Consumptie van of blootstelling aan marihuana maakt mensen meestal gewoon blij en ontspannen, en daarna krijgen ze zin om te eten. (Of een dutje te doen. Of eten en dan een dutje doen. We hebben het hier niet over complexe resultaten.)
En toch wordt de drug in Amerika al bijna net zo lang gedemoniseerd als hij beschikbaar is en publiekelijk wordt besproken. In 2017 draait het gesprek nog steeds rond dezelfde aloude gesprekspunten: Wiet is gevaarlijk, wiet bevordert criminaliteit en afhankelijkheid van hardere drugs, wiet wordt niet gerookt of ingenomen door gewone, gezagsgetrouwe mensen.
Misschien ken je iemand die wiet heeft gerookt of ingenomen. Misschien heb je het zelf gerookt of ingenomen. Misschien lijkt het idee van wiet als sociale ontmantelaar een beetje belachelijk, en misschien weet je ook hoe het voelt om een baan te houden en een verantwoordelijke volwassene te zijn en ook gewoon absoluut een hele bak ijs te verorberen na een lange dag werken en een joint, want serieus een hele bak waarom stoppen het klinkt gewoon zo zo lekker.
Dit maart, als onderdeel van opmerkingen aan de rechtshandhaving in Richmond, Virginia, zei de procureur-generaal van de Verenigde Staten Jeff Sessions dat marihuana “afhankelijkheid” “slechts iets minder verschrikkelijk” is dan heroïne. Sessions is al lang tegen de legalisering van marihuana, maar na deze toespraak en zijn recente benoeming tot procureur-generaal, vonden wij het tijd om u eraan te herinneren hoe het spul in extreme doses aanvoelt. Dat het misschien geen duivelse drug is.
Ik woon in de staat Washington, een van de slechts acht staten waar marihuana momenteel legaal is voor niet-medicinaal gebruik. Wiet werd hier gelegaliseerd in december 2012, een maand na de baanbrekende stemming van Colorado om de stof te legaliseren. Je kunt hier de hele dag door een winkel binnenlopen en wiet kopen, zonder dat je een vergunning of medische kaart nodig hebt. Ik heb al eerder marihuana gebruikt en zal dat weer doen.
Gisteren kocht ik een zakje zure mandarijn harde wietsnoepjes en een doosje Cannabees-wiethoning. Elk snoepje bevat 10 mg THC – de standaarddosis voor recreatieve inname – en de honing zit in pakjes van 10 mg, ongeveer een ons per stuk. (Ter referentie, een middelgrote joint gerold op gewoon vloeipapier bevat gewoonlijk ongeveer 25 mg. Merk op dat, in de ouderwetse wietcultuur, joints meestal gedeeld worden door meerdere mensen.)
Ik weeg 180 pond en ben 1,80 m lang; ik rook of neem af en toe wiet, maar ik zou mezelf geen regelmatige gebruiker noemen. Mijn tolerantie ligt vrij dicht bij wat de meeste mensen zouden hebben als ze de drug nog nooit hebben gebruikt.
Gisteravond heb ik in de loop van een uur drie snoepjes en twee pakjes honing gegeten. Een uur later at ik nog een snoepje.
Dat was bijna zeker misschien wel zeker veel te veel.
Je kunt niet echt een overdosis nemen van wiet-je wordt gewoon een beetje gek en valt dan in slaap-maar het komt vaak voor dat mensen te veel nemen van edibles. De verteringstijd varieert van persoon tot persoon, maar gemiddeld heb je één tot drie uur, na het eten, voordat je iets voelt. Dus mensen zitten daar in het eerste uur, een dosis of twee op en voelen het nog niet. En ze blijven eten. En dan overvalt het hen als een vrachttrein – niet de lange, langzame opbouw die je krijgt van roken.
De wetenschap is hieronder. Of liever, een totaal gebrek aan wetenschap, en in plaats daarvan een zoals-het-gebeurt dagboek, georganiseerd door verstreken tijd sinds de dosering. De woorden hieronder zijn eigenlijk geschreven toen ik stoned werd. De laatste regel is het enige wat achteraf is toegevoegd.
Als je nog nooit high bent geweest, zal dit je misschien iets duidelijk maken. Als je dat wel bent, dan is er waarschijnlijk niet veel nieuws. Maar ik kan je dit vertellen: Die honing was geweldig.
10 minuten na de dosis (AD): Ik voel niets. Zo nuchter als een non op zondag. Snoepjes waren goed. Honing was beter. De snoepjes smaakten zoals mijn grootmoeder ze in een schaal op het aanrecht bewaarde. Een beetje muf. Nog steeds niets. Nu een beetje verveeld. Ik verveel me altijd op dit punt. Probeerde tv te kijken; dat lukte niet. Probeerde te lezen – een drie-dollar exemplaar van The Martian dat ik kocht bij een plaatselijke tweedehands boekhandel. Het nam ook niet op. Meestal heb ik dingen te doen; vanavond heb ik niets te doen.
