Elanden zijn indrukwekkend grote dieren uit de hertenfamilie. Het is zelfs een van de grootste herten ter wereld! Deze zoogdieren, die voorkomen in Noord-Amerika en Oost-Azië, zijn beroemd om hun grote geweien. Zoals bij veel hertenfamilies het geval is, hebben alleen de mannetjes een gewei. Lees verder om meer te leren over de eland.
Beschrijving van de Eland
Elken hebben een dikke, bruine vacht met een roodachtige tint. De stuitvlek van dit dier, een cirkelvormig gebied rond zijn staart, heeft een bruine of crèmekleurige vacht. Het gemiddelde mannetje is bijna 1 meter hoog bij de schouder, en weegt meer dan 700 pond, maar ze kunnen veel groter worden. De grootste ondersoorten kunnen meer dan 1.300 pond of meer wegen.
Mannetjes hebben een groot gewei dat bijna 2 meter lang kan worden. Dit gewei verschilt van hoorns omdat het van been is gemaakt en jaarlijks wordt afgeworpen. Hoorns hebben een mantel van keratine, een met bloedvaten gevulde kern, en worden nooit afgestoten.
Belangrijke feiten over de Eland
Deze massieve dieren behoren tot de hertenfamilie, of Cervidae. Hun grootte is niet hun enige unieke kenmerk, want ze hebben een aantal interessante overlevingsaanpassingen.
- Standing Tall – Alle elanden zijn grote, imposante dieren, met zelfs de vrouwtjes die gemakkelijk meer dan 500 pond wegen. Als je het grote gewei en de indrukwekkende schouderhoogte optelt, kunnen mannelijke elanden meer dan 1 meter lang worden! Deze grootte maakt hen een behoorlijke uitdaging voor natuurlijke roofdieren.
- Allen voor een en een voor allen – Een andere geweldige manier om te voorkomen dat ze worden opgegeten is om in beschermende groepen te blijven. Elanden worden meestal aangetroffen in kuddes van 10 tot 20 individuen. Niet alleen kunnen andere leden van de kudde bescherming bieden, maar door in een groep te blijven is het statistisch gezien ook minder waarschijnlijk dat u het dier bent dat door een roofdier wordt uitgekozen.
- Inheemse bijnaam – Elanden zijn ook bekend als wapiti. Deze naam komt uit de Shawnee en Cree talen, en betekent “witte stuit”. Hoewel de naam niet afkomstig is uit Azië, wordt hij algemeen gebruikt voor de ondersoorten die in dat gebied inheems zijn. Dit komt omdat de term eland in die regio vaak wordt gebruikt om elanden aan te duiden.
- Fluweelzacht – Omdat mannetjes hun gewei elk jaar afwerpen, moeten ze elk jaar een nieuw paar laten groeien. Tijdens het groeiproces beschermt een zachte laag huid het elandgewei. Deze huid wordt “fluweel” genoemd, omdat hij qua textuur veel op de stof lijkt. Het fluweel van het gewei is gevuld met vele kleine bloedvaten die het gewei helpen groeien. Zodra het gewei hard is, valt het fluweel eraf. Dit fluweel wordt zelfs in de Verenigde Staten gekweekt, omdat het aan Oost-Azië kan worden verkocht als een traditioneel Chinees geneesmiddel.
Habitat van de Eland
Noord-Amerikaanse elanden kunnen overleven in een overgrote meerderheid van ecosystemen. Ze worden niet aangetroffen in toendra’s, woestijnen of aan de Golfkust. Ze leven bij voorkeur in bossen en bosranden, vooral in bergachtige streken. Veel ondersoorten die in dichte bossen leven, hebben zich aangepast met een kleiner gewei. Andere veel voorkomende habitats zijn alpenweiden, prairies en afgelegen valleien.
Distributie van de Eland
In zowel Noord-Amerika als Azië komen deze imposante dieren voor in slechts een fractie van hun historische verspreidingsgebied. In Noord-Amerika komen ze voor in het midden-westen van de Verenigde Staten en Canada, alsmede in Virginia, North Carolina, Kentucky en Tennessee.
