Mijn moeder heeft nooit geworsteld met gewicht. Ze heeft altijd een ongelooflijk figuur gehad, dus ze dacht niet echt aan suiker of vet als ze ons kinderen te eten gaf. Zoals de meeste ouders in de jaren ’80, was het gewoon niet op haar radar, maar het begon me wel te beïnvloeden. Tegen het einde van de middelbare school, beschouwde ik mezelf als zwaar. En terwijl de meeste mensen de eerstejaars 15 op de universiteit ervaren, werd ik meer als de eerstejaars 50.
Ik probeerde elk denkbaar dieet. Ik hongerde mezelf uit en kwam dan twee keer zo veel aan. Ik probeerde een dieet van alleen augurken. Ik probeerde te zien hoeveel dagen ik kon zonder vast voedsel te eten. Ik probeerde allerlei gekke dingen. Ik deed ook gewone dingen, zoals minder calorieën eten en meer bewegen, maar ik kon nooit vetvrij blijven.
Toen ik in 2002 trouwde, had mijn trouwjurk maat 22/24. Gelukkig weet ik dat mijn man echt van me houdt – niet alleen om hoe ik er nu uitzie – want toen woog ik 240 pond en het gewicht bleef zich opstapelen. In 2005 woog ik 262 pond op mijn 1,80 m lange gestalte.
Ik begon abcessen op mijn benen te zien en kreeg meerdere stafylokok infecties. Mijn dokter zei dat hij “bijna kon garanderen” dat mijn problemen zouden verdwijnen als ik koolhydraten uit mijn dieet zou schrappen en gaf me een brochure. Op de voorkant stonden alle koolhydraatrijke voedingsmiddelen, dus alles wat ik graag at – donuts, bagels en pasta. Op de achterkant stond een lijst van niet-koolhydraten, en ik werd verondersteld alleen van die lijst te eten. Ik dacht, ik zal het proberen.
ONTDEKKING VAN MIJN DIET
Ik viel in het begin veel af terwijl ik zoveel eieren, kaas en vlees at als ik wilde, maar met heel weinig koolhydraten. Toen ik mijn dokter een jaar later weer zag, was ik 80 pond afgevallen, en hij herkende me niet eens meer. Hij was in shock. “Ik vertel mensen om dit te doen, maar niemand luistert ooit echt naar me,” zei hij. Nou, ik deed het en het werkte. Hij zegt me de hele tijd: “Verander niets.”
Wat me op een eindgewicht van ongeveer 135 pond bracht – en daar bleef – was een dieet van alleen vlees, eieren en kaas. En ik voelde me goed. Ik ontdekte dat als ik koolhydraten at, het veel moeilijker was om op gewicht te blijven zonder als een gek te sporten. Ik dacht eraan om ze helemaal te schrappen, maar, zoals de meeste mensen, dacht ik: Het kan niet gezond zijn om altijd zo te eten. Dus, ik deed wat onderzoek.
Ongeveer 100 jaar geleden bestudeerde de etnoloog Vilhjalmur Stefansson een volledig op vlees gebaseerd dieet van Eskimo’s en Inuit-indianen. Zij leefden in Canada voordat producten van de ene plaats naar de andere konden worden verscheept, dus fruit en groenten waren geen optie, maar toch hadden deze groepen de laagste incidentie van kanker en hoge vruchtbaarheidscijfers. Ik kwam ook groepen tegen zonder koolhydraten, zoals Zero In On Health, die mijn gevoel bevestigden dat ik me echt beter voelde zonder koolhydraten, en ik was niet de enige.
Mijn arts herkende me niet. Hij zei: ‘Ik vertel mensen dit te doen, maar niemand luistert ooit.’
Een veelvoorkomend misverstand over nul-koolhydraten is dat het alleen maar gaat om het tellen van calorieën en het eten van kipfilets. Het is eigenlijk een vet- en calorierijk dieet – en je hoeft helemaal niets te tellen. Het is zo simpel als dit: Je eet tot je vol zit, en dan ga je je leven leiden.
Een andere bonus: mijn zoetekauw is verdwenen. Je hersenen verlangen alleen naar verslavende stoffen als ze eraan worden blootgesteld. (Weet je dat je niet naar cocaïne snakt als je het nog nooit hebt gehad? Stop met donuts eten en je hersenen zullen er ook niet meer om vragen).
