Als ik je zou vertellen dat ik een ziekte had die slechts 2% van de bevolking treft, en waaraan 1 op de 10 van degenen die het hadden, overlijdt, wat zou je reactie dan zijn? En hoe zou die reactie veranderen als ik u vertelde dat het een geestesziekte was die bekend staat als borderline persoonlijkheidsstoornis (BPD)?
BPD is een van de meest gestigmatiseerde en onbegrepen psychische aandoeningen en het verwoestende effect ervan is terug te vinden in duizend onvertelde verhalen van mensen die ermee leven, mensen die leven in een wereld waar, hoe hard ze ook schreeuwen, niemand hun stem lijkt te horen.
In 2007 werd ik uit een meer in Zuid-Yorkshire getrokken, waar ik probeerde een einde aan mijn eigen leven te maken. Ik had geluk. Mijn partner, Nigel, werkte samen met een politiehelikopter om mijn mobiele telefoonsignaal te lokaliseren aan de rand van het water, waar twee honden me vonden en ik in veiligheid werd gebracht. Op dat moment werd Nigel plotseling mijn ‘verzorger’ en werd ik een ‘gebruiker van diensten’. Ik had er geen idee van dat de reis die we zouden maken zo lang en moeizaam zou zijn.
<hr />
Mijn symptomen begonnen in mijn vroege puberteit, toen ik me er al snel van bewust werd dat ik niet was zoals mijn leeftijdsgenoten. Verlatingsangst, verlatingsangst, zelfverminking en emotionele instabiliteit weerhielden me ervan om te ervaren wat het typische leven van een tiener had moeten zijn. Ik bracht mijn dagen in afzondering door, de overweldigende emoties die me van alle kanten aanvielen niet begrijpend, mezelf vaak huilend in slaap afvragend waarom de gevoelens maar niet weg wilden gaan, en waarom ik er geen naam aan kon geven.
Tijdens mijn tienerjaren slaagde ik er niet in om een identiteit te ontwikkelen, ik raakte achter op academisch, sociaal en emotioneel gebied. Het voelde alsof ik ‘vast’ zat op mijn elfde, toen de problemen begonnen, en dat mijn lichaam en geest zich wel ontwikkelden, maar mijn zelfbesef en vermogen om emoties te reguleren bleven ver achter. Pas toen ik uiteindelijk de diagnose BPD kreeg, begon ik te beseffen wat al die symptomen betekenden en kon ik eindelijk mijn verleden ontrafelen om mijn heden te begrijpen.
Nu ik begin 30 ben, voel ik dat een nieuw begrip van het leven met mijn diagnose zin begint te krijgen. Het feit dat ik door mijn aandoening geen voltijdse baan kon behouden, is omgeslagen in een zeer positieve carrièrestap, aangezien ik nu werk als zelfstandig professioneel muzikant. Vier jaar na de verschrikkelijke gebeurtenis waarbij Nigel mijn verzorger werd, heeft zijn bedrijf mijn debuutalbum uitgebracht, dat de positieve bewustwording van persoonlijkheidsstoornis benadrukt.
Ik heb geweldige steun gevonden bij mijn lokale Mind groep en een fantastische organisatie genaamd Emergence, die samen met het Department of Health, training geven aan mensen die werken met mensen met PD om hen te onderwijzen over de filosofie âniet langer een diagnose van uitsluiting. Het is een voorrecht om met hen samen te werken als trainer, co-faciliterend naast psychologen.
Zo weinig mensen zijn bereid om te kijken naar de persoon achter de persoonlijkheidsstoornis. Er kan zo’n immense creativiteit geboren worden in de geest van mensen die gekweld worden door een psychische aandoening, en wanneer die wordt aangewend in de vorm van poëzie, kunst, muziek of schrijven kan het een krachtig hulpmiddel zijn voor herstel. Ik hoop dat u, door deze woorden te lezen, de mens achter het etiket zult zien en dat het stigma vandaag misschien door nog één persoon kan worden verminderd. Er moet iets veranderen, en wel nu, voordat er weer een leven verloren gaat.