In het Amerika van de 21e eeuw zou het gezegde dat “alleen maar werken en niet spelen” saai maakt, waarschijnlijk moeten worden gewijzigd in “gestresst”.
Elke baan brengt een zekere mate van stress met zich mee, en het is normaal dat de eisen en de druk op het werk golven en stromen. Wanneer de spanning echter gedurende een langere periode boven een normaal niveau uitstijgt of een voortdurende realiteit wordt, kan werkgerelateerde stress het persoonlijke leven en de mentale, emotionele en fysieke gezondheid van het individu dramatisch beïnvloeden. Proberen om te gaan met wrijvingen met een collega of leidinggevende, een ongewenste verandering in rol of verantwoordelijkheden, of gedwongen worden om te navigeren door een giftige werkomgeving, mogelijk met inbegrip van pesterijen of intimidatie door collega’s, kunnen er allemaal toe leiden dat stress zich in iemands leven nestelt en daar blijft, zelfs nadat de werkdag (of werkweek) erop zit. De technologische hulpmiddelen van vandaag de dag – hoe geweldig ze ook kunnen zijn – dragen ook vaak bij aan voortdurende werkstress, omdat ze overwerk en verwachtingen van 24-uurs connectiviteit in de hand werken. Werke-mails houden zich meestal niet aan een 9-tot-5-rooster, en dat geldt ook voor smartphones, laptops en WiFi-verbindingen.
Professionele klinische hulpverleners, ongeacht hun setting of specialiteit, kunnen merken dat werkstress zich op verschillende manieren manifesteert in het leven van cliënten. Sommige cliënten klagen over slaapproblemen of fysieke pijnen en pijn. Anderen kunnen het hebben over het herkauwen van werkkwesties wanneer ze niet aan het werk zijn, het associëren van hun eigenwaarde met carrièreprestaties, zich schuldig voelen wanneer ze vrij nemen, bang zijn om hun baan te verliezen, of zich zelfs mentaal of emotioneel uitgeput voelen als ze alleen al denken aan hun werkverantwoordelijkheden of werkomgeving.
Werkgerelateerde stress “kan een deel van onze vreugde wegnemen”, zegt Michele Kielty, een gediplomeerd professioneel counselor (LPC) en gediplomeerd schoolcounselor in Virginia. “We kunnen zo overspoeld worden door verantwoordelijkheden dat we een gebrek aan plezier ervaren in dingen waar we voorheen wel plezier in hadden. … Het is een altijd aanwezige, laaggradige, drukkende stress met je meedragen de hele tijd. Het kan je leven meer overnemen dan je zou willen.”
Eenvoudig gezegd, werkstress weerhoudt ons ervan de persoon te zijn die we willen zijn, zegt Kielty, een professor in counseling en directeur van het school counseling programma aan de James Madison University (JMU) in Harrisonburg, Virginia.
Het probleem wordt verder gecompliceerd doordat sommige cliënten die zich realiseren dat werk de hoofdoorzaak van hun stress is, zich beschaamd voelen dat een baan dat effect en die mate van controle over hen kan hebben.
“Het pijnlijke hiervan is dat er veel spijt, schuld en, soms, schaamte kan zijn over het verlies van aanwezigheid – niet in staat zijn om volledig aanwezig te zijn wanneer je thuis bent of in de buurt van je kinderen,” zegt A. Renée Staton, een LPC en professor in JMU’s counselingprogramma. “Ouders kunnen zeggen dat ze niet het gevoel hebben dat hun werkstress op de voorgrond van hun gedachten staat, maar ze merken dat ze reactiever en ongeduldiger zijn tegenover hun kinderen. Het is misschien moeilijker om dingen in perspectief te houden, in context, wanneer ze reageren op hun kinderen.”
Een belangrijke bron van stress
Een meerderheid van de Amerikaanse volwassenen (64%) noemde vorig jaar werk als een belangrijke bron van persoonlijke stress in de jaarlijkse Stress in America-enquête van de American Psychological Association, die tussen augustus en september 2019 gegevens verzamelde van meer dan 3.000 volwassenen. Onder Gen Xers, waren geld en werk gelijk als de meest genoemde bronnen van stress (met 65% elk). Onder millennials was geld (72%) net iets minder belangrijk dan werk (71%) als meest genoemde stressfactor. Werk was de tweede meest genoemde bron van stress voor babyboomers (voorafgegaan door gezondheidsproblemen), terwijl Generatie Z, of de post-millennial generatie, werk rapporteerde als de derde grootste bron van stress (na geld en gezondheidsproblemen).
