Wat zoek je meestal, sleutels, huiswerk, notities van vergaderingen? Ik raak mijn mobieltje minstens drie keer per dag kwijt en dat is nu een lopend grapje met mijn man. Op een dag verloor ik mijn identiteit, dus dat relativeerde mijn mobieltje.
Enkele jaren geleden kreeg ik commerciële DNA-resultaten die ik niet verwachtte: niets van mijn vaders erfenis kwam in mijn profiel voor, maar 48% van die van iemand anders wel. Eerlijk gezegd had ik me altijd een buitenstaander gevoeld in de familie van mijn vader – niet bij hem, maar bij zijn ouders, zus en haar kinderen, die me nooit accepteerden. Ik deelde vaak in de verwondering van andere mensen als ze zeiden: “Ben je familie van hen? Grappig, je ziet er niet Joods uit.” Een leven lang onderhandelde ik met mezelf over waarom ik op geen enkele manier op hen leek, en mensen hoefden alleen maar naar mijn rode krullen en blauwe ogen te kijken te midden van het rechte donkerbruine haar en de donkere ogen van mijn familie, en zagen dwars door mijn holle verzinsels heen.
Met de testresultaten had ik nu harde bewijzen, en de vragen die me mijn hele leven plaagden, begonnen als puzzelstukjes in elkaar te passen: ze accepteren me niet omdat ik geen deel uitmaak van hun bloedlijn. Ik begon me nu een indringer te voelen in het familieverhaal dat ik had omarmd met dezelfde trots als zij. De mensen die ik familie wilde noemen, waren niet geïnteresseerd om mij als zodanig te accepteren. Bloed is dikker dan water, en klaarblijkelijk is er in sommige bloedlijnen geen plaats voor “de familie die je zelf kiest”. Vreemd genoeg voelde ik ook opluchting omdat ik eindelijk wist waarom ik niet werd geaccepteerd – ik kon eindelijk iets beters opbouwen dan die holle verhalen.
De opluchting werd al snel verdrongen door een totaal verlies aan identiteit. Ik had weliswaar nog steeds dezelfde genetische samenstelling van mijn moeders kant, maar ik had slechts een oppervlakkige band met het Italiaanse erfgoed dat wij delen. Het was niet iets dat deel uitmaakte van ons dagelijks leven; haar familie woont aan de andere kant van het land, de naaste verwanten waren al vele jaren eerder overleden en cultureel leefden we meer agnostisch, ook wat religie betreft.
De ontdekking dat ik niet de biologische nakomeling was van de man die mij opvoedde, gooide het deel van mezelf weg dat ik als deel van hem was gaan begrijpen. Hij stierf plotseling op 50-jarige leeftijd, 17 jaar voor deze ontdekking, dus ik had hem al lichamelijk verloren, en nu voelde het alsof dat helemaal opnieuw gebeurde. Hoewel hij Joods was en wij het niet in acht namen, was het toch een groot deel van mijn identiteit. Jodendom is een vreemde verzameling van religie, cultuur en etniciteit als geen ander erfgoed. Ik was verpletterd toen ik besefte dat ik niet langer deel uitmaakte van die collectieve geschiedenis. Stel je voor dat je een schoolbord uitwist en geen idee hebt wat je er vervolgens op moet zetten, maar je voelt je gedwongen om er iets op te zetten. Het was zo’n sterk gevoel dat ik dacht dat ik zou imploderen van de druk ervan.
Identiteit duurt meestal jaren om te stollen – dat is de reden waarom de adolescentie is zo moeilijk na alles. Mid life crises zijn de tweede keer dat je identiteit een klap krijgt, verandert en stabiliseert met de verwachte levensfase overgangen en evaluaties. Ik denk niet dat het uitmaakt wanneer je geconfronteerd wordt met een identiteitscrisis het is desoriënterend, ondermijnt je eigen fundament. Denk aan alle factoren die deel uitmaken van je identiteit: familie, werk, cultuur, interesses/hobby’s, belangrijke levenservaringen (positief en traumatisch), vriendennetwerken, religie, afkomst, scholen, sportteams, gedeelde betekenisvolle ervaringen, om er een paar te noemen.
