Hallo, mijn naam is
Hannah en ik ben momenteel 23 jaar oud. Mijn verhaal begint toen ik 21 was. Ik was net afgestudeerd en ging terug naar huis, naar Helena, MT, om mijn carrière als verpleegster te beginnen. Ik had onlangs een relatie van 4 jaar met mijn vriend beëindigd.
Mijn leven veranderde drastisch toen ik naar huis verhuisde. Op een morgen werd ik wakker en merkte pijn in mijn linkerschouder. Ik dacht dat ik verkeerd geslapen had of een spier verrekt had. De pijn bleef de hele dag en de volgende dagen aanhouden. Langzaam merkte ik dat mijn linkerzijde pijn deed, ongeveer in het midden van mijn long, maar ik dacht opnieuw dat het kwam doordat ik “uit vorm” was of mezelf had verwond.
De pijn duurde ongeveer 2 weken en werd steeds erger, tot op het punt dat de pijn om te gaan liggen zo intens was dat ik gewoon was geworden om zittend in een ligzetel te slapen om pijn te voorkomen. Mijn kortademigheid werd erger en ik dacht dat het kwam doordat ik “uit vorm” was, dus bleef ik trainen in een sportschool, meer dan 2 uur per dag.
Ik ging naar mijn huisarts die me aanraadde een röntgenfoto te laten maken. Hij zei dat ik mogelijk twee gebroken ribben had en stuurde me naar huis. De pijn hield aan en mijn moeder en ik begonnen ons onderzoek.
Ik ging terug naar mijn huisarts die nog een röntgenfoto van de borst maakte en constateerde dat ik een longontsteking had. Als een RN zelf, toen ik naar de röntgenfoto keek, bleek het een infectie te zijn die mijn beide longen binnendrong, zo erg als ik een longontsteking had gezien. Een Z-pack (antibiotica) werd voorgeschreven en ik moest over 3 dagen terugkomen als het niet beter zou gaan. Ik kreeg ook narcotica (zeer sterke pijnstillers), die niet eens de pijn raakten die ik had.
Drie dagen later ging ik naar de spoedeisende hulp omdat het alleen maar erger werd. Ik sliep in een hoek van 90 graden, ik kon niet meer sporten, en de pijn van zelfs het werken was meer dan ik aankon. Ik kon nauwelijks rondlopen op mijn afdeling in het ziekenhuis zonder het gevoel te hebben dat ik een marathon had gelopen.
Ik zag een PA (physician assistant) die uiteindelijk besloot om een aantal bloedtesten te doen, waarbij hij mijn D-Dimer (een bloedtest die een materiaal meet dat vrijkomt wanneer bloedstolsels uiteenvallen en helpt bij het diagnosticeren van bloedstolsels) “voor het geval dat” controleerde. Een uur later belde hij me op om te zeggen dat ik over een uur een afspraak in het ziekenhuis had waar ik heen MOEST. Na een contrast CT-scan (een röntgenfoto die gedetailleerde foto’s van de bloedvaten van de longen kan maken), vertelde de radioloog me dat ik (meerdere) longembolieën (longstolsels, ook wel “PE” genoemd) in mijn beide longen had. Ik werd onmiddellijk naar de Hart-EHBO (Spoedeisende Hulp) kamer vervoerd, en kort daarna opgenomen in het ziekenhuis om de stolsels te bestrijden. Na één nacht werd ik naar huis ontslagen om mezelf twee keer per dag injecties te geven, gevolgd door Coumadin®-therapie (orale bloedverdunners of anti-stollingsmedicatie) gedurende drie maanden.
Mijn pijn ging langzaam weg en mijn leven werd weer “normaal”, voor zover dat mogelijk was als 21-jarige Coumadin®-patiënt. Deze ziekte heeft mijn leven veranderd, ik kan geen anticonceptie op basis van oestrogeen meer nemen, en ik ben extra gespitst op elke pijn die ik in mijn longen ervaar. Twee jaar later ervaar ik nog steeds dagelijks pijn op basis van mijn beschadigde longweefsel. Mijn ENIGE risicofactor voordat ik PE’s ontwikkelde, is dat ik op oestrogeen gebaseerde anticonceptiepillen slikte. Ik lees elk etiket van elke medicatie die ik neem, gebaseerd op mijn geschiedenis van bloedstolsels. Sinds mijn stolsels heb ik mijn bloed grondig laten testen en ik heb geen genetische afwijking of stollingsstoornis.
Mijn verhaal is zo belangrijk voor vrouwen om te lezen. Lees alsjeblieft alle bijsluiters van medicijnen en informeer jezelf over zelfs de meest ernstige aandoeningen. Ik gebruikte 5 jaar lang hormonale anticonceptie voordat ik werd overgeschakeld op een “goedkopere” anticonceptiepil en stolsels in mijn longen kreeg. Ze hebben nooit enig bewijs gevonden van een DVT (diepe veneuze trombose of beenstolsels). Vandaag neem ik ALLEEN een progestin pil en ben “bijna” weer normaal wat mijn longfunctie betreft.
Neem thuis berichten:
- PE’s in de longen kunnen soms beginnen te voelen als een verrekte schouderspier
- Wanneer je een PE hebt, maakt de pijn het vaak onmogelijk om te gaan liggen om te slapen
- PE’s worden soms gediagnosticeerd als iets anders – zoals in Hannah’s geval, gebroken ribben en longontsteking
- U kunt een PE hebben zonder ooit symptomen van een DVT te hebben
- Hormonale anticonceptie verhoogt uw risico op een bloedstolsel
- Als u hormonale anticonceptie gebruikt, moet u de symptomen van PE’s en DVT’s kennen en naar de dokter gaan als u denkt dat u er een hebt
- Lees alle etiketten van de medicijnen die u neemt, ken de mogelijke bijwerkingen en leer de symptomen van die mogelijke bijwerkingen kennen – vooral bloedstolsels
- Een longembolie overleven is een levensveranderende ervaring