De 48 mijl lange (77 km) internationale waterweg die bekend staat als het Panamakanaal stelt schepen in staat om te varen tussen de Atlantische Oceaan en de Stille Oceaan, waardoor ongeveer 8000 mijl (12.875 km) wordt bespaard van een reis rond de zuidpunt van Zuid-Amerika, Kaap Hoorn.
Lees: Kent u deze belangrijke Panamakanaalfeiten?
De beschrijving van het Panamakanaal gaat terug tot de 16e eeuw. Na kennis te hebben genomen van de rijkdommen van Peru, Ecuador en Azië, en de tijd te hebben geëvalueerd die het goud nodig had om de havens van Spanje te bereiken, werd in 1524 aan Karel V voorgesteld dat door het afsnijden van een stuk land ergens in Panama, de reizen korter zouden worden en het gevaar om de schatten door de kaap te voeren zou een dergelijke onderneming rationaliseren. Er werd een onderzoek van de landengte gelast en vervolgens werd in 1529 een werkplan voor een kanaal opgesteld. De oorlogen in Europa en de zucht naar de controle over koninkrijken in de Middellandse Zee zetten het project definitief in de ijskast.
Panamakanaal – Credits: IceKarma wikipedia.org
In 1534 stelde een Spaanse bureaucraat een kanaalroute voor die in de buurt lag van die van het huidige kanaal & kort daarna gaf men zijn belangstelling voor het kanaal op.
Verschillende onderzoeken werden tussen 1850 en 1875 gedaan en daaruit bleek dat slechts twee routes praktisch waren, de ene door Panama en de andere door Nicaragua. In 1876 werd een internationale maatschappij opgericht; twee jaar later verkreeg deze een concessie van de Colombiaanse regering om een kanaal dwars door de kaap te graven.
In 1899 stelde het Amerikaanse Congres een Isthmian Canal Commission in om de mogelijkheden van een Midden-Amerikaans kanaal te bestuderen en een route te adviseren. De commissie koos eerst voor een route door Nicaragua, maar kwam later op haar oordeel terug. De Lesseps Company bood haar activa aan de Verenigde Staten aan voor een prijs van 40 miljoen dollar. De Verenigde Staten en de nieuwe staat Panama ondertekenden het Hay-Bunau-Varilla verdrag, waarbij de Verenigde Staten de vrijheid van Panama garandeerden en zich verzekerden van een ononderbroken pacht op een 10 mijl lange strook voor het kanaal. Panama zou worden gecompenseerd door een vervroegde betaling van 10 miljoen dollar en een lijfrente van 250.000 dollar, te beginnen in 1913. Deze strook staat nu bekend als de Kanaalzone.
Bouw van het Panamakanaal
Tot de bouw van een sluizenkanaal werd besloten in 1906. De eerste drie jaar werden besteed aan de uitbreiding van de bouwfaciliteiten, onderzoeken en ziektebestrijding. Het kanaal werd geopend op 15 aug. 1914 en de formele inwijding vond plaats op 12 juli 1920. De totale kosten bedroegen $ 336.650.000, en er werd ca. 240 miljoen kubieke meter aarde vrijgemaakt.
Image Credits: Kartikeya Nainwal
In 1939 verhoogden verdragswijzigingen de jaarrente van Panama tot $434.000, voorzagen in een transisthmische snelweg, en schrapten de VS-garantie van de onpartijdigheid en autonomie van Panama. Hoewel het Congres in datzelfde jaar de bouw van een derde stel sluizen goedkeurde, kwam de Tweede Wereldoorlog tussenbeide en werden de plannen opgeschort. In 1955 werden de inkomsten verhoogd tot $ 1.930.000, en de Verenigde Staten ondernamen de bouw van een brug van hoog niveau over de Stille Oceaan-zijde van het kanaal. De Gaillard Cut werd in 1969 verbreed om tweerichtingsverkeer mogelijk te maken.
Zeer weinig menselijke inspanningen hebben ooit toegegeven het aanzicht van de planeet waarop wij leven te veranderen, zoals de succesvolle voltooiing van het inter-oceanische Panamakanaal in 1914 door de Verenigde Staten.
Als je dit artikel leuk vond, vind je het misschien ook leuk om te lezen Een korte geschiedenis van het Suezkanaal.