Je kent het wel. Je probeert je schreeuwende, schoppende kind in de time-out stoel te krijgen, maar hij werkt niet mee. Hij staat elke 3 seconden op, dus je moet hem in de stoel blijven wurmen. De tijd begint opnieuw omdat hij weer is opgestaan. Drie minuten duren uiteindelijk 20. Hij huilt, en jij staat op het punt te gaan huilen… of schreeuwen… of het helemaal op te geven en een glas wijn te gaan drinken. Time-outs kunnen een enorme machtsstrijd zijn, vooral als je een kind hebt met een sterke wil. Ze zijn ook moeilijk voor gevoelige kinderen. Meestal werken ze niet eens om het gedrag te veranderen en kom je vast te zitten in een eindeloze lus van wangedrag, time-outs, en frustratie. Niets zuigt de vreugde uit het ouderschap als de dagelijkse machtsstrijd.
Het goede nieuws is dat er een alternatief is dat veel ouders, waaronder ikzelf, veel effectiever vinden. Om te begrijpen hoe je time-in kunt implementeren, moet je eerst begrijpen waarom deze aanpak zinvol is. Lees De hersenwetenschap die het ouderschap verandert voor een meer uitgebreide post over het “waarom” achter dit time-out alternatief. Om het voor het doel van dit artikel samen te vatten: de hersenen kunnen in twee delen worden verdeeld die Dr. Tina Payne-Bryson en Dr. Daniel Siegel de “bovenhersenen” en “benedenhersenen” noemen. Boven is waar hogere redenering, logisch denken, empathie, het reguleren van emoties, moraliteit, en meer zijn gehuisvest. Beneden is primitief en reactief.
“We willen de hogere delen inschakelen die kunnen helpen de lagere, reactieve delen te overrulen. Welk deel van de hersenen denk je dat straffen aanspreekt? Welk deel spreekt genegeerd worden aan? Hoe zit het met dreigen? Deze ouderlijke gedragingen activeren allemaal het reactieve reptielenbrein. Zij (Bryson en Siegel) noemen dit “de hagedis porren”. Maar door empathie en respect te tonen en mee te werken aan het oplossen van problemen, communiceer je geen bedreiging, en kan het reptielenbrein zijn reactiviteit ontspannen. Daarom ben ik van “time-out” (wat mijn zoon als een bedreiging zag) overgestapt op “time-in”, omdat ik zijn bovenste hersenen wilde aanspreken en niet zijn onderste hersenen wilde blijven aansteken. Het is de reden waarom ik nu mijn beide kinderen betrek bij het oplossen van problemen wanneer zich een probleem voordoet, in plaats van ze te straffen.