Het American Institute of Stress, een in Texas gevestigde non-profitorganisatie, merkt op dat werk en carrière belangrijke bronnen van stress zijn voor Amerikanen en in verband kunnen worden gebracht met hypertensie, een verhoogd risico op een hartaanval en andere medische zorgen.
“Hoewel het Instituut vaak wordt gevraagd om lijsten op te stellen van de ‘meest’ en ‘minst’ stressvolle beroepen, hebben dergelijke ranglijsten om verschillende redenen weinig belang,” zegt de organisatie op haar website (stress.org). “Het is niet de baan maar de persoon-omgeving fit die telt. … Stress is een zeer persoonlijk fenomeen en kan zelfs in identieke situaties om verschillende redenen sterk variëren. Uit een enquête bleek dat het moeten invullen van papierwerk voor veel politieagenten stressvoller was dan de gevaren die gepaard gaan met het achtervolgen van criminelen. De ernst van de werkstress hangt af van de omvang van de eisen die gesteld worden en het gevoel van controle of beslissingsruimte dat het individu heeft om daarmee om te gaan. Wetenschappelijke studies op basis van dit model bevestigen dat werknemers die ervaren dat er hoge eisen aan hen worden gesteld, maar die weinig controle hebben, een verhoogd risico lopen op hart- en vaatziekten.”
Ontevreden, losgekoppeld, ondergewaardeerd
De term “werkstress” kan voor elke individuele cliënt verschillende dingen betekenen, en de reactie van een consulent moet worden toegesneden op de specifieke situatie van elke cliënt. Sharon Givens, een LPC in prive-praktijk die gespecialiseerd is in loopbaanontwikkeling en geestelijke gezondheid, heeft echter een aantal gemeenschappelijke thema’s gevonden in haar werk met klanten. Ze zegt dat niveaus van ontevredenheid en stress kunnen stijgen voor individuen wanneer ze:
- Zijn in een baan of rol die ze niet vervullend vinden of niet leuk vinden
- Hebben problemen met leiderschap (bijv, denken dat ze een slechte baas hebben, zich niet gerespecteerd of gewaardeerd voelen, een persoonlijkheids- of waardenconflict hebben met een supervisor of de leiding van het bedrijf)
- Denken dat ze financieel niet goed worden gecompenseerd
- Doen werk dat niet aan hun behoeften voldoet, zoals persoonlijkheidsstijl, passie of interesses
Dit laatste punt kan het verschil maken, beweert Givens, president-elect van de National Career Development Association, een afdeling van de American Counseling Association. Aan het eind van de dag zal een baan alleen een goede pasvorm zijn als wat het biedt overeenkomt met wat het individu nodig heeft. Bijvoorbeeld, een persoon die teamwork waardeert en moeite heeft om zelfstandig te werken, zal nooit gedijen in een positie waarin hij fulltime alleen thuis werkt, zegt Givens, wiens praktijk kantoren heeft in Columbia, South Carolina, en Charlotte, North Carolina.
Onderzoek wijst uit dat veel werknemers hun baan verlaten op basis van de vraag of ze contact hebben met hun collega’s. Stress en ontevredenheid zullen natuurlijk toenemen als een werknemer het werk of de mensen met wie hij werkt niet leuk vindt – zelfs als de werknemer goed wordt betaald, voegt Givens eraan toe.
Jennifer Linnekaste, een LPC met een praktijk in Oslo, Noorwegen, is gespecialiseerd in loopbaanbegeleiding en het helpen van cliënten met werkgerelateerde trauma’s. Ze zegt dat hulpverleners door moeten vragen wanneer cliënten, ongeacht het probleem dat ze hebben, het grootste deel van de sessies besteden aan het bespreken van of klagen over negatieve zaken op het werk. Medewerkers kunnen een vollediger beeld krijgen door cliënten te vragen wanneer ze zich overspannen begonnen te voelen en of dat samenviel met een verandering in leiderschap of supervisie op het werk, een nieuwe functie of nieuwe werkverantwoordelijkheden, een traumatisch incident op het werk, of een andere werkgerelateerde omstandigheid.
Werkstress komt voor op een continuüm, en “of iemand die stress aankan of niet, ligt volledig binnen de perceptie van de cliënt,” voegt Linnekaste toe, die een boek over werktrauma’s aan het schrijven is dat door ACA zal worden gepubliceerd.
Mogelijke indicatoren
Wanneer werkstress borrelt over, lijden persoonlijke relaties vaak onder de gevolgen. Dat komt omdat werkstress mensen vaak berooft van hun vermogen om zich bezig te houden met en volledig beschikbaar te zijn voor de mensen van wie ze houden, zegt Kielty.
