Achtergronden
Hoewel het metrieke stelsel in Canada voor het eerst werd gelegaliseerd door premier John A. Macdonald in 1871, bleef het Britse imperiale stelsel van eenheden (gebaseerd op yards, pounds, gallons, enz.) de overhand houden. In de jaren zestig, met de snel voortschrijdende technologie en de groeiende wereldhandel, werd de behoefte aan een internationaal meetsysteem steeds duidelijker. Bovendien verschilde de grootte van metingen zoals de gallon tussen de Verenigde Staten en Canada, ondanks het feit dat beide landen het imperiale stelsel gebruikten. Beginnend met een witboek in 1970, begon Canada geleidelijk over te schakelen van een imperiaal naar een metrisch systeem van metingen.
1970 White Paper on Metric Conversion
In de jaren voorafgaand aan 1970, lobbyden een aantal Canadese verenigingen die uiteenlopende belangen vertegenwoordigden, waaronder consumenten, opvoeders en professionals, bij de federale regering om over te schakelen van het imperiale naar het metrische meetsysteem.
Zij noemden vele voordelen, waaronder exporthandel en internationale standaardisatie. Bovendien wezen lobbyisten op de eenvoud van een metriek stelsel vanwege het decimale karakter en de afwezigheid van een veelheid van eenheden met omrekeningsfactoren. De universaliteit van metrische symbolen (ongeacht de taal) en het gemak van één enkele eenheid voor een fysieke grootheid zouden de communicatie vergemakkelijken.
In januari 1970 werd in het “Witboek over de metrieke omrekening in Canada” het Canadese regeringsbeleid uiteengezet. Daarin werd gesteld dat voor alle meetdoeleinden, met inbegrip van wetgeving, één enkel samenhangend meetsysteem op basis van metrieke eenheden moest worden gebruikt. In overeenstemming met dit beleid werd de Weights and Measures Act in 1971 door het Parlement gewijzigd om het internationale stelsel van eenheden (SI), de laatste ontwikkeling van het metrieke stelsel, te erkennen voor gebruik in Canada. Eveneens in 1971 nam het Parlement de Consumer Packaging and Labelling Act aan, die voorschreef dat op etiketten van de meeste consumentenproducten metrieke eenheden moesten worden vermeld.
Implementatie
Om de metrieke omrekening te implementeren richtte de regering in 1971 een voorbereidende commissie op, die later Metric Commission Canada werd genoemd. De commissie moest zorgen voor een geplande en gecoördineerde omschakeling in alle sectoren van de Canadese economie en informatie verspreiden over de metrieke omschakeling. Vanaf 1973 organiseerde de commissie meer dan 100 sectorcomités, met leden van nationale verenigingen en belangrijke organisaties die het bedrijfsleven, de industrie, de consumenten, de arbeiders, de gezondheidszorg, het onderwijs en de overheid vertegenwoordigden. Elk sectorieel comité was verantwoordelijk voor het opstellen van een sectorieel omschakelingsplan en het toezicht op de uitvoering ervan. De commissie als geheel keurde op basis van consensus ontwikkelde sectoriële omschakelingsplannen goed.
Oprichting van het metrieke stelsel
Het proces van vervanging van de imperiale eenheden door SI-eenheden in allerlei documenten, meetapparatuur, fabricageprocédés, produkten en verpakkingen bracht een ontelbare verscheidenheid aan taken met zich mee. De technische basis voor de overschakeling op SI-eenheden werd gelegd door twee reeksen normen: het internationale stelsel van eenheden (SI) en de Canadian Metric Practice Guide, voor het eerst gepubliceerd in 1973 door de Canadian Standards Association en goedgekeurd door de Standards Council of Canada.
Na de keuze van de geschikte SI-eenheden werden de praktische benaderingen voor de tenuitvoerlegging besproken door sectorcomités, waarbij elke sector een beleid en strategieën bepaalde die pasten bij zijn belangen. Zachte conversie (rekenkundige conversie van reeds bestaande meetwaarden) versus harde conversie (ronde, rationele waarden in metrieke eenheden, waarvoor mogelijk een fysieke verandering van de productafmetingen nodig is) was een belangrijke kwestie. Het gebruik van zowel imperiale als metrieke maten was een ander twistpunt. De afhankelijkheid van de Verenigde Staten voor vele onderdelen en produkten vormde een beperking voor vele sectoren. Dankzij de toegewijde inspanningen van de Canadese industrie kon de omschakeling met weinig grote problemen verlopen, hoewel het tussen de twee en vijf jaar langer duurde dan gepland.
