Hoe om te gaan met de plotselinge dood van een vriend, van iemand die' er geweest is

Courtesy of Leah Rocketto

• De afgelopen maand moest ik leren hoe ik moest genezen na de dood van een vriend.
• Ik heb geleerd dat je je moet omringen met steun, maar ook tijd moet nemen om alleen te zijn.
• Wanneer het op sociale media aankomt, kun je posts troostend of pijnveroorzakend vinden.
• Je moet ook onthouden dat iedereen verlies anders verwerkt, en dat niet van invloed laten zijn op je reis naar genezing.

In juli stond mijn wereld op zijn kop toen mijn vriend Gerald door toedoen van een dronken bestuurder om het leven kwam.

Ten tijde van zijn dood was Gerald pas 27 jaar oud. En een gezonde 27 jaar oud. Hij was niet getroffen door een ziekte die zijn leven had moeten inkorten. Hij had niet het soort drugs gebruikt dat bekend staat om de levens van jonge mensen. Zijn dood was niet onvermijdelijk, wat een enge gedachte is. Voor sommige mensen is dat een motivatie om te veranderen. Terwijl ik voelde dat verlangen, voelde ik ook de behoefte om de kwaliteit en de impact van mijn leven te vergelijken met Gerald’s. En toen ik me realiseerde hoe tekort ik schoot in vergelijking, begon ik me af te vragen waarom God mij niet in plaats daarvan had genomen – in sommige gevallen erom gesmeekt als dat betekende dat hij terug kon komen.

Natasha Miller van Tashography

In wezen was hij een helder licht.

Wanneer je zo’n licht uit je leven verliest, verteert de duisternis je. Het verandert de liedjes die je ooit vreugde brachten in tranenverwekkende melodieën omdat ze je aan hem herinneren. Het verandert zelfs het meest troostende voedsel in brij omdat je je afvraagt “wat is het nut van eten”. Het maakt het onmogelijk om aan de goede tijden te denken omdat je denkt dat het nooit meer zo goed zal zijn.

In het kort, het verlamt je. Maar niet voor altijd. Deze zomer moest ik een versnelde cursus volgen in hoe te genezen na de dood van een vriend. Ik was zeker geen perfecte student, en ik ben nog niet afgestudeerd. Maar ik heb een aantal nuttige hulpmiddelen geleerd om met de dood van een vriend om te gaan – of met welk verlies dan ook.

Vind een steunpunt dat je overeind kan houden als je op het punt staat in te storten

Veel van mijn vrienden waren ook bevriend met Gerald. Dat gebeurt nu eenmaal als je bij een New Yorks dansgezelschap gaat, waar Gerald de ster is.

Dus hoefde niemand van ons deze angstaanjagende rit alleen te doorstaan. De dag dat Gerald stierf, en in de weken daarna, werd dit gezelschap een familie op de zuiverste manier. We veranderden onze appartementen in veilige toevluchtsoorden met voedsel, tissues en afleiding van de realiteit. We veranderden onze typische GIF-gevulde tekstketens in mini-hotlines die op elk moment troost en zekerheid konden bieden. We haalden alle filters weg en stelden ons meest kwetsbare zelf bloot. En door dit te doen, waren we in staat om het langzame genezingsproces te beginnen.

Courtesy of Leah Rocketto

Niet iedereen zal met de dood te maken krijgen naast 100-tal vrienden. Sommige mensen hebben misschien niemand die samen met hen een gelijktijdig verlies meemaakt. Dat is niet wat telt. Natuurlijk hoeft u niet te praten op het moment dat het gebeurt – of zelfs in de dagen erna. Misschien heb je tijd nodig om de gebeurtenis te verwerken, of hunker je naar een beetje ruimte. Maar als je besluit dat je iemand nodig hebt om mee te praten, zoek dan een persoon.

Zelfs als je niet meteen wilt praten, of dat nu een familielid is, een belangrijke andere, een vriend uit een andere “groep”, of een counselor, je zult iemand nodig hebben om je te helpen deze emoties te verwerken en je ervan te weerhouden verder de duisternis in te lopen.

