Hoe maak ik betere reflectiefoto’s

Vraagt u zich af hoe u betere reflectiefoto’s met uw camera kunt maken? De meesten van ons kennen de basisrichtlijnen van een goede landschapsfoto. Er is een interessante voorgrond, middengrond en achtergrond nodig. In het algemeen is de grootste uitdaging bij landschapsfotografie het vinden van een voorgrond die goed genoeg is voor de middenachtergrond en een achtergrond die niet saai is. Maar bij reflectiefoto’s komen daar nog uitdagingen bij. Bij reflecties gaat het om evenwicht en symmetrie in het kader. Zoals met elk ander aspect van fotografie, zijn er geen harde en snelle regels. Maar er zijn een paar richtlijnen die kunnen helpen om betere reflecties te maken en we zullen ze een voor een bekijken.

Zoek stilstaand water

De eerste vereiste voor het fotograferen van reflecties is uiteraard stilstaand water. De meesten van ons denken dat we grote meren nodig hebben om die mooie weerspiegelingen te krijgen. Maar in werkelijkheid is zelfs een klein plasje al goed genoeg. Belangrijker is dat het stilstaand is.

In feite geven kleinere en ondiepere watermassa’s meestal betere reflecties. Hoe groter het water, hoe langer het de luchtstroom zal dragen. Meestal neemt de snelheid van de lucht toe naarmate deze door een ononderbroken oppervlak stroomt. Hoe minder wind / bries, hoe beter de reflecties.

Over het algemeen is de lucht bijna stationair gedurende de vroege uren van de dag. De eerste stap is een schatting te maken van wanneer de lucht statisch is. Een verkenningstocht wordt hier verplicht en het is onwaarschijnlijk dat we naar een plek gaan en in een paar uur een goede reflectie-opname kunnen maken. Als je eenmaal je plek hebt gekozen, plan dan een paar dagen voor die plek alleen. Als de lucht stilstaat, is het licht misschien niet goed of omgekeerd.

In mijn ervaring zouden 2-3 dagen op een plek zeker een paar uur stilstaand water kunnen garanderen. In de praktijk is het vrij moeilijk om een absoluut stilstaand oppervlak te krijgen. Milde rimpelingen lijken vaak aanwezig te zijn. Maar laat dat je fotografische mogelijkheden niet beperken. Als de reflectie niet stil ligt, ga dan creatief aan de slag om te zien wat je het beste uit een foto kunt halen.

Overwegingen met betrekking tot de uitrusting

Als het gaat om het fotograferen van reflecties, heeft een goed statief de hoogste voorkeur. Een statief waarmee je laag kunt komen, verdient de voorkeur. Bij het fotograferen van weerspiegelingen willen we meestal meerdere opnamen maken en deze in de belichtingsmodus bracketen en/of in de post-focus stacken. Voor beide bovengenoemde criteria is een statief verplicht.

Daarna komt de lenskeuze. Dit is subjectief. Een brede of een ultra-groothoek lens is wenselijk in de meeste gevallen. Wat voor mij het beste werkt is een brandpuntsafstand tussen 15mm en 30mm (op full frame). Er zijn uitzonderingen, zoals altijd. Een ultragroothoeklens werkt alleen als je een onderwerp hebt dat het midden van de achtergrond aanzienlijk vult.

Als het onderwerp waarvan je de weerspiegeling wilt hebben te ver weg is, dan wordt het onderwerp, evenals de weerspiegeling ervan, vrij onbeduidend als gevolg van perspectivische vervorming die bij ultragroothoeklenzen nog erger is.

Als je onderwerp ver weg is, zou je kunnen denken aan een middenbereiklens rond 35mm. Elke optie heeft zijn eigen voor- en nadelen. Als je een ultra-groothoeklens hebt (breder dan 24mm), wordt de lichte turbulentie in het oppervlak (die bijna altijd aanwezig is) onbelangrijk. Naarmate de brandpuntsafstand toeneemt, wordt de turbulentie geprononceerder.

Maar aan de positieve kant, met een midden-groothoeklens, krijg je een majestueus onderwerp en een voldoende grote reflectie als voorgrond. Dus uiteindelijk is het de scène die dicteert welke brandpuntsafstand je moet gebruiken. In mijn ervaring werkt alles boven 50mm zelden voor het fotograferen van reflecties.