Nu, hoeveel zou je eigenlijk categoriseren als subcategorieën van familie? Ik beschouw religie, afkomst, cultuur, belangrijke levenservaringen, gedeelde ervaringen en zelfs sportteams onder de noemer familie. In veel steden is de familiecultuur nauw verbonden met sportteams, waardoor ook gedeelde ervaringen ontstaan. Belangrijke levenservaringen worden vaak samen binnen families beleefd en worden ook gedeelde ervaringen. De gedenkwaardige, relevante ervaringen van ons leven worden de herinneringen die de basis worden van onze identiteit.
Ik heb met veel mensen gesproken die dezelfde schokkende DNA-resultaten hebben ervaren. Sommigen hebben het erover dat ze niet in staat zijn zichzelf in de spiegel aan te kijken. Anderen hebben het gevoel dat ze geen recht meer hebben om aan familiebijeenkomsten deel te nemen. Voor mij waren het mijn namen; geen van hen vertelde me meer wie ik was. Op mijn geboorteakte staat de tweede man van mijn moeder. Toen ik 12 jaar oud was, kreeg ik te horen dat hij niet mijn vader was, dus veranderde ik mijn naam toen mijn stiefvader me adopteerde. Tegelijkertijd kreeg ik te horen dat mijn stiefvader wel mijn biologische vader was en ik geloofde dat hij mijn vader was tot de noodlottige DNA-test.
Ik had elke associatie met mijn geboortenaam lang geleden afgeworpen en vond een heel natuurlijke overgang naar mijn “geadopteerde” naam. Mijn getrouwde naam was de mijne door keuze maar niet door geboorte en ik werd me er acuut van bewust dat ik er ook niet echt bij hoorde. Toen ik eenmaal mijn biologische vader had gevonden had ik weer een andere naam, maar het was vreemd omdat het nieuw was en ik voelde me vaag voyeuristisch. Elke keer als ik mijn naam tekende voelde ik me los van hen, zelfs van mijn voornaam. Niets leek representatief voor wie ik was – ik had geen volledige afkomst en dus ook geen coherente identiteit.
Het herschikken van de identiteit is een turbulente ervaring, en veel mensen droegen op een schadelijke manier bij tot het proces. Vaders familie kon niet begrijpen waarom ik dit alles zou nastreven, “omdat het er niet toe zou moeten doen, het verandert toch niets aan jou” – een wreed en harteloos iets om te zeggen om elke gêne uit hun fragiele psyche te houden. Het verandert absoluut alles aan een persoon. Mijn moeder vond dat ik haar erfenis en mijn vader in de steek liet. Ik had een leven lang een band met de Italiaanse afkomst zoals we die beleefden, en het leren van de waarheid ontkent niet het feit dat mijn vader me heeft opgevoed, noch hoe ik over hem voel – alleen hoe ik over mezelf voel.
Identiteit wordt gesmeed door jaren van ervaring, binding, het leren van de geschiedenis en het hechten van jezelf aan die geschiedenis. Dat proces voltrekt zich in een zeer kort tijdsbestek wanneer schokkende DNA-resultaten worden ontdekt, zodat het wennen aan een nieuwe identiteit aanvoelde alsof ik net uit het geheugenverlies was ontwaakt. Een beetje zoals het dragen van een slecht passende jurk, moest ik het blijven passen en aanpassen.
Uiteindelijk ben ik niet de cirkel rond teruggekomen naar mezelf, maar ik ben uiteindelijk wel teruggekomen om sommige aspecten van mijn oorspronkelijke zelf te omarmen – er was een reis zonder kaart voor nodig om die te herontdekken. Door hardnekkige pogingen om mijn nieuwe biologische familie te leren kennen (de Schotse afkomst achter mijn rode krullen) en nieuwe familiebanden te smeden, creëerde ik een sterker gevoel van identiteit dat eindelijk paste. Ik negeerde kwetsende en kleinzielige mensen; ik volgde alleen wat ik intuïtief voelde dat ik moest doen. Sommigen noemden me egoïstisch – het zij zo. Je kunt me noemen wat je wilt, en nu al mijn namen weer passen, weet ik eindelijk weer hoe ik mezelf moet noemen.