Het evolutionaire mysterie waarom onze gezichten verkrampen als we bang zijn, is opgelost door een team van Canadese neurowetenschappers.
Wanneer onze gezichtsuitdrukking verschuift naar een van oog-knijpende, neusvleugels fakkelende angst, verbetert ons vermogen om aanvallers of ander dreigend gevaar op te merken dramatisch, vonden onderzoekers.
De bevindingen ondersteunen een idee dat voor het eerst werd uiteengezet door Charles Darwin in een van zijn minder bekende boeken, The Expression of the Emotions in Man and Animals, gepubliceerd in 1872. Darwin merkte op dat gezichtsuitdrukkingen van emoties vaak opmerkelijk vergelijkbaar waren tussen menselijke culturen, en zelfs het dierenrijk, wat impliceert dat ze een gemeenschappelijk evolutionair voordeel kunnen hebben.
“De meeste mensen denken dat uitdrukkingen sociale signalen zijn, dat ze bedoeld zijn om te communiceren wat iemand voelt. Wij zeggen dat ze waarschijnlijk eerst als zintuiglijke functie zijn geëvolueerd, ook al helpen ze onze gevoelens aan anderen over te brengen,” zegt Adam Anderson, een cognitief neurowetenschapper die de studie aan de Universiteit van Toronto leidde.
In het tijdschrift Nature Neuroscience onthullen Anderson en zijn collega Joshua Susskind hoe de klassieke uiting van angst ons gezichtsveld vergroot, onze oogbewegingen versnelt en de luchtstroom door onze neus verbetert. Al deze reacties vergroten ons vermogen om bedreigingen te zien of te ruiken en bereiden ons voor op de “vecht of vlucht” reactie, waarbij we ofwel de strijd aangaan met onze aanvaller of onze hielen opnemen.
In de studie ontwikkelde Susskind computermodellen voor de gezichtsuitdrukkingen van angst en walging. Vervolgens trainde hij vrijwilligers om elk gezicht te trekken. Bij een angstige uitdrukking moesten de deelnemers hun ogen wijd opensperren, hun wenkbrauwen optrekken en hun neusgaten wijd opensperren, terwijl een walgend gezicht het tegenovergestelde was: een neergeslagen wenkbrauw, gesloten ogen en een dichtgeknepen neus.
Metingen op videobeelden toonden aan dat degenen die angstige gezichten trokken niet alleen beter waren in het zien van objecten aan weerszijden van hen, maar ook hun ogen sneller scanden, wat suggereert dat ze gevaar sneller konden zien aankomen.
In een andere testronde bleken vrijwilligers die walgende gezichten trokken een kleiner gezichtsveld te hebben en een tragere luchtstroom door de neus.
“Angstuitdrukkingen openen het gezicht en stellen de zintuiglijke oppervlakken bloot, terwijl walging het tegenovergestelde doet, het is een beschermend knijpen. Angst gaat over waakzaamheid en walging is afwijzing, “zei Anderson.
Het team bevestigde hun bevindingen door vrijwilligers te vragen om verschillende uitdrukkingen te trekken terwijl ze in een scanner voor magnetische resonantiebeeldvorming zaten. De beelden laten zien dat angstige uitdrukkingen de neusbuisjes openen, waardoor er twee keer zo snel lucht kan worden ingeademd als bij iemand die een afkeurende uitdrukking trekt.
“Wat we doen is psychologische archeologie. We zijn de overblijfselen van de functies van deze uitdrukkingen aan het blootleggen. Gezichtsuitdrukkingen zijn misschien belangrijker als sociale signalen, maar dat verklaart nog niet waar ze vandaan komen. Dit werk verklaart waarom deze uitdrukkingen in alle culturen voorkomen,” zei Anderson.
- Evolutie
- Canada
- Biologie
- Amerika
- Deel op Facebook
- Delen op Twitter
- Delen via e-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger