekjes belichten enkele van de vroege contexten van Dixie; zo ook kranten- en tijdschriftverslagen van optredens van Bryants Minstrels in New York. Dixie had ook veel latere contexten, gedocumenteerd door verslagen van minstrel shows, foto’s, argumenten in de pers, juridische procedures, en films. Tot deze laatste behoort een zeer fictieve filmbiografie van Dan Emmett uit 1943, met Bing Crosby in de hoofdrol. Misschien heeft het een betekenis dat zo’n film verscheen tijdens de Tweede Wereldoorlog, een tijd waarin Hollywood probeerde de nationale eenheid te bevorderen.
Tijdens de burgerrechtenbeweging en daarna diende Dixie vaak als hymne voor blanke zuiderlingen en als herinnering aan slavernij en racisme voor Afro-Amerikanen. Dat leverde soms ironische resultaten op. In de jaren zestig noemde een verbannen voorvechter van de zwarte macht, Robert Williams, zijn radio-uitzending vanuit Havana Radio Free Dixie. In 2002 verscheen dezelfde frase op een website die blanke zuiderlingen adviseerde hoe ze hun confederatie-erfenis konden verkondigen.
De historische bronnen voor Dixie omvatten duidelijk een enorme diversiteit aan materiaal, daterend van 1859 tot heden en veel van de merkwaardige geschiedenis ervan blijft onverteld. Het is vaak beledigend voor Afrikaanse Amerikanen. Een recent boek van Howard en Judith Sacks bijvoorbeeld, Way up North in Dixie: A Black Familys Claim to the Confederate Anthem (Washington: Smithsonian Institutions Press, 1993), betoogt dat Dixie niet door Dan Emmett werd gecomponeerd, maar afkomstig was uit het repertoire van de familie Snowden, zwarte musici die buren waren van Emmetts in Mt. Vernon, Ohio. Het boek van Sackss herinnert ons eraan dat Dixie deel uitmaakt van ons nationaal cultureel erfgoed en dat het, bijna anderhalve eeuw nadat het voor het eerst werd gezongen, nog steeds meerdere betekenissen heeft.