De vrouw is boven aan het lezen. De kinderen liggen in bed. Ik loop naar de garage en begin schoon te maken. Ik haat schoonmaken. Verveeld, verveeld, verveeld. Dit was een dom idee. Ik zou iets productiefs moeten doen, maar dat zou betekenen dat ik het huis uit moet. Het lijkt me belangrijk om hiervoor binnen te blijven.
De garage is niet eens zo vies.
0:30 AD: Overweeg een biertje te drinken. Besluit het experiment niet te besmetten. Schaamte. Bier klinkt lekker. Voel nog steeds niets.
0:40 AD: Voel me ongeveer alsof ik een enkel biertje heb gehad. Leuke buzz. Niets bijzonders, gewoon een luchtig gevoel van Ontspanning. Ik zit in onze woonkamer. De hond ligt aan mijn voeten.
0:50 AD: De hond ligt nog steeds aan mijn voeten. Ze voelt ineens heel zwaar aan. Ik kijk zo’n vijf minuten naar haar voeten. Ik begrijp haar voeten niet.
Ik snuffel in de vriezer en vind een bevroren chile relleno van Trader Joe’s. Ik maak de chile relleno. De chile relleno is goed, maar niet geweldig – vooral gesmolten smurrie en een beetje flauwe, klonterige salsa. Ik laat de helft op het aanrecht liggen, afgedekt, in de veronderstelling dat ik er later op terugkom.
1:00 (een uur) AD: Lees The Martian voor een beetje. Veel getallen in dat boek. Hij heeft het over het terugwinnen van zuurstof. Het kost me een paar passen om door sommige van de meer complexe passages te komen. Ik begon dit boek gisteren te lezen, terwijl ik nuchter was. Het deed me denken aan een stripboek, en het was niet moeilijk om te lezen. Het lijkt nu veel te moeilijk.
1:20 AD: Ik voel me helemaal nuchter.
1:40 AD: Ik voel me helemaal nuchter en lig opgekruld op de bank, of is het onder de bank, ik voel me alsof ik onder de bank lig, op een deken die de donzige randen van de deken tegen mijn gezicht voelt. Het is zo’n goedkoop nep-bont ding. Ik denk dat we het cadeau hebben gekregen. De randen zijn piekerig, als yakhaar.
Ik heb nog nooit een yak gezien. Ik ben een beetje aan het associëren.
Zo donzig.
Zo erg donzig.
Zo’n beetje willen eten.
Probeer er een beetje op te knagen. Smaakt naar oude kleren. Ropa vieja, in het Spaans. Ik heb een paar jaar Spaans gevolgd op de universiteit. Ik spreek nog steeds niet vloeiend Spaans. De hond kijkt me nu vreemd aan. De vrouw loopt naar beneden en kijkt me vreemd aan. “Gaat het?” “Prima,” zeg ik. “Alleen moe.” Ik heb haar niet verteld dat ik dit zou doen. Misschien had ik dat wel moeten doen? Dan, stiekem, tegen mezelf: Leugens. Leugens. Leugens. Je bent niet in orde! Je bent aan het zoenen met een deken en het is ZO ZO GOED.
2:00 AD: Dit is lekker. Het hele lichaam voelt warm en los. Lenig. Ik zou hier moeten blijven, op deze plek. Misschien de hond een beetje aaien. Dit is hoe ik stoned werd op de universiteit – hetzelfde niveau. Functioneel, maar ook drijvend op een zee van DGAF.
Dat is een domme zin. Waarom heb je het getypt? Varen er schepen op zeeën van DGAF? Hoe zouden die schepen heten?
USS Fucknotgiven
RMS Queen Fuckit
USS Fuckyfuckafuckeroo
Ik ben vijf minuten bezig met het bedenken van meer scheepsnamen. Ik bedenk een geweldige, de meest creatieve en geestigste naam die ooit mijn hersenen heeft verlaten. Tegen de tijd dat ik opsta en naar de computer loop, kan ik me niet meer herinneren wat het was. Dus eet ik een halve liter frambozensorbet en snuffel dan in de koelkast. De helft van de specerijen komt eruit. Elke mosterd die ik heb gaat op een bord. (Kanttekening: Waarom heb ik vijf verschillende soorten mosterd?) Ik ga tortilla chips dippen in deze mosterd.
Deze chips zijn geweldig. Crackly.
Mustard is totaal een overschatte specerij. Ik zou meer mensen over mosterd moeten vertellen.