Zoom lenzen zijn meer te verkiezen dan primes voor het fotograferen van reflecties. Het is waar dat zooms niet vaak in de buurt kunnen komen van primes in termen van scherpte, zonnesterren, niveaus van chromatische aberratie, ghosting en flare, evenals kleurweergave.

Maar op een praktische noot, soms is het onmogelijk om met je voeten te zoomen, wat verplicht wordt bij het gebruik van primes. Bijvoorbeeld, als je een rots midden in het water hebt die je als voorgrond wilt hebben, dan wordt dichtbij komen praktisch onmogelijk.

Zooms laten ons ook de grootte van onze onderwerpen controleren tot een bepaald niveau waar zoomen met de voeten niet altijd mogelijk is. Als je een zoom hebt zoals de Nikkor 14-24mm f/2.8 of de Tamron 15-30mm f/2.8 en een prime zoals de Nikkor 20mm f/1.8G, dan ben je helemaal klaar – dit zijn stuk voor stuk uitstekende keuzes! Als ik een zoom en een prime meeneem, begin ik met de prime. Als de prime niet de gewenste compositie geeft, dan schakel ik over op een zoom. Voor Nikon crop bodies is de Tokina 11-16mm f/2.8 een uitstekende keuze.

Net als bij de camerakeuze, zou de camera die je al hebt prima moeten werken. Als uw camera een groot dynamisch bereik heeft, is dat nog beter, maar het is niet noodzakelijk, omdat u naar rechts kunt belichten zonder de hoge lichten weg te blazen, of als de omstandigheden extreem zijn, de bracketingtechniek te gebruiken.

De meeste landschapsfotografen maken veel gebruik van polarisatiefilters en ik ben geen uitzondering. Maar bij het fotograferen van reflecties, wordt een polarisatiefilter een grote nee. Een van de basiskenmerken van een polarisatiefilter is immers dat het reflecties vermindert. Het kan helpen door schittering op natte of metalen oppervlakken te verminderen, maar het vernietigt de reflecties en als gevolg daarvan laat het licht van wat onder het oppervlak is in het frame. U zou er geen moeten gebruiken, tenzij u creatief wilt zijn en een mix wilt maken van wat zich onder het oppervlak bevindt en slechts een weerspiegeling van de tinten.

Camera-instellingen

Hieronder vindt u enkele aanbevolen instellingen voor de meeste reflectiefoto’s:

1. Zoals bij de meeste landschapsfoto’s moet u zich houden aan uw basis ISO of ergens in de buurt daarvan. De meesten van ons weten al dat het grootste dynamische bereik en de minste ruis in foto’s worden bereikt bij de basis ISO. Aangezien je een statief gebruikt, is voldoende belichting nooit een probleem. Bij weinig licht is het ook geen probleem, omdat je opnamen met lange belichting kunt maken.
2. Over het algemeen werkt een kleiner diafragma goed. Als standaardpraktijk probeer ik het diafragma te gebruiken waarbij de lens maximale scherpte oplevert. Voor de meeste snelle lenzen ligt het beste diafragma tussen f/4 en f/5.6 en voor langzamere zoomlenzen ligt het meestal bij f/8. Als ik het over maximale scherpte heb, bedoel ik maximale algehele scherpte en niet alleen centrumscherpte. Mijn algemene aanbeveling is dus een diafragma van f/8 of kleiner (afhankelijk van de afstand tot het onderwerp). Een andere reden voor kleinere diafragma’s is het bereiken van de maximale scherptediepte.

   

3. Er zijn twee mogelijke sluitertijden die kunnen worden gebruikt, afhankelijk van uw voorkeur. Een sluitertijd van ten minste 1/250 is wenselijk als u wilt dat de reflecties scherp zijn. Zoals ik hierboven reeds heb vermeld, is er zeer zeker enige verstoring op het oppervlak, zelfs bij de minst mogelijke bries. Een lange sluitertijd zal de weerspiegeling afvlakken. Aan het andere uiterste zal een afgevlakte weerspiegeling een extreem lange sluitertijd vereisen, wat een scherp onderwerp oplevert en een zacht, onscherp water rondom het onderwerp, waardoor het opvalt. Beide opties zullen een verschillende boodschap overbrengen. Een beeld met een scherpe weerspiegeling zal een geometrisch symmetrisch spiegelbeeld opleveren. Anderzijds zal een reflectie met rimpelingen over het algemeen de boodschap overbrengen van een onderwerp en een watermassa eromheen.