Neem tijd om te verwerken wat er is gebeurd en zie je emoties onder ogen

In de weken na Gerald’s dood, bleef ik bezig. Ik ging weer aan het werk, zodat ik kon denken en praten over iets dat niet mijn dode vriend was. Ik maakte elke avond plannen zodat ik niet alleen met mijn gedachten hoefde te zijn. Ik vergoot tranen, maar alleen onder vier ogen en in korte spurten om de mensen om me heen niet van streek te maken.

En dat was een vergissing.

Wat ik nodig had, was om door te gaan met wat de adviespagina van de Universiteit van Washington beschouwt als bepaalde taken die bij rouw horen: de finaliteit van het verlies accepteren; het volledige scala aan emoties die je ervaart erkennen en uiten; je aanpassen aan het “nieuwe normaal”; afscheid nemen.

Er zijn verschillende manieren om dit te bereiken. Praten over je gevoelens, zoals eerder genoemd, is er één. Een andere is oefening – maar de juiste soort. Hoewel het uitleven van je woede in een boksles misschien nuttig lijkt, merkt Psychology Today op dat dit alleen de link tussen woede en agressieve acties versterkt.

Overweeg in plaats daarvan om te gaan spinnen, een tilles te volgen, of zelfs een blokje om te lopen. INSIDER heeft eerder gerapporteerd over de voordelen die lichaamsbeweging heeft op uw geestelijke gezondheid, maar er zijn enkele specifieke bijwerkingen van lichaamsbeweging tijdens het rouwen.

“De dood van een geliefde brengt zoveel emotionele afvoeren met zich mee,” vertelde Allison Gilbert, een rouwdeskundige uit New York en auteur van “Passed and Present,” aan de Washington Post. “Lichaamsbeweging stelt je in staat om in een ruimte te komen waar je je op jezelf kunt richten, en helpt de druk op je energie te verminderen.”

Mijd sociale media totdat je klaar bent om herinneringen te herbeleven – en om te gaan met de mogelijke pijn

Social media is een tweesnijdend zwaard als het gaat om rouwen.

Aan de ene kant, zoals Megan Garber betoogde in The Atlantic, maakt sociale media het mogelijk en maakt het mensen comfortabel om hun verdriet te uiten. Bovendien, zoals opgemerkt op Psychology Today, kunnen sociale media eerbetonen ervoor zorgen dat mensen zich verbonden voelen met hun geliefde lang nadat ze er niet meer zijn. In sommige gevallen kunnen ze mensen helpen om een vroegtijdige dood te begrijpen.

Aan de andere kant, zoals verder opgemerkt op Psychology Today, kan het zien van foto’s van een dode vriend je in een staat van shock brengen en gevoelens opwekken – vooral als dit de manier is waarop ze leren over het overlijden van de persoon.

Ik heb beide kanten van het sociale media zwaard ervaren.

De dag nadat Gerald was overleden, stelde ik een bericht op ter ere van mijn dierbare overleden vriend. Het delen van foto’s van Gerald zwetend op de dansvloer of knipperend met zijn stralende grijns, hoe moeilijk het ook was, bracht me enige troost.

Maar slechts voor een kort moment.

Toen mijn feed werd overspoeld met eerbetonen aan deze iconische mens, liet ik me snikkend op de grond vallen. Deze berichten dienden als een herinnering dat mijn vriend er niet meer was; dat we hem nooit meer de “Single Ladies” choreografie in een bar zouden zien slayen of hem ooit nog “Yaasss!” zouden horen schreeuwen.

Courtesy of Leah Rocketto

Ze herinnerden me er ook aan hoe oneerlijk de wereld kan zijn. Ik werd boos, wetende dat iemand zo puur was genomen door iemand die de egoïstische beslissing nam om dronken te rijden. Ik wilde deze gelukkige foto’s van Gerald niet associëren met woede, vooral omdat dat nooit een emotie was die hij uitte.

Zoals met de meeste gebieden van het rouwproces, moet je doen wat het beste voor je is.

Als je een eerbetoon wilt plaatsen, moet je dat doen. Maar niet voordat de familie het nieuws heeft verteld. Wij stonden in nauw contact met de familie van Gerald, en zij lieten ons weten wanneer het goed was om onze gedachten te delen. Als je niet zo close bent met de familie van een persoon, overweeg dan om hun social media-pagina’s te controleren om te zien of ze iets hebben gepost. Als de familieleden niet op sociale media zitten, is het misschien het beste om te wachten tot er een officieel overlijdensbericht is vrijgegeven.

