De Amerikaanse regering heeft, zo lijkt het, altijd een rol gespeeld bij het verschaffen van openbare huisvesting, en dat is niet verwonderlijk als je bedenkt dat onderdak een van de basisbehoeften van de mens is om te overleven. Tegenwoordig neemt de federale overheid de algemene verantwoordelijkheid op zich, maar dat is niet altijd zo geweest. Vóór de jaren 1930 zorgden lokale overheden, meestal de provincie, voor de nodige huisvesting. Er zij echter op gewezen dat de diensten in die tijd bijna uitsluitend bestemd waren voor Kaukasische burgers en dat minderheden vaak werden vergeten. Hoe heeft de volkshuisvesting dan zijn huidige toestand bereikt? Laten we eens kijken naar de tocht die het tot nu toe heeft doorstaan.
In 1937 werd de federale regering officieel betrokken bij de volkshuisvesting onder de United States Housing Act. Deze wet kwam echt voort uit President Roosevelt’s New Deal, die begon in 1933. Het doel van deze wet was de huidige onveilige en onhygiënische woonomstandigheden te verbeteren en het extreme tekort aan fatsoenlijke huisvesting voor gezinnen met een laag inkomen te verminderen. In die tijd werd een laag inkomen gedefinieerd als iemand die tot de laagste inkomensgroep behoorde en het zich niet kon veroorloven huur te betalen aan particuliere verhuurders. Bovendien waren de enige oorspronkelijke voorwaarden waaraan moest worden voldaan dat het inkomen van de gezinnen niet hoger mocht zijn dan vijf maal de huurprijs, of zes maal in het geval van gezinnen met drie of meer kinderen. Er werden pogingen ondernomen om het doel van de wet te bereiken door middel van leningen aan volkshuisvestingsinstanties ter ondersteuning van de bouw van goedkope volkshuisvesting.
De jaren veertig volgden met een nieuwe president, Truman, en hij ontwikkelde het Office of Housing Expenditure. Toen, in 1949 onder leiding van het bureau, werd een wet aangenomen, de eerste huisvestingswet. Deze wet kwam voort uit President Truman’s Fair Deal. Het doel was voldoende fondsen te verschaffen om buurten van sloppenwijken te ontdoen en nieuwe huisvesting te ontwikkelen. De nieuwe woningen werden vooral ontwikkeld voor de veteranen van de Tweede Wereldoorlog en boden niet veel hulp aan degenen die dat niet waren. In feite hielp de wet niet de mensen in de sloppenwijken, maar in plaats daarvan werden ze uit hun huizen verdreven en werden veel gezinnen met lage inkomens gedwongen een nieuwe woning te vinden.
Een tweede huisvestingswet werd aangenomen in 1954, toen president Eisenhower aan het bewind was. Deze wet was een enorm keerpunt omdat hij zich richtte op het behoud en herstel van de sloppenwijken. Later werd de huisvestingswet van 1956 aangepast aan de eerste huisvestingswet door het geven van herhuisvestingsvergoedingen aan allen die werden verdreven.
Het is belangrijk op te merken dat tot dit punt, de volkshuisvesting discriminerend was. Het merendeel van de voorgaande wetten was geen hulp voor minderheidsgroepen en in plaats daarvan gericht op blanken en vaak degenen die niet van de laagste economische status. In feite werd in de jaren 1950 in veel huisvestingsfaciliteiten een zeer strikt beleid gevoerd. Zwangere vrouwen die niet getrouwd waren konden uit hun huis worden gezet en schade aan eigendommen werd bestraft met buitensporige boetes.
Hoewel, vanaf de jaren 1960 begonnen basisrechten te worden erkend. Dit was een tijd waarin velen werkten aan de gelijke behandeling van alle mensen, ongeacht ras, geslacht of klasse. Een inspirerende maatschappelijk werker die precies dat deed was Whitney Young, Jr. Young ijverde voor burgerrechten en zijn naam is vandaag nog steeds wijd en zijd bekend. Het was in 1962, toen de Equal Opportunity in Housing Act werd aangenomen onder president Kennedy, dat burgerrechten en huisvesting werden verenigd.
De jaren 1960 waren een enorm keerpunt voor de volkshuisvesting, en de meerderheid van het beleid dat op dat moment werd gestart, gaat vandaag de dag nog steeds door. De volkshuisvesting verschoof van het verstrekken van laagwaardige, gesegregeerde en discriminerende huisvesting naar een programma dat idealiter iedereen gelijkelijk zou moeten bedienen. Net zoals maatschappelijk werkers als Whiney Young, Jr. dat in het verleden deden, moeten maatschappelijk werkers vandaag de dag blijven pleiten voor de best mogelijke oplossingen voor volkshuisvesting.
RHOL. (n.d.). De rol van de overheid bij huisvesting voor lage inkomens. Opgehaald van http://rhol.org/rental/housing.htm
Stoloff, J. A. (n.d.). Een korte geschiedenis van volkshuisvesting. Opgehaald van
U.S Dept of Homes & Urban Development. (2007, 18 mei). Hud historische achtergrond. Retrieved from
Photo Credit: