Elk jaar wordt er meer onderzoek gedaan naar de symptomen en gevolgen van de ziekte van Lyme. Naarmate het bewustzijn groeit, wordt de aandoening vaker correct gediagnosticeerd en op de juiste manier behandeld. Patiënten met de ziekte van Lyme zijn beter in staat zich te laten behandelen en hun symptomen te beheersen. Een uitloper van de ziekte van Lyme, de ziekte van Morgellons, wordt echter nog steeds gekenmerkt door mysterie, en er wordt veel minder onderzoek gedaan om de aandoening te begrijpen. Morgellons is een controversiële aandoening die verwarrend blijft voor het grootste deel van de medische gemeenschap. Desondanks zijn patiënten met de ziekte van Morgellons zich maar al te bewust van de schadelijke effecten op zowel hun fysieke als emotionele gezondheid. Lees verder om meer te weten te komen over deze aandoening, hoe het wordt behandeld, en het antwoord op de vraag: “Is de ziekte van Morgellons besmettelijk?”.
Wat is de ziekte van Morgellons?
De ziekte van Morgellons is een zeldzame aandoening waarbij mensen de aanwezigheid van vezels onder of ingebed in hun huid ervaren. Dit kan zich uiten in een verscheidenheid van symptomen, zoals beschreven door de Charles E. Holman Morgellons Disease Foundation:
- Spontaan optredende huidlaesies die een intense jeuk veroorzaken
- Kruipend gevoel aan het huidoppervlak of eronder
- Intense vermoeidheid of algehele malaise (vaak die interfereert met dagelijkse activiteiten)
- Geheugenverlies of ‘brain fog’
- De waarneming van vezels die uit de huidlaesies omhoog komen (kan ook verschijnen als zaad-achtige objecten of zwarte vlekken op de huid)
- Andere co-diagnoses van psychische aandoeningen, zoals obsessief-compulsieve stoornis (OCD), bipolaire stoornis en aandachtstekortstoornis (ADD)
Extra ernstige gevallen van Morgellons kunnen ook neurologische stoornissen, gezichts- en gehoorsveranderingen, maag- en darmstoornissen, spierpijn, gewrichtspijn en slaapstoornissen veroorzaken. Deze symptomen kunnen zich bij elke patiënt anders uiten (sommigen hebben jeuk, terwijl anderen geen kruipend gevoel hebben, etc.). De aandoening wordt soms beschouwd als een psychiatrische aandoening, omdat artsen een patiënt eenvoudigweg als waanbeeld bestempelen als hij gelooft dat er iets onder zijn huid zit. Hierdoor variëren de meldingen van de ziekte van Morgellons, dus een algemene schatting is dat er wereldwijd tussen de 12.000 en 14.000 gevallen van de aandoening zijn.
De geschiedenis van de ziekte van Morgellons
Morgellons werd voor het eerst officieel ontdekt door een biologe genaamd Mary Leitao in 2001 nadat haar jonge zoon begon te klagen over insecten die onder zijn huid kropen. Hij had ook steeds terugkerende zweren op zijn lippen die door geen enkele andere diagnose verklaard konden worden. Ze nam hem mee naar verschillende artsen, die niet in staat waren om de juiste diagnose te stellen (sommigen suggereerden zelfs dat Leitao zelf geestesziek was). Uiteindelijk gaf ze de ziekte de naam Morgellons nadat ze een document uit de jaren 1600 had gelezen waarin werd geschreven over een mysterieuze ziekte waarbij kinderen pijnlijke, ruwe haren op hun rug kregen: ‘…that Endemial Distemper of little Children in Languedock, called Morgellons, where they critically break out with harshairs on their Backs, which takes off the unquiet Symptoms of the Disease, and delivers from Coughs and Convulsions. De naam bleef hangen en is sindsdien gebruikt om deze aandoening te beschrijven.