Dan is er nog de vruchtbaarheidskant van de zaak. Voordat ik minder koolhydraten at, kon ik maar moeilijk zwanger worden. Mijn specialist had me gewaarschuwd dat een dieet zonder koolhydraten misschien goed zou zijn voor mijn gewicht, maar dat andere problemen, zoals mijn ovulatiecyclus, zich misschien niet vanzelf zouden oplossen. Het bleek van wel. Ik heb drie kinderen – een 5-jarige, een 3-jarige en een 7-maanden oude.
HET ZERO-CARB LEVEN
Iedere dag eet ik ongeveer 2 pond vlees – ik doe meestal een mix van biefstuk of kippenvleugels, dijen, borsten, spek, eieren en omeletten.
De laatste tijd, als een werkende moeder met drie kleintjes, zit ik in een sleur: acht hamburgerklontjes van een kwart pond per dag, wat me de bijnaam “Quarter” heeft opgeleverd bij onze plaatselijke McDonald’s. Ik neem er ’s morgens een paar, een paar voor de lunch, een paar voor het avondeten. Voor $4 per pond, is het goedkoop en makkelijk. Ik drink wel koffie, en ik drink niet echt alcohol. Ik zeg niet dat iedereen van McDonald’s hamburgers moet leven, maar ik voel me er prima bij.
Mijn kinderen eten geen koolhydraten zoals ik, maar ze volgen wel een koolhydraatarm dieet: fruit, groenten en vlees. Ze eten geen suiker – maar dat is omdat ze er geen behoefte aan hebben. Als we langs de bakkersafdeling van de supermarkt gaan, zeggen ze dat het er vies ruikt. Als ze ouder worden, mogen ze hun eigen keuzes maken, maar tot die tijd hoop ik dat ik ze wat van het verdriet kan besparen dat ik als kind met overgewicht heb meegemaakt.
Als ik voor mijn gezin kook, doe ik een braadstuk in de crockpot en doe er misschien wat groenten bij. Mijn kinderen eten het vlees en de groenten, ik eet alleen het vlees en mijn man krijgt alles plus een beetje macaroni met kaas. (Hij kan eten wat hij wil en op een redelijk gewicht blijven.) In het weekend eten mijn gezin en ik een omelet met kaas en een berg spek.
Ik sport niet echt meer. Ik ben muzieklerares op een basisschool, van de kleuterschool tot de vijfde klas. Het is een vrij actieve baan – ik ben op mijn voeten zingen en dansen heel wat tijdens de dag. Veel mensen vragen zich af of ik een huidverwijderingsoperatie heb gehad, en het antwoord is nee. Na drie kinderen is mijn lichaam niet perfect, maar mijn enige operaties waren keizersneden.
Dezer dagen ben ik waarschijnlijk dichter bij de 145 pond omdat ik borstvoeding geef en het extra gewicht nodig heb. Ik ben ervan overtuigd dat dat zal afnemen als ik stop met borstvoeding geven, maar ik zal niet geobsedeerd zijn door een weegschaal. Ik ben jaren geleden gestopt met mezelf te wegen omdat mijn gewicht gewoon niet veranderde.
Ik zie mezelf als een leeuwin. Als je leeuwen in een veld ziet, dwingen ze zichzelf niet om op te staan en te gaan rennen. En ze denken niet, ik heb net gegeten, ik moet die antilope overslaan. Als ze honger hebben, gaan ze eten. Ze gaan een antilope halen, tanken, en dan gaan ze in het veld liggen en ontspannen tot ze weer honger hebben. Ze volgen gewoon hun lichaam als ze honger of dorst hebben. Als ik honger heb om 10 uur ’s avonds voor het slapen gaan, eet ik gewoon. Er zijn geen beperkingen qua tijd of calorieën. Je leeft als een leeuw.
Ik probeer hier geen bekeerlingen te maken, maar niemand kan tegenspreken hoe ik me voel. Ik moedig mensen die worstelen met gewicht, vruchtbaarheid, geheugenverlies, depressie of gebrek aan energie aan om dit 30 dagen te geven. Als je je niet beter voelt, heb je alleen maar wat extra spek gehad. Dit is misschien niet voor iedereen het antwoord, maar ik heb me er ongelooflijk door gevoeld.
Kelly Hogan is onderwijzeres op een basisschool, echtgenote en moeder van drie kinderen en woont in North Carolina. Ze deelt haar reis op My Zero Carb Life.