Uranus V
Miranda (“mi RAN duh”) is de elfde van de bekende satellieten van Uranus. Miranda is de binnenste van de grote manen van Uranus.
orbit: 129,850 km from Uranus diameter: 472 km mass: 6.3e19 kg
Miranda is een dochter van de tovenaar Prospero in Shakespeare’s The Tempest.
Ontdekt door Kuiper in 1948.
Voyager 2 werd gedwongen dicht langs Uranus te vliegen om het zetje te krijgen dat nodig was om door te gaan naar Neptunus en door de oriëntatie van het hele stelsel in bijna rechte hoeken ten opzichte van de ecliptica werd alleen Miranda van dichtbij benaderd. Vóór de Voyager was er natuurlijk weinig bekend over Miranda en aangezien het niet de grootste of in enig ander opzicht opmerkelijkste is, zou het waarschijnlijk niet als het voornaamste doelwit op Uranus zijn gekozen. Het geluk van de Voyager hield echter stand, want Miranda bleek verreweg de interessantste te zijn.
Miranda bestaat voor ongeveer de helft uit waterijs en voor de helft uit rotsachtig materiaal.
Miranda’s oppervlak is een mengelmoes van zwaar gecraterd terrein, afgewisseld met vreemde groeven, valleien en kliffen (eentje van meer dan 5 kilometer hoog; links).
In het begin waren de beelden van de Voyager 2 van Miranda een mysterie. Iedereen had verwacht dat de manen van Uranus (net als Callisto) weinig historie van interne activiteit zouden vertonen. Uitleg geven over het tot dan toe onbekende terrein bleek nogal gênant voor degenen die het op live-tv moesten doen. Hun gebruikelijke indrukwekkende en esoterische vakjargon begaf het en zij moesten hun toevlucht nemen tot termen als “chevron” (rechts), “race track”, en “layer cake” om Miranda’s unieke kenmerken te beschrijven.
Er werd aanvankelijk gedacht dat Miranda in de loop van haar geschiedenis verscheidene malen volledig verbrijzeld en weer in elkaar gezet was, waarbij telkens delen van het oorspronkelijke oppervlak werden begraven en een deel van het inwendige werd blootgelegd. Nu lijkt echter een meer alledaagse verklaring, waarbij gedeeltelijk gesmolten ijs wordt opgewerveld, de voorkeur te krijgen.
Voyager 2 passeerde zo dicht bij Miranda en het licht is er zo laag (bijna 3 miljard km van de zon) dat speciale maatregelen moesten worden genomen om te voorkomen dat de beelden zouden worden besmeurd. Dit werd bereikt door het hele ruimtevaartuig te draaien terwijl de sluiter van de camera open stond om de beweging te compenseren. De resulterende beelden hebben de beste resolutie van de hele missie.
Het is eigenlijk mogelijk om de 4 grootste manen van Uranus te zien met een amateurtelescoop, maar Miranda is een echte uitdaging. Misschien is het met een zeer donkere hemel en een telescoop met een opening van 18 inch (50 cm) of meer mogelijk.
Meer over Miranda
- meer afbeeldingen
Openstaande kwesties
- De opwellende en uiteenspattende verklaringen voor Miranda’s bizarre verschijning zijn eigenlijk slechts speculaties. Er is veel meer bewijs nodig om tot een bevredigende verklaring te komen.
- Er zijn geen missies meer gepland naar Uranus en Neptunus. Wanneer zullen we deze eigenaardige wereld weer bezoeken? De gegevens van Voyager 2 zijn misschien alles wat we nog hebben.