In de jaren 1930 werden gevallen gemeld van personen die Morgellons-achtige symptomen ervoeren. Zij werden gediagnosticeerd als personen met waanparasitose – wat erop wees dat zij geloofden dat zij een huid hadden die was aangetast door insecten. Tot op de dag van vandaag zullen medische professionals die niet bekend zijn met Morgellons, patiënten blijven diagnosticeren met waanparasitose. Met deze diagnose worden patiënten vaak afgedaan alsof ze geen lichamelijke aandoening hebben en krijgen ze psychiatrische medicijnen voorgeschreven (samen met suggesties voor psychotherapie) als behandeling.
Het schaarse onderzoek dat is gedaan suggereert dat de aandoening vaker voorkomt bij blanke vrouwen van middelbare leeftijd (hoewel er nog steeds gevallen zijn gerapporteerd in een verscheidenheid van demografische groepen). Uit een in de VS uitgevoerd onderzoek van de Centers for Disease Control (CDC) blijkt ook dat mensen een hoger risico liepen als ze de ziekte van Lyme hadden, blootgesteld waren aan teken of hypothyreoïdie hadden. In 2012 merkte het CDC ook op dat ze “niet in staat waren om op basis van deze studie te concluderen of deze onverklaarde dermopathie een nieuwe aandoening vertegenwoordigt … of een bredere erkenning van een bestaande aandoening zoals een wanenbesmetting. Zij hielden vol dat de vezels die tijdens het testen werden gevonden, katoenstrengen uit kleding waren die ingebed waren geraakt in open huidlaesies.
Er zijn nog steeds veel medische onderzoekers die bij hun Morgellons-onderzoek blijven. Zij geloven dat hun studies aantonen dat deze vezels echt menselijke biofibers zijn (samengesteld uit keratine en collageen) die door het lichaam worden aangemaakt als een auto-immuun reactie op een door teken overgebrachte ziekte (zoals de ziekte van Lyme). Zij stellen dat dit de correlatie tussen Morgellons en de ziekte van Lyme verder onderbouwt. Vanwege dit verband behandelen sommige artsen Morgellons met sterke antibioticakuren, zoals ze ook voor de ziekte van Lyme voorschrijven. Aanvullende behandeling kan nodig zijn als de patiënt last heeft van open wonden veroorzaakt door voortdurend krabben of pulken aan de huid. In sommige gevallen kunnen geïnfecteerde wonden ertoe leiden dat de infectie zich verplaatst naar de bloedbaan, wat resulteert in sepsis – wat levensbedreigend kan zijn.
Hoe loop je de ziekte van Morgellons op?
Omdat veel van Morgellons in mysterie is gehuld, vragen veel mensen zich af: “Is de ziekte van Morgellons besmettelijk? In de hierboven genoemde studie van de CDC in 2012, vonden onderzoekers dat Morgellons geen basis had als een besmettelijke ziekte. De theorie dat de ziekte van Morgellons wordt verspreid door teken betekent dat het onwaarschijnlijk is dat het overdraagbaar is tussen mensen. In feite is er geen basis om te suggereren dat Morgellons patiënten symptomen doorgeven aan mensen waarmee ze leven of omgaan. Dus, het is over het algemeen veilig om te zeggen dat als een persoon aan zijn arts vraagt: “Kan ik de ziekte van Morgellons van een andere persoon krijgen?”, het antwoord nee zal zijn.
Hoewel veel meer onderzoek nodig is om de aandoening beter te begrijpen, moeten personen die symptomen van de ziekte van Morgellons ervaren nog steeds naar hun arts gaan met hun zorgen. Behandeling met antibiotica zou op zijn plaats kunnen zijn, evenals aanbevelingen voor psychologische ondersteuning om eventuele symptomen van psychische aandoeningen (zoals depressie, angst, paniekaanvallen, slapeloosheid, enz.) te helpen beheersen, zodat deze ook kunnen worden aangepakt. Omdat Morgellons verkeerd gediagnosticeerd kan worden als een psychiatrische aandoening, kunnen mensen zich onbegrepen of genegeerd voelen door medische professionals. Maar hopelijk, met voortdurende studies gedaan door onderzoekers, zal er meer bewustzijn en gevoeligheid zijn rond de aanzienlijke schade die kan worden veroorzaakt door deze aandoening.