Het is ongeveer 4:00 uur, en ik ben nog steeds wakker. Waarom? Omdat ik 20 jaar oud ben en me weer normaal wil voelen en ik kan datgene waar ik mee zit niet sneller laten gaan. Mijn verhaal begon een tijdje geleden. Zonder het te weten, begon ik een bekend merk anticonceptiepleister te gebruiken die zo opvallend was dat het net zo veilig leek als een aspirine. Ik heb geen medische hulp gezocht, omdat ik dacht dat het gebruik van deze pleister geen gevaar inhield.
Ik studeer aan de universiteit, dus ik loop elke dag trappen, ook al heb ik niet echt zin om veel te lopen. Ik begon drie maanden geleden rugklachten te krijgen, en ik klaagde zo vaak dat ik dacht dat ik een hypochonder aan het worden was. Ik merkte ook dat ik moeite had met ademhalen en dat mijn rechterborst pijn begon te doen. Toen ik mijn ouders vertelde dat mijn rechterlong pijn deed, lachten ze het weg en zeiden dat ik moest stoppen met roken en moest gaan sporten.
Ik begon te geloven dat ik een hypochonder aan het worden was. Ik stopte niet met roken, en besloot dat ik pas zou stoppen als me iets ernstigs overkwam. Plotseling begon ik constant te zweten en werd ik snel moe als ik korte afstanden liep, maar de pijn in mijn rechterlong hield op, dus ik vergat het min of meer.
Ik begon weer met school na de voorjaarsvakantie, maar er brak een griep uit, en de school werd anderhalve week geschorst. In die week begon ik pijn te krijgen rond mijn bekken en het breidde zich uit tot aan mijn rechterknie. Ik vroeg me af of ik me de pijn verbeeldde, ook al wist ik dat ik pijn voelde. Ik had moeite met lopen en naar het toilet gaan. Mijn ouders besloten me toen naar het ziekenhuis te brengen, omdat ik door de pijn bijna niet meer kon lopen.
Een aardige jonge dokter onderzocht me en ze stelde vast dat ik colitis had. Ze gaf me medicijnen tegen de pijn en een om mijn darmen makkelijker te kunnen bewegen. De pijn in mijn been verdween, dus ik was opgelucht en blij.
Toen ik de volgende dag weer naar school ging, moest ik de trap op naar de bovenste verdieping, en merkte dat mijn rechterbeen raar aanvoelde, en dan bedoel ik niet raar op een goede manier. Het voelde alsof ik veel had geoefend. Weer zei ik tegen mezelf dat ik een hypochonder was, en dat alles waarschijnlijk in orde was. Dus liep ik verder, en ging met een vriend naar de bibliotheek. Weer voelde mijn been anders aan, en het zag er een beetje gezwollen uit, maar mijn vriend zei me dat mijn benen er hetzelfde uitzagen, en dat ik een hypochonder was. Ik begon me af te vragen of wat ik voelde wel echt was. Om eerlijk te zijn wist ik dat er iets mis was, maar ik voelde zoveel verschillende symptomen dat ik dacht dat ik gek werd.
Drie dagen later werd ik wakker met dezelfde pijn rond mijn bekken, en ik realiseerde me dat ik vergeten was het medicijn voor mijn colitis in te nemen. Ik nam mijn medicijnen en begon TV te kijken. Ongeveer 30 minuten later zag mijn been er weer gezwollen uit en ik vroeg mijn moeder of zij het had gemerkt. Ze zei me dat mijn been in orde was zonder er echt naar te kijken, want ze was het waarschijnlijk beu om me de laatste tijd te horen klagen over zo veel symptomen. Ik nam een douche, en dacht dat mijn been nog meer opzwol. Dus vroeg ik mijn vader wat hij dacht, en hij was het ermee eens dat het er opgezwollen uitzag, en zei ook dat hij de kleur van mijn been niet mooi vond. Het was zondag, dus hij zei dat hij me na de kerk naar het ziekenhuis zou brengen. Toevallig gingen we meteen naar het ziekenhuis, want mijn been werd binnen een paar minuten erger, en ik was erg bang.
De dokters dachten eerst dat ik een allergische reactie had op het colitis medicijn, ook al bleek uiteindelijk dat ik geen colitis had. Mijn moeder zei dat ze dacht dat ik misschien last had van de bloedsomloop en een arts was het daarmee eens. Een doppler toonde aan dat mijn been een klonter had van mijn navel tot aan mijn knie. Toen ik dit hoorde, was ik echt bang, want de dokter zei me dat ik niet mocht bewegen, niezen, hoesten, zitten, staan of naar het toilet gaan, omdat elke beweging de bloedprop zou kunnen doen bewegen en ergens anders terecht zou kunnen komen. Diezelfde dag werd er een filter (parapluutje) geplaatst om te voorkomen dat de stolsels naar mijn longen zouden gaan, en hierdoor kon ik me ook weer veilig bewegen. Niet verrassend was dat de oorspronkelijke pijn in mijn long toch een longembolie bleek te zijn.
De klont werd bijna volledig verwijderd met een katheter die er rechtstreeks een antistollingsmiddel op losliet. Ongeveer 12 uur na deze behandeling ontstond het stolsel opnieuw, en wel in dezelfde grootte en op dezelfde plaats.
Dat is de stand van zaken op dit moment. Ik heb er spijt van dat ik mijn symptomen heb genegeerd in de hoop dat ik me beter zou voelen, in plaats van me te realiseren dat ik me niet normaal of goed voelde. Ik heb geluk gehad dat ik een tweede kans op leven heb gekregen. Mijn familie is bij me en is mijn beste bron van broodnodige steun. Ik realiseer me ook dat het verstandig is om zorg te zoeken zodra iets niet normaal lijkt. 10 mei 2009 was mijn verjaardag, en ik heb die niet alleen gevierd als de dag dat ik geboren ben, maar ook als de dag dat ik herboren ben.