Jhumpa Lahiri is een gevestigde hedendaagse in Londen geboren Indisch-Amerikaanse schrijfster. Tot haar belangrijkste werken behoren de roman The Namesake en de verhalenbundel Interpreter of Maladies. Daarnaast benoemde de Amerikaanse president Barack Obama haar tot lid van het President’s Committee on the Arts and Humanities.
Geboren op 11 juli 1967 in Londen, Verenigd Koninkrijk, is ze de dochter van een Bengaalse Indiase immigrant. Toen ze twee was, emigreerde haar familie naar de Verenigde Staten. In feite beschouwt ze zichzelf meer als een Amerikaanse omdat ze is opgegroeid in Kingston, Rhode Island. Haar vader, die bibliothecaris was aan de universiteit van Rhode Island, stond model voor de hoofdpersoon in haar korte verhaal “The Third and Final Continent”. Om de band met hun Bengaalse wortels niet te verliezen, organiseerde haar moeder vaak reizen naar Kolkata om haar familieleden te ontmoeten. Lahiri voelde zich echter ambivalent over haar Indiase afkomst.
Ze genoot haar vroege opleiding aan de South Kingstown High School. Later ging ze studeren aan het Barnard College, waar ze een Bachelor of Arts-graad in Engelse literatuur behaalde. Na haar afstuderen ging ze naar Boston University, waar ze meerdere diploma’s behaalde. Ze heeft een Master in Engelse en Vergelijkende Literatuur, een M.F.A. in Creatief Schrijven en een doctoraat in Renaissance Studies. Na het behalen van een beurs aan het Fine Arts Work Center, begon ze haar professionele carrière als docent aan de Rhode Island School of Design en de Boston University.
Terwijl ze lesgaf, stak Lahiri haar creatieve energie ook in het schrijven. Ze kreeg te maken met meerdere afwijzingen van uitgevers voor haar vroege literaire werken. In 1999 debuteerde ze uiteindelijk met de verhalenbundel Interpreter of Maladies. De verhalen gaan over de moeilijkheden van Indiase immigranten die in het buitenland wonen. Haar belangrijkste thema’s zijn huiselijke en echtelijke twisten, miskramen en de kloof tussen de twee generaties immigranten die in Amerika wonen. Volgens de schrijfster zelf, concentreerde ze haar verhalen aanvankelijk onbewust op haar Indisch-Amerikaanse ervaring. De drijvende kracht was haar natuurlijke neiging om de twee werelden waarin ze leeft samen te brengen, zo niet in het echt dan toch op papier. Haar bundel oogstte positieve kritieken van het Amerikaanse publiek, maar het Indiase lezerspubliek was er niet blij mee.
Omdat ze Indiase karakters niet duidelijk of helemaal zonder fouten zou hebben geportretteerd, werd haar werk door de Indiase critici afgerekend. Ze werd zelfs bestempeld als “verre-auteur” omdat ze het Indiase landschap en de mensen schetste zonder dat ze beide uit de eerste hand kende en alleen op haar verbeelding steunde. Ondanks een boze veroordeling van haar verhalenbundel in India kreeg ze in 2000 toch de Pulitzerprijs voor fictie. Daarna schreef ze haar eerste roman, getiteld The Namesake, die in 2003 werd gepubliceerd. Lahiri behandelde in haar roman het heersende probleem van de generatie- en cultuurkloof. Het boek schetst het leven van twee opeenvolgende generaties Indiase immigranten die in de Verenigde Staten wonen. De roman werd in 2007 verfilmd door Mira Nair.
Unaccustomed Earth, is Lahiri’s tweede verhalenbundel, gepubliceerd in 2008. Het stond meteen bovenaan de bestsellerlijst van The New York Times toen het uitkwam en kreeg lovende kritieken van Amerikaanse critici. Naast het publiceren van romans en verhalenbundels, heeft ze ook bijdragen geleverd aan The New Yorker magazine. Die werken omvatten fictie en non-fictie korte verhalen, zoals The Long Way Home; Cooking Lessons. Lahiri nam ook actief deel aan de promotie van het werk van collega-schrijvers, als lid van het PEN American Center. Verder stond haar roman The Lowland (2003) op de shortlist voor de Man Booker Prize en werd finalist voor de National Book Award for Fiction.