Michelin: Is Seattle de volgende?
Image: bittermeloen
Zeker, in het novembernummer van Vanity Fair wordt de familie van Michael Jackson op de korrel genomen.
Maar wat deze criticus opviel was A.A. Gill’s vernietiging van de Michelingids. Wat iets meer dan een eeuw geleden begon als een praktisch handboek voor waar je een betrouwbare maaltijd kunt krijgen, cultiveerde uiteindelijk een sterren-obsessie die “keukens zo competitief maakte als voetbalteams” – en daarmee doodde, schrijft Gill, het culinaire kunstenaarschap dat het juist had willen aanmoedigen.
“Hunkerend naar de liefde en goedkeuring van een strenge ouder, smachtten chefs naar de Michelin-sterren,” schrijft Gill. “Ze kookten niet meer voor domme, vervelende klanten en begonnen eten te maken voor onzichtbare, kwikzilveren, undercover inspecteurs.” Restaurants met Michelinsterren werden eender: “de bediening is olieachtig, de menu’s groot en vol met woorden. De kamer zou verstild zijn, de atmosfeer religieus. Het eten zou zo gecompliceerd zijn dat het de eetlust te boven gaat. En het zou allemaal belachelijk duur zijn. Zo ontstonden door Michelin restaurants die niet gebaseerd waren op een regionaal erfgoed of ingrediënt, maar die voortkwamen uit de misbruikte ijdelheid van de koks, hun onzekerheid en hun honger naar complimenten.”
De koks dreven zichzelf tot drank, instorting en zelfs zelfmoord. En de eters? Zij verkochten hun ziel.
Michelin schiep een nieuw soort diner – “de foodie trainspotter,” noemt Gill ze – die er niet zozeer op uit zijn om van een ervaring te genieten, als wel om een met sterren bekroonde plek van hun lijst af te vinken en er vervolgens over op te scheppen. En het creëerde de klassieke snob-criticus, die Gill neerzet als achterdochtig in zijn geheimzinnigheid en paars in zijn proza. Gill benadrukt een bijzonder flagrante passage uit een recensie in de uitgave van New York’s 2013 Michelin van deze maand: “Devote foodies stillen hun delirium van vreugde dat ze een reservering hebben gescoord-iedereen en alles hier maakt de eer waar om dit buitengewone restaurant te aanbidden…”
“Dat is geen recensie,” gromt Gill. “Het is een handjob.”
Naast Frankrijk en de grote gastronomische steden van de wereld, hebben drie Amerikaanse steden Michelin Gidsen: New York, Chicago, en San Francisco. In een interview met Eater National eerder deze maand zeiden Michelin-kopstukken dat ze andere Amerikaanse steden overwogen; Seattle was de zesde van de acht genoemde.
Stop met lachen.
Het is toegegeven amusant om je voor te stellen dat het haute en hooghartige Michelin veel in zijn keurslijf vindt om in onze stad te prijzen; Seattle heeft berucht weinig voorbeelden van de super-high-end francofilie waar Michelin zo dol op is. Misschien wijst de aandacht voor Seattle op een nieuwe poging van Michelin om zich te verbreden tot het soort plaatsen waarvan de critici zeggen dat de gids ze kan gebruiken: Plaatsen van verschillende etniciteit, prijsklasse, en pretentie – het soort restaurants waar, om Gill te citeren, “mensen echt eten.”
Wil nu een goed moment zijn om te vermelden dat onze november 2012 Beste Restaurants uitgave, vers in de kiosken deze week, mijn keuzes bevat voor de 25 Restaurants die de ziel van Seattle vangen?
Noem het de anti-Michelin Gids.