4. Om de belichting volledig onder controle te hebben, is fotograferen in de handmatige modus aan te bevelen. Ik zet de meetstand op Spot en beweeg het scherpstelpunt rond de lichtste punten van het kader om de waarden van de aanbevolen sluitertijden af te lezen. Nadat ik dan de handmatige modus heb ingeschakeld met ISO en Diafragma volledig ingesteld, stel ik de sluitertijd in op de waarde waarbij de helderste plek in het frame net binnen de overbelichting valt of een derde van een stop onder de waarden waarbij de blinkies net beginnen te verschijnen.

   Een andere manier om het te doen is door gebruik te maken van de hooglicht-beschermingsmeetstand, als uw camera er een heeft. Deze modus berekent en meet de hooglichten (helderste punten) in het frame. Als je in een andere stand fotografeert, kun je de belichtingscompensatie aanpassen om de helderste plek in het kader net binnen de rechterrand van je histogram te krijgen. Zo belicht u op de juiste manier naar rechts!

Tips en overwegingen op locatie

1. Ga dichtbij staan en maak een zo laag mogelijke hoek. Soms sta je met je voeten en je statiefpoten in het water om een hoek te bereiken waarbij het onderste puntje van je lens nauwelijks een paar centimeter boven het oppervlak uitsteekt. Naarmate je dichter bij het wateroppervlak komt, zul je merken dat je meer van je middengrond in de reflectie bedekt en het wordt meer uitgesproken naarmate je een hoek maakt bijna parallel aan het oppervlak.
2. Het gereflecteerde beeld is ongeveer een stop donkerder dan het eigenlijke onderwerp. Zorg er dus voor dat je de donkere tinten goed binnen je histogram krijgt, tenzij je ze bewust donker wilt laten.
3. Soms overschrijdt het aantal stops licht dat in de scène beschikbaar is het dynamische bereik van je camera. In dergelijke gevallen, bracket. Ik maak drie opnamen met één stop tussenruimte. Ik maak er een gewoonte van om ze in de nabewerking samen te voegen als ik met uitgebalanceerde hoge lichten kom te zitten of zwarten die alle details in een van de opnamen hebben verloren. Als de stops tussen de gebundelde beelden te hoog zijn, zou het moeilijk zijn om ze in de nabewerking naadloos samen te voegen.
4. Er zijn grote discussies over de verhouding tussen het onderwerp en de reflectie. Veel mensen beweren dat 2:3 het beste is en anderen gaan voor 1:1. Naar mijn mening dicteert de scène de te gebruiken verhouding. Ik geef de voorkeur aan 1:1. Als ik patronen, details onder ondiep water (voorgrond) moet opnemen, duw ik het eigenlijke onderwerp een beetje naar boven in de compositie.
5. Naast bracketing van de belichting, kan het vaker wel dan niet nodig zijn om beelden te focussen. Over het algemeen maak ik ten minste drie opnamen voor het doel van focus stacking. Eén voor de directe voorgrond, één voor het eigenlijke onderwerp en één ertussenin. Later voeg ik ze allemaal samen in post. Deze stap wordt zeker verplicht als je voorgrondobjecten heel dicht bij je lens hebt.
6. Als je moet bracketen voor belichting en focus stack, moet je een totaal van bracket opnamen klikken vermenigvuldigd met de focus gestapelde opnamen. Als u bijvoorbeeld 3 opnamen nodig hebt voor focus stacking en 3 voor belichting, moet u in totaal 9 opnamen maken (3 belichtingen voor elk focus stacked beeld). Dit is nog een reden waarom een handmatige belichting wordt aanbevolen. Als je je camera op diafragmavoorkeuze of een andere automatische stand zet, kan hij een paar derde van het aantal stops in beide richtingen toevoegen of wegnemen. Het wordt dan erg lastig om een naadloos eindbeeld te krijgen als je er in de nabewerking aan werkt.
7. Houd rekening met de leidende lijnen. Ze zijn vrij belangrijk in elk landschap foto. Ze zijn zelfs nog belangrijker wanneer je reflecties fotografeert, omdat een van de hoofddoelen is om een gevoel van symmetrie te bereiken. Een kleine helling in de horizon kan de uiteindelijke foto praktisch onbruikbaar maken. Je kunt hem in de post misschien een beetje draaien, maar het is het beste om hem in de camera goed te krijgen. Als u de foto kantelt, kan dat namelijk ten koste gaan van de compositie.

