Om door dat jaar van daten heen te komen en onze relatie intact te houden, moest ik een heleboel lessen leren.
Let los van verwachtingen
Lang heb ik vastgehouden aan oneerlijke verwachtingen die waren ontstaan door het zien van stijlfiguren die zich een miljoen keer in films afspelen: Een vrijgezel is gekwetst. Ze vinden de perfecte partner die hun pijn wegneemt. De prins vindt de eigenaar van het glazen muiltje, en zijn leven is compleet. Nog lang en gelukkig, het einde.
Ik liet mijn sprookjesachtige verwachtingen leiden tot pijn en onbegrip. Ik bleef wachten tot Wayne zich emotioneel zou openstellen voor het trauma dat hij had meegemaakt. Ik maakte beschuldigingen over zijn gebrek aan liefde terwijl hij dat niet deed. Ik hield vast aan de veronderstelling dat na een beetje meer tijd samen, de nachtmerries wel zouden verdwijnen.
Wanneer deze dingen niet gebeurden, had ik het gevoel dat het probleem bij mij lag.
Het was ook belangrijk om mezelf eraan te herinneren dat in het geval van PTSS, tijd niet alle wonden heelt.
Omdat PTSS wordt geassocieerd met specifieke trauma’s of traumatische gebeurtenissen, was het makkelijk voor me om in de val te trappen van het geloof dat hoe verder Wayne van het trauma verwijderd raakte, hoe meer de aandoening zou vervagen. Dit is tenslotte mijn ervaring met pijnlijke gebeurtenissen. Maar ik heb geen PTSD.
In sommige gevallen lost tijd niets op. Maar het geeft ons wel de kans om te groeien en de manier waarop we ermee omgaan te veranderen – dit geldt zowel voor de persoon met PTSS als voor hun partner. Ik weet dat er momenten zijn waarop ik Wayne gewoon moet laten doen wat hij moet doen.
Als ik verdriet in zijn gezicht zie opkomen, kan ik zijn hand pakken, maar ik herinner mezelf eraan me niet beledigd te voelen als hij blijft zwijgen.
Leer de triggers
Sommige triggers leer je door directe communicatie, maar andere moet je misschien uit de eerste hand ervaren.
Die eerste keer dat we vuurwerk hoorden terwijl we in een souvenirwinkel waren, veranderde onze zorgeloze tijd al snel in angstig. Het was toen dat ik leerde hoe belangrijk het is om harde geluiden te verbinden met een visueel van wat ze veroorzaakt. Toen we eenmaal buiten waren en de bron van het geluid konden zien, konden we samen van het vuurwerk genieten.
Bij Wayne kon geen enkele troostende conversatie de troostende aanblik van een onschuldig vuurwerk vervangen. Maar iedereen met PTSD is anders. Sommigen kunnen meer menselijke interactie nodig hebben, zoals een handknijp of eenvoudige woorden van geruststelling, wanneer ze worden getriggerd.
Mijn vriendin Kaitlyn heeft ook te maken met PTSS. Ze vertelde me dat wanneer haar PTSS wordt getriggerd, ze een “angstlus” kan ervaren en voortdurend kan stilstaan bij gedachten die haar pijn doen.
In deze tijden kan fysieke aanraking van haar partner troostend zijn: “Als… ik een onderwerp dat ik triggerend vind niet kan verlaten omdat het pijn van misbruiktrauma’s uit de kindertijd naar boven brengt, is het het beste om in mijn hand te knijpen en me te laten horen dat je ‘Ik hou van je’ zegt.”
Oproep om hulp
Wanneer je uitgaat met iemand met PTSS, is een van de belangrijkste dingen die je kunt doen, communiceren. Dat betekent met elkaar communiceren, maar vaak ook met iemand anders.
Bij meer dan een gelegenheid zijn Wayne en ik naar counseling geweest. Als ik erop terugkijk, realiseer ik me dat de counseling zelf misschien niet altijd hielp. Maar dat we allebei bereid waren om het te proberen, sprak boekdelen over onze toewijding aan elkaar.
Zelfs als je niet naar een hulpverlener gaat, helpt het om met anderen te praten als je hulp nodig hebt.
Het is belangrijk dat de mensen die je uitnodigt, mensen zijn die je vertrouwt. Kaitlyn deelde met mij hoe haar relatie bergafwaarts ging nadat er een derde partij bij betrokken raakte, omdat die persoon iemand bleek te zijn die Kaitlyn later leerde dat ze niet kon vertrouwen.