Om voorbij de zelfingenomen provocerende en niet al te subtiel godslasterlijke politiek te geraken, is voor sommigen een sprong in het duister nodig, maar de groep is een schop onder de kont, of je nu jong genoeg bent om ze te horen als de enige band die ertoe doet, of oud genoeg om ze te zien als een post-Clash guilty pleasure.
Het elleboog-zwaaiende mosh contingent nam meestal af om te controleren de kralen stands en bier stands tijdens de late middag set van Arrested Development – zeker de enige act met een “spirituele adviseur” in zijn line-up, en de enige groep die een echte festival geest naar het festival te brengen.
Die geweldloze overblijvers hadden een geweldige tijd zwaaiend op een broodnodige voorraad van The Funk, geleverd via draaitafel, bottom-heavy tracks, een live drumstel en de mobiele leden ‘eeuwigdurende visuele beweging. Fans die zich inhouden zouden kunnen zeggen dat Speech weer dezelfde toespraken houdt als hij altijd doet tijdens concerten, hoewel de meesten hier – in een menigte met weinig Afro-Amerikaanse gezichten – zijn boodschap voor het eerst meekregen.
Dinosaur Jr. leidde de weg naar de schemering met een te korte set van slacker rock die de drive van Husker Du, de dromerige kant van Paul Westerberg en de punkachtigere neigingen van Neil Young combineerde. Een verrassend directe uitvoering van The Cure’s “Just Like Heaven” trok het onwetende KROQ publiek, maar het waren de bangs gemaskerde J Mascis’ eigen broedende deuntjes – vooral “Out There”- die een inktvlek van verlegen, wijsgerige emotionaliteit boden in een dag die anders doorspekt was met jeugdige grootspraak.
Alice in Chains, de eerste groep die gebruik kon maken van de indrukwekkende lichtopstelling, deed zijn deel van het broeden ook, zij het met een grotere extraversie. Deze band uit Seattle bewandelt de grens tussen agressieve rock en wat vroeger drugsmuziek werd genoemd met meer succes tijdens het concert dan op plaat, waar de pretentie in de portie duidelijker is.
Zanger Layne Staley bracht een groot deel van de set laag gehurkt tussen de monitoren door, alsof hij zo dicht mogelijk bij de chaos van de menigte wilde zijn – en hij sprong er vrijdag inderdaad drie keer in, minstens één keer om achter een fan aan te gaan die hem op de een of andere manier boos had gemaakt. Show business, clearly, is his life.
Na de grote ernst van Alice, sloot Primus af op een noot van ernstige lichtzinnigheid, een progressief, absurdistisch powertrio wiens enorme talent in dienst van steeds veranderende tempi en maffe teksten aan het eind van de dag optelde tot zoveel muzikale, uh, zelfbevrediging.
En wee degene die dachten dat Primus een grap was die het waard was om uit te wachten. Er is een tweebaansweg die leidt naar Santa Fe Dam Recreation Area; stel je nu eens 30.000 concertgangers voor die allemaal tegelijk proberen uit te rijden op die twee rijstroken. De minimale uitrijtijd na het concert was twee tot drie uur; slimmere vastzittende Lolla-gangers doodden hun motoren en noemden het gewoon een sleep-over.
In de meeste opzichten was Santa Fe geen vreselijk alternatief voor Irvine Meadows, waar eerdere Lollapaloozas plaatsvonden, gezien de hoeveelheid bomen voor onderdak en de brandslangen die regelmatig op de menigte werden getraind. Maar tenzij fietsen plotseling een grote vlucht neemt onder muziekfans, is zo’n ontoegankelijk terrein echt geen plek om zoveel mensen uit te nodigen.