   

8. Heb wat negatieve ruimte rond uw onderwerp en de weerspiegeling ervan. Een zeer strakke compositie heeft misschien alle technische ingrediënten van een foto, maar meestal ontbreekt het aan emotie.
9. Leg de wolken in je kader. Met het onderwerp en zijn weerspiegeling, is de midden- en voorgrond verzorgd. Maar een lege wolkenloze lucht ziet er saai uit, tenzij je bewust probeert het beeld abstract te maken.

   

10. Als je ’s nachts fotografeert, kunnen sterren een geweldige achtergrond vormen. Als je ’s nachts een reflectie probeert te fotograferen, doe dat dan op een dag met volle maan of in ieder geval als het binnen of over een week volle maan is. De reden daarvoor is dat je helder licht nodig hebt om je onderwerp te verlichten en, zoals ik al eerder zei, ook om de donkere reflectie te verlichten. Afhankelijk van de lens die je gebruikt, moet je ook op je sluitertijd letten, want lange sluitertijden veroorzaken stersporen. En daar komt nog bij dat een te hoge ISO-waarde ruis toevoegt. Ja, de maan zal een deel van de sterren uitvlakken, maar de helderste sterren zullen nog steeds op je achtergrond schitteren.

    

11. Meestal streven we naar geometrische spiegelbeelden. Maar beperk je daar niet toe. Wees creatief – soms kunnen zelfs vervormde weerspiegelingen van een onderwerp interessant zijn.
12. Probeer te fotograferen als de zon achter je staat. Als je besluit tegen de zon in te fotograferen, zorg er dan voor dat de zon rond de horizon staat en niet te hoog aan de hemel. Om de blauwe / cyaan tinten in het water gereflecteerd te krijgen, kun je soms beter fotograferen als de zon veel hoger staat. De blauwe golflengtes zullen zwak of afwezig zijn tijdens de vroege en late uren, met uitzondering van het blauwe uur. In dat geval moet u een hoek kiezen die de weerkaatsing van de zon in uw beeld vermijdt.

    

Tips voor nabewerking

1. De eerste stap bij de nabewerking is het samenvoegen van alle beelden in het geval u ze hebt gebundeld of gestapeld.
2. Als u besluit de daglichtinstellingen aan te passen of de kleur te corrigeren met curven, zorg er dan voor dat u dezelfde aanpassingen aanbrengt op alle lagen die u gaat samenvoegen.
3. Probeer afbeeldingen handmatig samen te voegen met behulp van laagmaskers en vermijd HDR-algoritmen. Meestal geven die een vlakke afbeelding of een afbeelding die er kunstmatig uitziet. Een groot probleem dat ik heb ontdekt met de meeste HDR-algoritmen is dat ze halo’s introduceren aan de randen.

   

4. Omdat u te maken krijgt met te veel stops licht in uw frame, kan de verzadiging ook sterk variëren. Wees in dergelijke gevallen voorzichtig met de schuifknop voor verzadiging. Gebruik trilling of pas lokale gebieden afzonderlijk aan. Kijk eens naar mijn artikel over Verzadiging voor meer informatie.

   

5. Je kunt het probleem dat het gereflecteerde gebied een stop of meer onderbelicht is oplossen door een gradiëntlaagmasker toe te voegen aan de Belichtingslaag. Voeg bovenop je huidige laag een Belichtingslaag toe en zet de belichtingsschuifregelaar op ongeveer 1 stop (blauw gemarkeerd). Klik vervolgens op het verloopgereedschap (rood gemarkeerd) en gebruik een verloop op het laagmasker (groen gemarkeerd):

   

   Bedenk zoals altijd bij laagmaskers dat wit toont en zwart verbergt. Dus het zal de verhoogde belichting alleen toepassen op de voorgrond en deze vloeiend laten verlopen.