Givens, een ACA-lid, heeft gezien dat werkstress de huwelijkse relatie van cliënten zo onder druk zet dat ze uiteindelijk op de rand van een scheiding belanden. Het ronddragen van voortdurende gevoelens van stress kan ervoor zorgen dat de persoon minder geduldig wordt, meer geïrriteerd raakt, en meer geneigd is om pittig te zijn tegen of uit te halen naar hun partner en andere geliefden, met relatieconflicten als gevolg. Of een koppel kan afstandelijk worden als één persoon, die zich overweldigd voelt door het werk, zich afsluit en zijn behoeften en stressoren niet wil communiceren met een partner, wijst Givens.
Naast het alert blijven op mogelijke rode vlaggen in de persoonlijke relaties van klanten, moeten adviseurs luisteren naar andere aanwijzingen dat werkstress zich kan manifesteren in het leven van klanten, zegt Givens, waaronder:
- Displaying anxious behavior, including feeling paranoid that they are going to be fired
- Spending a large amount of time talking about financial worries
- Expressing a lack of commitment to their work, buitensporig veel vrije tijd willen opnemen, of het minimale doen om rond te komen
- Uiting geven aan een gebrek aan voldoening of taalgebruik dat aangeeft dat ze hun werk gewoon tolereren
- Uiting geven aan dat ze zich vast voelen zitten, te oud of te vastgeroest zijn om iets nieuws te proberen, of denken aan vervroegde pensionering
- Doen alsof ze hun collega’s niet leuk vinden, er niet mee omgaan of ze niet vertrouwen
- Het gevoel hebben dat ze geen controle of macht hebben over hun werksituatie, zich slachtoffer voelen of het gevoel hebben dat ze over het hoofd worden gezien in de besluitvorming van het bedrijf
Werkstress kan ook de schuld zijn als cliënten praten over lichamelijke symptomen zoals hoofdpijn, hoge bloeddruk, aankomen of afvallen van een aanzienlijke hoeveelheid gewicht, of moeite hebben met slapen.
Vermoeidheid kan een andere indicator zijn dat de werkdruk een cliënt overweldigt, zegt Quentin Hunter, een LPC-medewerker in Kentucky die co-auteur is van het september 2019 Journal of Counseling & Development (JCD) artikel “Assessing Life Balance and Work Addiction in High-Pressure, High-Demand Careers.” Wanneer cliënten praten over chronische vermoeidheid, zich totaal uitgeput voelen zodra ze thuiskomen, niet in staat zijn om hun “werkbrein” uit te schakelen, of herkauwen over werktaken wanneer ze televisie kijken of eten met hun gezin, moeten counselors sonderen met vragen om meer te weten te komen. “Mensen komen vaak binnen wetende dat ze uitgeput zijn door hun werk en dat het hen beïnvloedt, maar niet dat het ongepast is,” merkt Hunter op, die werkt in een groep privé praktijk in een landelijke omgeving.
Amanda M. Evans, een LPC en co-auteur van een 2013 JCD artikel getiteld “Work-life Balance for Men: Counseling Implications,” merkt op dat werkstress zich kan manifesteren op manieren die afbreuk doen aan het algehele welzijn van cliënten, waaronder vermindering van de echtelijke tevredenheid en seksuele activiteit of een onvermogen om volledig te ontspannen en zich bezig te houden met activiteiten en hobby’s die ze eerder leuk vonden.
“Voor mij zou het zorgwekkend zijn als een cliënt dingen zegt als: ‘Ik moet gewoon doorzetten’ of ‘Als ik mijn hoofd naar beneden leg, zal het beter worden,'” zegt Evans, een assistent-professor in JMU’s graduate psychologieafdeling en directeur van het klinische mentale gezondheidsprogramma van de universiteit. “Een counselor kan een herinnering zijn dat het geen vereiste is , en dat is niet hoe we ons leven moeten leiden.”
Evans, Kielty en Staton hebben ontdekt dat werkstress vaak naar voren komt als een kwestie die verband houdt met andere onderwerpen op het gebied van geestelijke gezondheid waar ze als collega’s aan JMU aan werken, waaronder het meest recent in hun onderzoek naar biculturele identiteit, dat het trio afgelopen oktober presenteerde op de Let the Voices Be Heard! conferentie in Belfast, Noord-Ierland. (De conferentie, aangekondigd als “een internationaal gesprek over counselling, psychotherapie en sociale rechtvaardigheid,” was gezamenlijk gepland door ACA, de Britse Vereniging voor Counselling en Psychotherapie, en de Ierse Vereniging voor Counselling en Psychotherapie). Evans en Staton zullen ook werkstress bespreken als onderdeel van een postersessie over institutionele discriminatie op de ACA 2020 Conference & Expo in San Diego in april.
Herkennen van de wortels van counseling
Counselors kunnen cliënten zien die werkstress noemen als hun presenterende probleem. Dit is vaak het geval voor Givens, die veel van haar klanten krijgt via verwijzingen van hulpprogramma’s voor werknemers. Maar andere cliënten kunnen naar counseling komen voor hulp bij een problematisch huwelijk of hulp bij het omgaan met depressie zonder zich te realiseren dat werkstress onlosmakelijk verbonden is met hun huidige probleem, zegt Givens.
“Werk is zo’n groot domein van ons leven, en het speelt zo’n integrale rol in het beïnvloeden van onze geestelijke gezondheid,” legt Givens uit. “Je kunt het ene niet aanpakken zonder het andere.”
In andere situaties, zegt Kielty, kunnen cliënten naar counseling komen voor werkstress omdat het aanvoelt als een “veiliger”, minder gestigmatiseerd of minder gênant probleem dan wat er misschien onder ligt, zoals huwelijksproblemen of intiem partnergeweld. Met andere woorden, voor bepaalde cliënten kan werkstress een meer acceptabele manier zijn om de counselingrelatie aan te gaan.
Givens zegt dat loopbaanadviseurs en mentale gezondheidsadviseurs niet moeten aarzelen om cliënten naar elkaar door te verwijzen of om cliënten die zich op beide levensdomeinen moeten richten, samen te behandelen.
Veel van de counselors die voor dit artikel werden geïnterviewd, wezen erop dat de fundamenten van het beroep van counseling in loopbaanbegeleiding liggen en zeggen dat professionele klinische counselors niet moeten aarzelen om te leunen op de beroepsmatige wortels van het beroep.
“Vergeet niet dat werk en carrière een belangrijk onderdeel zijn van bijna ieders leven, dus we moeten wat tijd besteden aan het verkennen ervan,” zegt Hunter, een ACA-lid en assistent-professor aan het Lindsey Wilson College in Columbia, Kentucky. “Als je vraagt: ‘Hoe is het met je werk?’ en ze antwoorden: ‘Geweldig,’ accepteer dat dan niet gewoon en ga verder. … Een cliënt zegt misschien niet per se: ‘Ik weet dat het werk me stress bezorgt’ of ‘Ik haat mijn werk’, maar het slokt nog steeds veel van hun energie op, en ze voelen zich niet effectief op het gebied waarvoor ze naar jou zijn gekomen.”
Uitlokking tot zelfreflectie
Ontdekken in welke mate werkstress van invloed is op de geestelijke gezondheid van een cliënt kan een eye-opening zijn voor zowel de counselor als de cliënt. Hunter zegt dat hij vaak begint met cliënten te vragen om na te denken over waar het grootste deel van hun energie naartoe gaat. “We hebben maar zoveel persoonlijke energie per dag,” legt hij uit aan cliënten. “Hoeveel daarvan gaat naar je werkdomein, familiedomein en individueel domein, en waar zitten de tekorten? Waar heb je gezien dat dit invloed op je heeft? … Werk kan invloed hebben op alle domeinen van welzijn, slaapstoornissen, spiritualiteit, intimiteit met een partner, energieniveaus. Hoeveel van uw leven is verwikkeld in werk?”
Hunter geeft cliënten vaak de opdracht om hun dag te zien als een taart, waarbij elke plak een domein aangeeft waar ze hun energie in steken. Hij vraagt hen dan na te denken over hoe dit eruit ziet en aanvoelt. Is werk het grootste stuk? De hele taart? Zijn ze OK met de manier waarop hun taart is verdeeld? Levert het hen stress op?
Een andere oefening die Hunter nuttig vindt is cliënten een prioriteitenlijst te laten maken van hun waarden en de dingen die zij belangrijk vinden in het leven. De meeste cliënten plaatsen familie en relaties bovenaan of bijna bovenaan hun lijst en schuiven werk naar onderen. Van daaruit gaat Hunter met cliënten praten over de prioriteit die zij toekennen aan de verschillende aspecten van hun leven en waar zaken uit de pas kunnen lopen met betrekking tot waar zij het grootste deel van hun energie aan besteden. Bijvoorbeeld, als werk nummer 5 is op hun lijst van dingen die ze belangrijk vinden, komt dat overeen met hoeveel energie ze eraan besteden? Als hun huwelijk of hun relatie met hun kinderen het eerste op hun lijst staat, krijgt dat deel van hun leven dan echt de meeste aandacht en energie?