Onderwijs- en bewustmakingsprogramma’s voor het publiek waren belangrijke overwegingen om ervoor te zorgen dat het publiek de omschakeling op metrieke eenheden begreep en aanvaardde. Met de medewerking van alle provincies bereidden de scholen zich voor om hoofdzakelijk les te geven in het metrieke stelsel. Via een reeks evenementen waarbij het metrieke stelsel werd omgeschakeld, werd het publiek vertrouwd gemaakt met eenvoudige metrieke eenheden in het dagelijks leven; elke omschakeling ging vergezeld van uitgebreide voorlichtingscampagnes. De eerste gebeurtenis was de aankondiging van de temperatuur in graden Celsius in de weersvoorspellingen vanaf 1 april 1975. Vanaf september 1975 werden neerslag en sneeuwval respectievelijk in millimeters en centimeters vermeld. De volgende belangrijke verandering (september 1977) was de invoering van verkeersborden met afstanden in kilometers en snelheidsbeperkingen in kilometers per uur. Tegelijkertijd werden auto’s geproduceerd met snelheidsmeters en kilometertellers in metrieke eenheden.
In januari 1979 begonnen benzinestations met de prijsaanduiding en de distributie van benzine en diesel in liters. In december 1980 (de uiterste datum voor het gebruik van de meeteenheden van het imperiale stelsel) werden de reclame voor en de verkoop van stoffen en woningtextiel beperkt tot de meter en de centimeter.
De omschakeling van weegschalen in levensmiddelenwinkels leidde tot politieke controverses. Nadat drie proefgebieden (Kamloops, Peterborough en Sherbrooke) in de zomer van 1979 de omschakeling hadden voltooid, werd de nationale omschakeling door de conservatieve minderheidsregering onder leiding van Joe Clark uitgesteld, maar in januari 1982 onder de liberale regering van Pierre Trudeau hervat. Voor verschillende gebieden werden uiterste data vastgesteld, die tot december 1983 liepen. Daarna mochten in winkels gewogen voedingsmiddelen alleen nog in kilogram of 100 gram worden geprijsd en geadverteerd en alleen nog in metrieke eenheden worden verkocht. Bij de omschakeling waren ongeveer 35.000 levensmiddelenwinkels in heel Canada betrokken. Metrieke eenheden werden geleidelijk normaal voor de meeste producten en diensten. Bepaalde sectoren hielden echter vast aan de omschakeling, zoals de onroerendgoedsector.
Legislation of Metric Conversion
In veel sectoren werd vrijwillig overgeschakeld op het metrieke stelsel, maar in sommige sectoren waren federale en provinciale wetgevende maatregelen nodig. Voorschriften voor het gebruik van metrieke eenheden voor maten en gewichten in de detailhandel werden door de overheid vastgesteld en gehandhaafd ter bescherming van consumenten en detailhandelaren tegen oneerlijke praktijken en verwarring bij het vergelijken van producten.
Politieke en publieke weerstand
De regering ontsnapte niet aan kritiek op het verplicht stellen van het gebruik van metrieke eenheden met uitsluiting van oude eenheden. Tegenstanders van metrische conversie wezen op de kosten in een tijd van inflatie en economische zwakte, het gevaar uit de pas te lopen met de Verenigde Staten en de invasie van een vreemde meettaal op een Canadees erfgoed dat gebonden was aan imperiale maten. Sommigen betwistten de metriek via de rechter.
Onder de stemmen van verzet was een hoofdartikel in de Toronto Sun tegen de metriek. De krant organiseerde ook een petitie met de namen van tienduizenden Canadezen die tegen de overschakeling op het metrieke stelsel waren.
Veel van het debat was partijdig, met de liberale regering die verplichte conversie steunde en veel conservatieve parlementsleden die ertegen waren. In 1982 werd Neil Fraser, een belastingcontroleur bij het Department of National Revenue, ontslagen uit de liberale regering wegens openlijk verzet tegen metrische conversie.
Nog meer brandstof voor het argument tegen metrische conversie was het “Gimli Glider” incident: in 1983 moest Air Canada Flight 143 van Montreal naar Edmonton een noodlanding maken in de buurt van Gimli, Manitoba, omdat het zonder brandstof kwam te zitten. Het tekort werd veroorzaakt door een misrekening van de metrische hoeveelheid brandstof die nodig was voor de vlucht, waardoor het vliegtuig slechts de helft van de brandstof kreeg die het nodig had.
De conservatieve regering van Brian Mulroney herbevestigde de toewijding aan het metrieke stelsel, maar trok het verplichte gebruik van alleen het metrieke stelsel in sommige gevallen in, waaronder benzine, dieselbrandstof en woninginrichting. In 1985 werden sommige kleine bedrijven vrijgesteld van de eis om metrische weegschalen te installeren.