Historisch gezien waren ze in vrijwel de gehele V.S. en een groot deel van Canada te vinden. In Azië komen ze voor van Zuid-Siberië tot de Chinese provincie Xinjiang.
Dieet van de Eland
Elanden voeden zich hoofdzakelijk met grassen, maar snoepen ook van struiken, kleine takken en bladeren. Als ze grazen, voeden ze zich ’s morgens vroeg en ’s avonds laat, voordat ze een afgelegen gebied opzoeken om hun voedsel te verteren en overdag te kauwen. Gemiddeld kan een enkele eland 20 pond vegetatie per dag verorberen.
Elk en menselijke interactie
Mensen zijn nogal dol op elanden als wildsoort, omdat hun vlees weinig vet en veel eiwit bevat. Het fluweel van het gewei is ook zeer gewild in de traditionele Chinese geneeskunde, en kan door veeboeren aan Azië worden verkocht. Elandengeweien worden ook gewaardeerd als trofee, voor kunst en meubilair, en de huid werd historisch gewaardeerd voor het gebruik op tipi’s, als dekens en kleding, en als schoeisel.
Domesticatie
Sommige elanden zijn gedeeltelijk gedomesticeerd op boerderijen. Ze kunnen worden beschouwd als gedeeltelijk gedomesticeerd omdat ze selectief zijn gefokt op temperament en geweigrootte. Ze worden gebruikt voor vlees, jacht, geweivlies, en gewei.
Is de eland een goed huisdier
Dit zijn grote, wilde dieren, en zouden geen goed huisdier zijn. In veel staten is het illegaal om er een te bezitten, of je moet een speciale vergunning hebben.
Elk Care
In dierentuinen, en op boerderijen, moeten deze grote dieren veel ruimte krijgen om te bewegen. Omdat zij de voorkeur geven aan een rustige spijsvertering overdag, moet hun ook voldoende beschutting worden geboden.
Het zijn zeer sociale dieren, die altijd in kudden dienen te worden gehouden. Gras dient gemakkelijk beschikbaar te zijn, en dient ook te worden aangevuld met commercieel voer en hooi. Ze moeten ook toegang hebben tot de nodige vitaminen en voedingsstoffen, die door een dierenarts kunnen worden aanbevolen op basis van het dieet van het dier.
Gedrag van de eland
Het grootste deel van het jaar zullen elanden samenkomen in groepen op basis van geslacht. De mannetjes blijven meestal bij grote groepen andere mannetjes, en de vrouwtjes bij de vrouwtjes. Ze brengen hun dagen door met grazen in de ochtend en avond, en rusten rustig gedurende de dag. Wanneer de bronst, of het broedseizoen, nadert, beginnen de stieren met elkaar te strijden om het broedrecht.
Hervoortplanting van de Eland
Nadat dominante stieren zich hebben gevestigd, zullen deze mannetjes een harem van wijfjes zoeken en deze verdedigen tegen rivaliserende mannetjes. Na de voortplanting dragen de wijfjes het kalf gedurende 240 tot 262 dagen. Het wijfje baart meestal één kalf, een tweeling is hoogst ongebruikelijk.
Bij de bevalling zoekt de moeder een geïsoleerd gebied op, ver van de rest van de kudde, en houdt het kalf verborgen tot het oud genoeg is om aan roofdieren te ontsnappen – meestal ongeveer twee weken. Als het zes maanden oud is, heeft het kalf ongeveer de grootte van een volwassen witstaarthert. Het kalf blijft bij zijn moeder tot het een jaar oud is, en kan zich voortplanten als het twee jaar oud is.
Geloven, bijgeloof en fobieën over de Eland
Veel verschillende culturen beschouwen dit elegante dier als een belangrijk deel van hun erfgoed. Deze grote zoogdieren werden vaak afgebeeld in grotschilderingen, petrogliefen en pictogrammen.
In Noord-Amerika is het een belangrijk spiritueel symbool in de samenleving van de Lakota-stam. Mannen van de stam kregen bij hun geboorte een elandtand als symbool voor een lang leven, omdat de tanden werden gezien als het laatste stuk van het dier dat weg zou rotten. De stam geloofde dat de mythische eland de belichaming was van kracht en de leraar van de mensen.