Staton is het ermee eens dat het onderzoeken van waarden een belangrijk onderdeel kan zijn van counseling met cliënten die worstelen met werkstress. Counselors kunnen cliënten helpen zich te realiseren wanneer hun werk niet overeenkomt met hun persoonlijke waarden, bepalen wat essentieel voor hen is om “zich vervuld te voelen zonder te overdrijven”, en leren wanneer ze nee moeten zeggen en veranderingen moeten aanbrengen wanneer hun situatie niet overeenkomt met “wat ze echt in hun hart willen”, zegt Staton.
Kielty, een voormalig voorzitter van de Association for Spiritual, Ethical and Religious Values in Counseling, een divisie van ACA, stelt voor dat counselors cliënten begeleiden bij het maken van een lijst met waarden en het creëren van doelen op basis van de topwaarden die ze identificeren. Bijvoorbeeld, voor cliënten die waarde hechten aan autonomie, zou een geschikt doel kunnen zijn om e-mail apps van hun smartphones te verwijderen, zodat ze niet kunnen worden gecontacteerd – en niet in de verleiding komen om zich met werk bezig te houden – wanneer ze verondersteld worden geen dienst te draaien. Cliënten die waarde hechten aan flexibiliteit, zouden kunnen overwegen om een wijziging in hun werkschema aan te vragen zodat ze vier diensten van 10 uur per week kunnen draaien, zodat er één weekdag vrij is om op excursie te gaan met de school van hun kind, boodschappen te doen of zich te concentreren op zelfzorg, suggereert Kielty.
Deze counselingoefeningen worden allemaal gedaan met het oog op het opbouwen van zelfevaluatie en zelfreflectievaardigheden bij klanten, merkt Hunter op. Een van de belangrijkste dingen die adviseurs kunnen helpen wanneer hun werkstress toeneemt, is een stap terug te doen om te beoordelen hoe ze willen dat hun leven eruitziet versus hoe het er in werkelijkheid uitziet, zegt hij.
Elke vorm van contemplatieve oefening – zoals journaling of mindfulness – kan cliënten helpen nadenken, hun zelfbewustzijn aanscherpen en eerlijk zijn tegen zichzelf, zegt Hunter. Deze vaardigheden zijn ook belangrijk om cliënten bij te brengen, zodat ze erop kunnen terugvallen buiten begeleidingssessies, voegt hij eraan toe.
” die ruimte om naar jezelf te luisteren en zelfevaluatie te hebben, is een moeilijke gewoonte om op te bouwen, maar zo krachtig, “zegt Hunter. “Uiteindelijk zullen ze therapie verlaten en hun eigen doelen zelf moeten voorschrijven. Ze moeten in staat zijn om hun energieniveaus te beoordelen en waar ze belang aan hechten.”
Het ondersteunen van cliënten als en wanneer ze besluiten om een baan te verlaten en over te stappen naar een nieuwe rol is belangrijk, maar de begeleiding van een counselor zou daar niet moeten eindigen, zegt Givens. “In veel gevallen kan werkstress het symptoom zijn van iets groters, en het is onze verantwoordelijkheid om onderzoek te doen en ervoor te zorgen dat we de onderliggende oorzaak begrijpen om de persoon holistisch te helpen, in plaats van alleen vanuit het perspectief van carrière of geestelijke gezondheid,” legt ze uit.
Givens herinnert zich een cliënt die aanvankelijk naar haar toe kwam voor loopbaanbegeleiding. Hij zei dat hij zich ongelukkig voelde en “het maximale eruit had gehaald” in zijn rol als executive vice president. Naarmate het werk van Givens met de klant vorderde, onthulde hij ook dat hij afstandelijker was geworden tegenover zijn vrouw. Het koppel communiceerde niet goed, en hun seksleven was “onbestaande”, volgens de klant.
Verder onderzoek en evaluatie onthulden dat de klant het niet goed kon vinden met een nieuwe baas die onlangs bij het bedrijf van de klant was begonnen, waardoor de klant zich ondergewaardeerd voelde. Bovenop al het andere ontdekte Givens dat de cliënt de dood van zijn ouders nooit had verwerkt (zijn moeder was al acht jaar dood en zijn vader 26 jaar) en tekenen van depressie begon te vertonen.
Op dat moment werden “de werkdingen secundair”, herinnert Givens zich. Ze introduceerde rouwverwerking en zelfwaarderingstechnieken in hun sessies, evenals cognitieve gedragstherapie. Ze werkte ongeveer anderhalf jaar met de cliënt, en in die tijd begon zijn gevoel van eigenwaarde en zijn huwelijksrelatie te versterken en weer op te bouwen.
Ruwweg een jaar na het begin van hun therapierelatie nam de cliënt de beslissing om zijn bedrijf te verlaten en een nieuwe functie te zoeken. Hij kreeg drie aantrekkelijke aanbiedingen en accepteerde uiteindelijk een positie als CEO – een levensdoel dat hij altijd al had willen bereiken, herinnert Givens zich.
Geleidende invloeden
Bij het overwegen van veranderingen in een werksituatie of het nastreven van een balans tussen werk en privéleven, zijn het vaak de klanten die zelf de antwoorden hebben, zegt Givens. De rol van een adviseur is om cliënten te begeleiden en te ondersteunen als ze een stap terug doen, de antwoorden aanboren die ze al in zich hebben, en beslissingen nemen.
Givens had een cliënt die bij haar kwam voor loopbaanbegeleiding. De klant was goed betaald, maar ze was ook verantwoordelijk voor drie verschillende rollen bij haar bedrijf: salarisadministratie, boekhouding en human resources. “Toen we het bespraken, besefte ze dat het niet eerlijk was om één salaris te krijgen voor drie banen,” zegt Givens. “Ze zag het pas toen ze een stap terug deed en zich realiseerde: ‘Ik zou hetzelfde betaald kunnen krijgen als ik maar één van deze banen deed!’ Uiteindelijk maakte ze de keuze om te vertrekken.”
Givens heeft een aantal werkbladen, vragenlijsten en andere hulpmiddelen die ze gebruikt in sessies met cliënten die worstelen met werkstress om zelfreflectie op gang te brengen en aan het stellen van doelen te beginnen. Een van deze hulpmiddelen is een puzzel met lege stukken die kunnen worden beschreven met een speciale marker en schoongeveegd voor hergebruik. Cliënten labelen de puzzelstukjes met verschillende aspecten van hun leven, waaronder werk, en passen de stukjes vervolgens op twee verschillende manieren in elkaar: als hun “ideale” levenspuzzel en als hoe hun leven er in de praktijk uitziet. Nadat ze de dingen met haar cliënten heeft doorgesproken, vraagt Givens hen wat ze zouden moeten veranderen – welke puzzelstukken ze zouden moeten verschuiven of helemaal verwijderen – om de twee puzzels beter op elkaar af te stemmen.
Op een vergelijkbare manier gebruikt Givens een “levenswiel” illustratie (hieronder) met cliënten, zodat ze verschillende gebieden van hun leven (financiën, carrière, relaties, ontspanning, enz.) kunnen beoordelen op een schaal van 1 tot 10. Deze oefening geeft zowel de counselor als de cliënten een beter inzicht in hoe cliënten zichzelf zien en waar ze voldoening vinden – en waar niet.
Image courtesy of Sharon Givens
Givens creëerde en gebruikt ook een flowchart-achtig document dat ze een “kloofanalyse” noemt. Het diagram bestaat uit twee vakken met een gat in het midden. Ze vraagt cliënten om in het eerste vakje te beschrijven hoe hun leven er nu uitziet en in het tweede vakje ideeën op te schrijven over het leven dat ze graag zouden willen leiden. De uitdagingen en ontbrekende stukken van de cliënt worden in het gat tussen de twee dozen geschreven. Deze uitdagingen en ontbrekende stukken kunnen bestaan uit het behalen van een professionele certificering, het volgen van een aanvullende opleiding, of het volgen van een aanvullende opleiding om in een gewenste carrière terecht te komen, merkt ze op. In elke sessie werkt Givens met de cliënt om doelen te stellen, de uitdagingen aan te pakken die in het hiaat op het stroomschema zijn vermeld, en na te gaan of er vooruitgang is geboekt. Ik zou hen helpen om die te volgen,” zegt Givens. “Uiteindelijk is dat wat we proberen te doen: de cliënt brengen naar waar hij wil zijn en overkomen wat in de weg staat.”
Wanneer cliënten zich overweldigd voelen door werkstress, kunnen counselors hen helpen om wat een onoverkomelijke uitdaging lijkt op te splitsen in kleinere stukjes, zegt Evans, een lid van ACA. Ze stelt voor dat behandelaars cliënten uitrusten met copingmechanismen, waaronder psycho-educatie over zelfzorg, het stellen van grenzen en technieken om gedachten te stoppen, om door het hier en nu te navigeren voordat ze grotere beslissingen aanpakken, zoals het al dan niet verlaten van een baan of het volledig veranderen van carrièrepad.
Kielty merkt op dat lessen over mindfulness en body scanning cliënten nuttige hulpmiddelen kunnen bieden voor het beheren van hun emoties op het werk wanneer stress hen begint te overweldigen. “Identificeer wat je af laat gaan en hoe je gezonde ruimtes voor jezelf kunt creëren. Creëer wat gezonde ruimte tussen jou en je werk,” adviseert ze.
Kielty, een lid van ACA, introduceert vaak het concept van “mindfulness-momenten” wanneer ze werkplektrainingen geeft. Tijd nemen om te resetten, al is het maar voor een minuut of twee, kan een geweldig copingmechanisme zijn voor het omgaan met werkstress, zegt ze. Resetten kan bijvoorbeeld door de deur van je kantoor te sluiten en diep adem te halen, een stevige wandeling te maken, een snelle bodyscan te doen of een inventarisatie te maken van je zintuigen voor zicht, reuk, gehoor, smaak en tastzin. Mindfulness helpt bij het reguleren van stresshormonen en hartslag, verbetert de concentratie en vergroot zelfcompassie, zegt Kielty, die eraan toevoegt dat mindfulness een evidence-based manier is om “innerlijke hulpbronnen te helpen opbouwen.”
In staat zijn om te pauzeren, zelfs maar voor een moment, geeft een persoon keuze, agency en een aantal opties om met stress om te gaan in plaats van toe te staan dat het hen beheerst, voegt Staton, een ACA-lid, eraan toe.
Hunter rust soms individuen uit die moeite hebben met het scheiden van hun werk- en privéleven met een mantra die ze elke dag voor zichzelf kunnen herhalen als ze het werk verlaten: “Ik ben klaar met werken vandaag. Ik laat het werk hier op de parkeerplaats. Alles wat op het werk gedaan moet worden, kan morgen gedaan worden (of de volgende keer dat ik terugkom).” Deze eenvoudige oefening kan cliënten helpen het idee te versterken dat zij niet hun werk zijn en dat werk slechts een deel is van wie ze zijn, zegt hij.
Counselors moeten zich ervan bewust zijn dat sommige cliënten die worstelen met werkstress ook een werkverslaving kunnen hebben, wijst Hunter erop. Zoals het geval is met elke proces- of gedragsverslaving (bijv. gokken, gamen, winkelen), kan werk een activiteit worden die een persoon een tijdelijke “high” geeft en dient als een ontsnapping om andere problemen te vermijden. Professionele klinische hulpverleners moeten goed luisteren naar aanwijzingen dat cliënten vermijdingsgedrag vertonen – zoals zich op het werk storten om relatieproblemen of psychische problemen te vermijden – of taal gebruiken die kan wijzen op werkverslaving, zoals “Ik voel me alleen goed als ik op het werk ben,” adviseert Hunter.
Hoewel het stellen van doelen een nuttig onderdeel kan zijn van het ondersteunen van cliënten door werkstress, waarschuwt Hunter dat hulpverleners gevoelig moeten zijn voor de behoeften en persoonlijkheid van de individuele cliënt voordat ze deze aanpak gebruiken, omdat het misschien niet voor iedereen goed past. Het stellen van benchmarks – zoals het verlaten van het werk door 5:30 elke dag, het hebben van een diner met de familie elke avond en het maken van tijd om een boek te lezen voor plezier – kan nuttig zijn voor klanten die geïnteresseerd zijn in orde en objectieve taken, zegt hij, maar het kan voeden in angst voor andere klanten.
“Doelen stellen kan een goede plek zijn om te beginnen, totdat het natuurlijker wordt,” zegt Hunter. “Maar als we verwachtingen stellen, moeten we ons realiseren dat ze angst kunnen opwekken. Een cliënt kan zich meer op het werk storten omdat hij niet het gevoel heeft dat hij zijn doelen zal halen of angst heeft om doelen te halen. Het grotere doel zou moeten zijn om te weten wanneer de balans tussen werk en privé uit balans is en moet worden verschoven.”
Verschuiving van perspectief
Een belangrijke factor die kan bijdragen aan de aarzeling van cliënten om terug te slaan tegen onrealistische werkdruk of om schuldgevoelens te ervaren over het nemen van vrije tijd is culturele berichtgeving, zegt Hunter. Cliënten kunnen moeite hebben om werkstress gelijk te stellen aan de schadelijke gevolgen ervan (fysiek en mentaal), omdat de Amerikaanse cultuur benadrukt dat werken en jezelf onderhouden een zeer gewaardeerde kwaliteit is.
“Toen ik opgroeide, was een workaholic zijn een compliment,” zegt Hunter. “Counselors kunnen een pleitbezorger zijn van het feit dat werk niet het allerbelangrijkste is, en dat er ook beloningen kunnen zijn in andere domeinen van het leven. Wij kunnen degenen zijn die dat als cultuur stimuleren en in vraag stellen. … Hoewel het goed is voor mensen om richting te hebben in een carrière en zich gewaardeerd te voelen, is het belangrijk om dat in evenwicht te brengen met familie en leven buiten het werk.”
Counselors kunnen in dit opzicht agenten van verandering zijn, benadrukt Hunter, en cliënten helpen een cognitieve verschuiving te maken: Werk is niet intrinsiek slecht, maar het kan een probleem worden wanneer het de geestelijke gezondheid van een individu negatief beïnvloedt en overslaat naar hun persoonlijke leven. Dit is vooral waar, zegt Hunter, wanneer ze werkt met cliënten die worstelen met werkverslaving, die het gevoel hebben dat alles op hun schouders rust, of die gevoelens uiten als “Als ik dit werk niet doe, wie dan wel?”
“Als het gaat om de balans tussen werk en privéleven, is het in Amerika van 2020 zo’n uitdaging om werk als een probleem te zien. Het is moeilijk om te beargumenteren dat hard werken en je gezin onderhouden verkeerd is,” merkt Hunter op. “Een cliënt kan zeggen: ‘Ik doe alles goed. Ik doe wat ik moet doen om een carrière op te bouwen en mezelf en mijn gezin te onderhouden.’ Terwijl in werkelijkheid overwerk het probleem is, en zich verplicht voelen tot een carrière en andere aspecten van het leven opofferen.”
“Vaak zal een carrière evenveel nemen als je zult geven,” gaat Hunter verder. “We leven in een kapitalistische maatschappij, en zelfs een goedbedoelende organisatie zal al het werk accepteren dat je erin wilt steken, en het is aan het individu om te zeggen wanneer het genoeg is. De organisatie zal dat nooit doen.”
****
Contact met de adviseurs die voor dit artikel zijn geïnterviewd:
- Amanda M. Evans: [email protected]
- Sharon Givens: [email protected]
- Quentin Hunter: [email protected]
- Michele Kielty: [email protected]
- Jennifer Linnekaste: [email protected]
- A. Renée Staton: [email protected]
****
Wil je meer weten?
Sharon Givens zal de sessie “Career development and mental health strategies” presenteren op de ACA 2020 Conference & Expo in San Diego in april. Kom meer te weten over Givens’ presentatie en tal van andere sessies over carrière-gerelateerde onderwerpen op counseling.org/conference.
****
Aanvullende bronnen
Profiteer van de volgende selecte bronnen aangeboden door de American Counseling Association:
Counseling Today (ct.counseling.org)
- “Worrying for a living” door Laurie Meyers
- “Could toxic workplaces be killing your clients?” door Laurie Meyers
- “Generational divisions in the workplace: Where counselors come in” door Bethany Bray
- “When the caring is too much” (over werkstress in het beroep van dierenarts) door Christine Sacco-Bene en Fay Roseman
- “Fertile grounds for bullying” (over pesten op het werk) door Laurie Meyers
Boeken (counseling.org/publications/bookstore)
- Coping Skills for a Stressful World door Michelle Muratori en Robert Haynes
- Postmodern Career Counseling: A Handbook of Culture, Context and Cases, geredigeerd door Louis A. Busacca en Mark C. Rehfuss
- Career Counseling: Holism, Diversity and Strengths, vierde editie, door Norman C. Gysbers, Mary J. Heppner en Joseph A. Johnston
ACA divisies
- National Career Development Association (ncda.org)
- National Employment Counseling Association (employmentcounseling.org)
- American Rehabilitation Counseling Association (arcaweb.org)
****
Should I stay or should I go now?
Wat moet de rol van een counselor zijn wanneer een cliënt die overspoeld wordt door werkstress de handdoek in de ring wil gooien en een baan wil opgeven? Ontdek deze kwestie in een exclusief online artikel op CT Online: https://wp.me/p2BxKN-5SZ