Ik bracht hem weer op volle kracht, en kreeg de opdracht om hem te bedienen. We hebben zevenenveertig dagen van elf uur gedorst, dat jaar in 1920. We hadden geen motorpech, terwijl we een zesentwintig inch Caseseparator trokken.
Het volgende jaar, 1921, was een mislukte oogst, er werd niet gedorst.In 1922 werd ik weer teruggeroepen door Mr. Erickson, om zijn 15-30 Oil Pull te bedienen, om een tweeëndertig inch separator te trekken gedurende drieënveertig, elf uur durende dagen. Toen we klaar waren met het dorsen, besloten we het land over te steken op weg naar huis. We stuitten op een richel, of een zeer steile heuvel met een kleine beekovergang aan een uiteinde. We moesten of deze richel beklimmen, of een oude rotbrug oversteken, of kilometers teruggaan. Ik vertelde Mr. Dagin, de separator man, dat ik de Oil Pull vertrouwde om die steile richel te beklimmen met deze separator.
Mr. Dagin zei dat hij een oude man was en hij dacht niet dat hij die richel kon beklimmen. Hij zou op de separator rijden. Ik liet hem met me meegaan op de Oil Pull. De richel was steil maar kort; we begonnen omhoog te klimmen. Toen ik achterom keek, was Mr. Dagin niet op het platform. Waar was hij?
Hij hing buiten aan de bovenste beugel van de motor. We haalden de helling, maar dit was een zeer gevaarlijke rit, die ik nooit meer zou doen.
We maakten de thuisreis, met een zeer koude noordenwind. De volgende morgen lag er een dik pak sneeuw bij temperaturen onder nul. We waren klaar met dorsen.
Terwijl we aan het dorsen waren, hadden we geen bed om in te slapen. We sliepen buiten in de strostapels, op de grond, bedekt met de oude paardendekens. Er was geen plaats in de schuren, want die waren gevuld met de paarden. De huizen van de mensen waren klein, en voor hun gezinnen.
Ik herinner me een man in onze dorsploeg, een zwerver, ToddSloon genaamd. Hij bleef de hele tijd bij het dorsen en was een goede werker. Het was ook mijn taak om bij te houden hoeveel uur er werd gedorst en hoeveel uur de mannen werkten. Een paar dagen later, na het dorsen, ontmoette ik Todd in het kleine stadje Tappen. Hij had een dollarbiljet in zijn hand; hij zei dat ik hem een dollar te veel had betaald. Hij wilde het terugbetalen. Ik zei hem dat hij, omdat hij zo’n eerlijke man was, het mocht houden en zijn haar mocht laten knippen, wat hij hard nodig had. Ik nam hem mee naar de kapper en bestelde een knipbeurt en een Van Dyke baard. Hedid accepteerde het en toen hij zichzelf in de spiegel bekeek, zei hij: ‘Todd, ik wist niet dat je er zo goed uitzag. Toen liep hij de spoorbaan af, op weg naar het zuiden, en ik heb hem nooit meer gezien.
In 1922 besloot de dorser met de stoommachine, die jarenlang voor mijn vader had gedorst, met dorsen te stoppen. In het jaar 1923 kochten mijn broer Fred en ik een 14-18 PK, twee cilinder, 1918 Oil Pull, later een 16-30 PK genoemd; hij was vijf jaar in gebruik geweest. We kochten ook een 28-48 nieuwe Rumely Ideal separator. We namen het dorsen over van ongeveer veertig banen, gedurende meer dan vijfentwintig jaar.Na het dorsen werd de Oil Pull aan een silovuller gekoppeld en deden we ook aan ploegen op maat in de herfst. In de late herfst en winter werd hij gebruikt om een stationaire hooipers te trekken. Ondanks al dit werk weigerde de Oil Pull nooit te werken, zomer noch winter. Oil Pulls waren sterk en eenvoudig gebouwd en het was gemakkelijk om onderdelen te krijgen als die nodig waren. Oil Pulls verbruikten weinig brandstof en hadden veel meer pk’s dan hun nominale vermogen.
Deze Oil Pull uit 1918 heeft zijn originele zuiger die uit de fabriek kwam. Het enige werk dat gedaan is om hem te repareren was kleppen slijpen en nieuwe zuigerveren. Ik had hem op de dorsshow in Sycamore, Illinois, en ook op de dorsshow in Pontiac, Illinois, gedurende twintig jaar. Op deze show werd ik opgedragen als ‘Oil Pull Bill’. Als iemand problemen had met zijn olietrekker, werd ik geroepen om het probleem op te lossen. Deze olietrekker is nu drieënzeventig jaar oud.
Ik ben nu negenentwintig jaar charterlid van de Antique Engine and TractorAssociation, in Atkinson, Illinois. Ik hoop in September 1991 weer naar de show te gaan, met mijn oude Oil Pull in de parade mee te rijden, en ook wat te dorsen op de show.
In al mijn jaren van dorsen hebben we maar twee nare ongelukken gehad. Een keer ontstond er brand in de strostapel, en een andere keer raakte een van onze mannen, die bundels aan het werpen was, met zijn werpvork verstrikt in de aandrijfriem. De vork raakte de man op het rek in de maag, maar hij kwam er goed vanaf. Wat de brand in de stro stapel betreft, ik, OilPull Bill, de machinist, rende met een vork in mijn handen, sprong op de stro stapel, en met een grote vork vol met stro, smoorde ik het vuur. De brand was veroorzaakt door een man die een sigaret rookte. Hij had ongetwijfeld een brandende sigaret opgestoken toen we begonnen te dorsen, en het blazende stro dat over de sigaret ging, heeft het stro aangestoken. Ik ben op dit moment zesennegentig en een half jaar oud. Ik woon nu in Canby, Minnesota, met mijn liefhebbende vrouw, Amanda.
Ik ben al vele jaren een stille lezer van Iron Men Album en lees het met veel plezier. Ik wil mijn groeten overbrengen aan alle Iron Men en aan mijn maat Bruce Leach uit Pontiac, Illinois, en ook aan Anna Mae voor zo’n prachtig blad.