Het spijt me dat ik je uit je droom moet helpen, Pat Robertson, maar feminisme staat niet gelijk aan mannenhaat. Feminisme is gewoon het geloof en de wens dat alle seksen gelijk worden behandeld. Als u meer vertrouwen hebt in een woordenboekdefinitie, dan kunt u hier terecht:
Feminisme is het bepleiten van vrouwenrechten op grond van de gelijkheid van de seksen.
Laten we om te beginnen dit misverstand eens ontleden. Waarom denken mensen precies dat feministen mannen haten?
En vervolgens kunnen we aanpakken: Hoe veranderen we dit verhaal?
“Radicale feministen” maken al heel lang deel uit van onze cultuur, en hebben helaas de media gedomineerd. Je hoort eerder over Valerie Solanas, de vrouw die Andy Warhol neerschoot, dan over welke andere feministe dan ook.
Gelijk aan het woord, misogynie (vrouwenhaat), heeft de haat tegen mannen een woord: Misandry. Valeria Solanas is het meest berucht om haar extreme misandrie in haar boek, Scum Manifesto.
Het manuscript, geschreven en gepubliceerd in 1968, beschrijft de missie van haar organisatie: Society for Cutting Up Men. Dit kreeg veel aandacht van de media, waardoor een negatief beeld van feministen ontstond in de ogen van het grote publiek. Individuele feministen zoals zij mogen dan een hekel hebben aan mannen, maar dat spreekt niet voor alle feministen.
De kern van het feminisme zelf is dit doel: gelijkheid voor alle geslachten. Niet alleen vrouwen.
Sommige feministen willen niet en/of willen niet ingaan op problemen van mannen.
Hoezeer het me ook pijn doet om toe te geven, het is waar. Er zijn veel gendergerelateerde problemen waar mannen mee te maken hebben – een daarvan is de grotere kans dat jongens betrokken raken bij geweld. Uit onderzoek is gebleken dat jongens 11 keer meer kans hebben om in een moeilijke situatie betrokken te raken bij geweld, vergeleken met 4 keer bij meisjes.
“Genderkeurslijven” (het stereotype dat jongens agressors zijn en meisjes zwak) zijn schadelijk voor zowel jongens als meisjes.” – The Global Early Adolescent Study
Als genderongelijkheid beide seksen treft, dan kun je je afvragen waarom sommige feministen er niet op in willen gaan. Hoe zit het met mannen? En hoe zit het met trans* mensen? (De asterisk betekent dat het een overkoepelende term is voor vele queer identiteiten). Hier is waarom: vrouwen hebben door de geschiedenis heen aan de kant van het slachtoffer van genderongelijkheid gestaan. De suffragettebeweging voor vrouwen is nog vers in onze geschiedenis. Feministen zijn bang dat de aandacht voor mannenkwesties in genderongelijkheid de aandacht weer naar mannen en niet naar vrouwen zal verschuiven, waardoor de hele bedoeling van de beweging wordt gemist.
Dit betekent echter niet dat feministen geen steun geven aan mannenkwesties. Feminisme roept vaak op tot allerlei gendergerelateerde kwesties. Veel feministen zijn pro-inclusief. Feminisme bestrijdt patriarchale overtuigingen dat mannen geen emoties kunnen of mogen uiten, of anders als “zwak” worden bestempeld. Feministen zijn ook sterke voorstanders van de LGBTQ+-gemeenschap en staan achter de Black Lives Matter-beweging.
We willen dat iedereen wordt gehoord, ongeacht hun geslacht, seksualiteit, ras, enz.
Mannen zijn bang voor de beweging
Ten eerste is het belangrijk om op te merken dat niet alle mannen bang zijn voor mannen. Maar de harde waarheid is dat enkelen dat wel zijn. Ten eerste zijn zij bang voor gelijkheid, omdat dit betekent dat zij hun huidige voordeel en macht over vrouwen opgeven. Blijkbaar zijn “echte mannen” geen feministen.
Naar aanleiding van de vorige punten: het feminisme staat voor alle geslachten, dus mannen hebben geen reden om de beweging te featuren. Dit is het herhalen waard omdat het zo ongelooflijk belangrijk is.
Het is zo’n aangeboren deel van de geschiedenis
We zijn zo gewend aan het gebrek aan evenwicht tussen mannen en vrouwen dat het lijkt alsof het altijd zo is geweest.
Het is niet zo.
Mannelijke dominantie is niet de natuurlijke staat van de samenleving. Toen de landbouw zich zo’n 12.000 jaar geleden verspreidde, vond er een machtsverschuiving plaats: mannen werden een symbool van kracht, en bezit werd via de mannelijke lijn doorgegeven. Als gevolg daarvan gingen de meeste culturen over op een patriarchaal systeem.
Mannelijke dominantie is niet de natuurlijke staat van de samenleving.
Sindsdien zijn er onbewuste vooroordelen gevormd om mannen op een voetstuk te plaatsen. Nu wordt alleen al de gedachte aan een wereld waarin mannen en vrouwen gelijk worden behandeld, als utopisch beschouwd. Maar het zou als normaal moeten worden beschouwd! Wetswijzigingen zijn weliswaar een stap in de goede richting, maar echte veranderingen komen er pas als de samenleving haar manier van denken verandert.