2:20 AD: Oh God, we gaan nog steeds omhoog. Het wordt… meer. Meer hoog. Ik hoef niet meer high te zijn. Niet slecht. Gewoon goed. Hoe vertel ik mijn maag dat ik goed ben? Kan het mijn maag wat schelen? Maag kan me niks schelen. Dit is aan de gang. Waarom is het aan de gang? Waarom heb ik me hiertoe verplicht? Waarom voelt mijn ondergoed plots te los aan?
2:25 AD: Goooooooooooooooooooooo het is leuk om woorden te typen har
2:45 AD: Ben 20 minuten in Netflix gezogen. Gewoon rondgekeken in de menu’s, luisterend naar het “tuhk!” geluid dat de tv maakt als je op een item klikt. Ik weet niet zeker of deze tijdstippen kloppen. Hersenen kunnen nu niet rekenen. Wiskunde lijkt gemaakt voor harde mensen. Ik ben zacht. Probeer terug te lopen naar de keuken. Raak afgeleid in de gang, blijf staan en staar naar een foto van mij en mijn vrouw ergens op een strand. Ik denk dat ik me herinner dat die foto genomen werd. Het water voelde lekker aan.
Zo’n lekker deken dat ik me weer wil opkrullen.
Haal het niet tot de keuken. Tien minuten lang opkrullen. Deken op mijn gezicht.
Ik hou van je, deken.
3:00 AD: Ik ben al een tijdje niet zo high geweest. Een hele lange tijd. Heb je je ooit afgevraagd hoe mensen rijden terwijl ze stoned zijn? Nooit geprobeerd. Wil het niet, zal het nooit doen. Ik zou nu niet kunnen rijden. Ik kan niet eens naar de stoeprand lopen en een taxi roepen. Taxi’s zijn te geel. Te geel om nu mee te kloten.
3:30 AD: Fuck help, ik word nog meer high dan ik al was. Het blijft maar doorgaan. Compounding. Vermenigvuldigen. Vermenigvuldigen. Vermenigvuldigen. Multicomplounding.
3:33 AD: Ik weet niet zeker hoe laat het is, maar ik denk dat ik ergens de tel ben kwijtgeraakt? Ik heb net twee afleveringen van Futurama gekeken. Het is waarschijnlijk niet 3:33 na doseren. Het is waarschijnlijk later. Wat dan ook. Ik blijf bij dat getal omdat het me niet kan schelen.
3:45 AD: Ik krul me op in bed en besluit de laatste paar aantekeningen in dit dagboek op mijn telefoon te schrijven. Hoofd op het kussen.
4:00 AD: Ik ga het kantoor van Jeff Sessions zoeken en die klootzak een pallet van die verdomde honing mailen. Die shit was zo goed dat ik wed dat het geweldig smaakt op ijs. Hij zal het nooit weten. Misschien moet ik de rest ervan gewoon nemen en het op mijn gezicht smeren. Direct. Als een soort stomme dure gezichtscrème. Facehoney.
4:15 AD: Dit kussen is het beste ding dat ooit een ding is geweest. Ik ga het direct op mijn gezicht smeren. Als een soort van stomme dure gezichtscrème. Facepillow.
4:19 AD: Ik ga naar bed arf arf arf er is een hond die buiten blaft
Hij klinkt als
4:25 AD: Zo moe arf arf hallo hond ik ben je vriend ik wed dat je fuzzy bent
Ik zou je graag willen ontmoeten
Misschien kan ik je Mister Fuzzles noemen
God ik vergat de punten daar die laatste paar zinnen te laat ik ga niet terug om het te herstellen LEES ZE ER IS GEEN TIJD BATTLEFIELD TACTIEK WE MOETEN DOORGAAN
4:28 AD: Vrouw is naar bed gekomen. Ze ligt op een kussen en leest een boek bij haar bedlampje. Ik verstop me onder de dekens. Ze merkt het.
“Heb je eraan gedacht de hond nog een laatste keer uit te laten? Voordat je naar bed kwam?”
Ik slaap, ze mag het niet merken zwijg, zwijg, zwijg
Ze zucht.
Ze staat op, vermoedelijk om de hond uit te laten. Kamer wordt stil.
Voel me een beetje schuldig.
Okee, niet zo schuldig.
Ik wed dat meneer Fuzzles zich nooit schuldig voelt.
Mijn tenen voelen aan als knaagdieren, ik wed dat ik ze kan wiebelen op het ritme van mijn hartslag.
Ik kan mijn hartslag voelen! Mijn eigen hart! Kloppend!
Ik HEB TOEEEEEEEEEEEEEEEES IK HOU VAN MIJN TOES
Zin om nu iemand te vermoorden en dan een hoop gewelddadige heroïne te gebruiken
Nee wacht grapje
Echt alleen maar meer ijs
4:30 AD:
Fin.