Het is een combinatie die symbool staat voor een tijdperk van hedonisme: Frank Sinatra en Las Vegas. Een stad waarover Sinatra geestelijk regeerde, zoals blijkt uit het boek Rat pack: living his way (Editorial Almuzara), geschreven door journalist Javier Márquez Sánchez. De publicatie valt samen met de release van Frank Sinatra…Vegas (Reprise/Warner), een boxset met vier cd’s en een dvd, met in totaal vijf niet eerder uitgebrachte concerten die daar tussen 1961 en 1987 zijn uitgevoerd.
In 1965 kreeg verslaggever Gay Talese zijn grote doorbraak. Geholpen door zijn goede reputatie (en zijn Italiaanse achtergrond), bereikte hij het onmogelijke: onbeperkte toegang tot Frank Sinatra en zijn familie. De samenvatting van die weken van leven en reizen werd het jaar daarop gepubliceerd in Esquire, onder de titel Frank Sinatra Has a Cold. Het is zonder meer de beste journalistieke kroniek van de rijpe Sinatra en zijn levensstijl: Talese werd onzichtbaar en legde momenten van buurthuichelarij vast – de absurde vechtpartij van de zanger met schrijver Harlan Ellison – en momenten van persoonlijke triomf, zoals de opname van het album Moonlight Sinatra. Talese had het over het charisma van de crooner: “Hij leek nu de belichaming van de volledig geëmancipeerde man, misschien wel het enige geval in Amerika, de man die alles kan doen wat hij wil, wat dan ook, die het kan doen omdat hij het geld heeft, de energie en – blijkbaar – geen schuldgevoel”.
Tegen het begin van de jaren 1970 had hij toegang tot het Witte Huis en de maffia
Sinatra speelde een belangrijke rol in het afbreken van raciale barrières in de hotel-casino’s
Tegen die tijd had Frank wellicht het toppunt van zijn macht achter zich gelaten. In zijn boek over de “rat pack” plaatst Javier Márquez hem in het begin van de jaren zestig, toen hij toegang had tot het Witte Huis en de maffia, werelden die hij verbond door op te treden als undercover voor zowel John F. Kennedy als de gevaarlijke Sam Giancana (zelfs met dezelfde vrouw, Judith Campbell). Een moeilijk vol te houden positie, want de Kennedy’s waren zich bewust van de politieke slijtage van hun nauwe band met de grote libertijn. En Sinatra bleef Giancana trouw, ook al was het een hufter. Hij bewees het op een nacht in Mexico, toen hij twee prominente leden van de “rat pack”, Shirley MacLaine en Sammy Davis Jr, aanviel voor het “vergrijp” pasta te weigeren als hij daar zin in had.
Voor de “rat pack” was Las Vegas hun speelterrein. Sinatra veroverde de stad letterlijk in 1961 door de opnames van Ocean’s Eleven te combineren met een reeks optredens van de top van de bende – Sinatra noemde het liever The Summit – in het Sands Hotel. In werkelijkheid waren de professionele verplichtingen ondergeschikt aan het hoofddoel: plezier maken en gastheer spelen voor de wolk van beroemdheden en machtigen die naar Nevada vlogen.
De shows van Summit waren niet strikt muzikaal: ze waren in wezen komedie, met Sinatra en zijn gezelschap die hun publiek imago overdreven; de humor neigde naar het wrede, en niemand werd gespaard. Toen Frank solo optrad, bleven er wat flauwe grappen over, maar de muziek regeerde. Dit blijkt uit de vijf onverkorte concerten die zijn verzameld in Frank Sinatra…Vegas, waar de zanger vaak de componisten in zijn repertoire noemt en (begrijpelijk) enthousiast is wanneer hij wordt gesteund door bijvoorbeeld die galmende swingmachine die het Count Basie orkest was, onder leiding van Quincy Jones. Een terzijde: Frank speelde een belangrijke rol in het doorbreken van raciale barrières in hotel-casino’s, die zwarte artiesten in dienst namen maar hen niet toelieten er te verblijven.
Maar de symbiose tussen Sinatra en Las Vegas viel uit elkaar: de gokautoriteiten van Nevada stelden zijn vriendschap met Giancana en andere gangsters niet op prijs. De zanger zou uiteindelijk weglopen, met veel ophef, hoewel Frank Sinatra…Vegas zich herinnert dat hij, minder hooghartig, in de jaren tachtig terugkeerde om er op te treden.
Javier Márquez verwoordt zijn tekst rond de Together again tour, in 1988, toen Sinatra probeerde de gloriejaren te doen herleven door The Summit voor grote zalen nieuw leven in te blazen, zonder te verbergen dat het ging om geld verdienen met het oog op zijn pensioen. De baas begreep de omvang niet van de vervreemding van Dean Martin, die te zeer geschokt was door de dood van zijn pilotenzoon en nooit al te gemotiveerd was als artiest. Kort na het begin gaf een apathische Dino de tournee op, die gedwongen was Liza Minnelli aan te werven en zichzelf om te dopen tot The Ultimate Event. Het was het metaforische einde van een mannelijk tijdperk: in de volgende 10 jaar zou de “rat pack” fysiek uitsterven
* Dit artikel verscheen in de gedrukte editie van vrijdag, 10 november 2006.