Als u geen eerbetoon wilt plaatsen, hoeft dat ook niet. Dit betekent niet dat je minder van deze persoon houdt dan degenen die dat wel doen.

Als je merkt dat het zien van de berichten je meer van streek maakt, neem dan een bladzijde uit mijn boek en verwijder sociale media-apps van je telefoon totdat je er klaar voor bent.

Kijk naar “The Office” – of iets even hilarisch

Zo raar als het misschien voelt om te lachen in een tijd van tragedie, het zal eigenlijk heel goed voelen. En het kan helpen bij het verwerkingsproces.

Volgens Psychology Today hebben mensen die in staat zijn om te lachen en te glimlachen tijdens het rouwen om het verlies van een geliefde, minder kans op depressie en angst in de latere maanden.

Bedenk dat iedereen dit verlies anders verwerkt, en dat is OK

Niemand in onze vriendengroep verwerkte Gerald’s dood op dezelfde manier.

Geen van deze methodes was verkeerd, en elk kan heilzaam zijn. Misschien begrijp je niet wat iemand doet als hij rouwt, maar het is niet jouw taak om dat te begrijpen, noch om te oordelen. Je enige taak is om deze pijnlijke periode te overleven op een manier die voor jou werkt.

En als jouw vorm van overleven inhoudt dat je anderen helpt, dan moet je ervoor zorgen dat je er bent om te doen wat zij nodig hebben – niet wat jij nodig hebt.

Begrijp dat het leven misschien nooit meer “normaal” wordt – en dat is niet noodzakelijkerwijs een slechte zaak

Het leven is altijd een beetje anders nadat iemand is overleden. Er is een lege stoel aan tafel, een persoon ontbreekt op de groepsfoto’s, en een klein gat in je hart. Maar, voor mij althans, de dingen zijn weer geworden zoals ze kort daarna waren: alsof mijn leven eenvoudigweg even werd gepauzeerd.

Het verlies van Gerald, echter, was anders. Wanneer het leven van een jong iemand wordt beëindigd, vooral iemand die zo volledig leefde als Gerald, doet dat je je eigen bestaan opnieuw evalueren.

Natasha Miller van Tashography

Ik zag hoeveel mensen Gerald heeft beïnvloed tijdens zijn 27 jaar op aarde. Ik zag hoe mensen vreugdevoller en zelfverzekerder werden door zijn oprechte vriendelijkheid. Ik zag hoe mensen graag in zijn aanwezigheid wilden zijn, al was het maar als toeschouwer bij een dansshow. Ik zag hoe mensen huilden toen hij van ons werd weggenomen. Als ik eerlijk moet zijn, denk ik van niet.

Dus keek ik eens goed naar mijn persoonlijkheid – de sterke en zwakke punten – en vroeg me af wat ik kon doen om een beter mens te zijn. En dan, nam ik de stappen om dat te laten gebeuren.

Ja, ik heb nog steeds momenten dat ik negatieve opmerkingen maak over een persoon die me onrecht heeft aangedaan of dat ik een stressvol moment al mijn gedachten laat opslokken. Maar ik laat ook oude wrok varen en probeer positiever te zijn. Ik stel me open voor nieuwe ervaringen en een nieuwe houding.

Dit zijn kleine veranderingen, maar het zijn veranderingen die mensen zijn opgevallen. Sommigen hebben ze omarmd, terwijl anderen wat aarzelender waren. Dat is logisch, vooral als ze al zo lang aan een bepaald soort Leah gewend zijn.

Maar ik hou van deze nieuwe ik. Ik haat het dat de dood van mijn vriend nodig was om het te laten gebeuren. Maar als ik iets van zijn persoonlijkheid met me mee kan dragen, dan is hij niet echt weg. En dat wetende helpt me door sommige van de moeilijkere dagen heen.

Bezoek INSIDER’s homepage voor meer.

SEE ALSO: Wat je nooit moet zeggen tegen iemand die rouwt om een verlies – en wat je in plaats daarvan moet doen