KNOXVILLE, Tennessee – Een warm licht, een gevoel van vrede. Een visioen van je leven zoals je het hebt geleefd.
Keer op keer hebben mensen in verschillende culturen beschreven hoe het is om te sterven en dan, soms met tegenzin, terug te keren naar deze wereld.
Het is een fenomeen dat tot op de dag van vandaag voortduurt. De discussie in de wetenschap over hoe echt het is, gaat door. Artsen zelf kunnen niet definitief zeggen wat er mogelijk gebeurt, maar velen ontkennen niet dat het mogelijk is.
Priscilla McGill weet dat het mogelijk is. Ze zegt dat het haar in maart 2017 overkwam nadat ze werd aangereden door een voertuig terwijl ze over Woodland Avenue ten westen van Central Street in North Knoxville liep.
“In het begin herinner ik me gewoon alsof ik op een wolk zat in licht en vrede en kalmte,” vertelde ze aan 10News. “Geen angst, geen.”
De ervaring veranderde haar voor altijd.
Een man uit Blount County vertelde 10News dat toen hij jaren geleden in elkaar zakte bij een steekpartij, hij uiteindelijk door een letterlijke hel ging.
“Ik wist dat mijn lichaam nog op de brancard lag, maar ik zweefde en ik begon overal om me heen geschreeuw van mensen te horen.
Wanneer medische studenten leren om arts te worden, is er weinig voorbereiding op de mogelijkheid dat een patiënt een bijna-doodervaring doormaakt, aldus Dr. Jeff Johnson, cardioloog aan de University of Tennessee Medical Center.
Maar hij twijfelt er niet aan dat een patiënt dit kan meemaken. Hij herinnert zich specifiek één man die gelooft dat hij stierf en vervolgens terugkwam.
“Er zijn mensen die er tevreden mee lijken te zijn — zoals mijn patiënt – en ik denk dat er mensen zijn die op deze diepe zoektochten gaan om te proberen er meer over te begrijpen,” zei Johnson.
Het blijft een mysterie waarvoor er op een dag misschien een betere wetenschappelijke verklaring komt, zei hij.
‘IS JE HART RECHTS?’
Op een avond in maart 2017 liep McGill naar de Woodland Market op Woodland om sigaretten en een frisdrank te kopen. Ze voltooide de boodschap, bezocht een paar mensen en besloot rond 21.45 uur dat het tijd was om terug naar huis te gaan.
Toen ze Woodland overstak, liet ze haar sigaretten op de weg vallen. Ze bukte, pakte ze en dat is ongeveer het laatste wat ze zich herinnert voordat ze werd aangereden door een voertuig.
Het was een gedenkwaardig keerpunt in haar leven. Ze werd naar UT Medical Center gebracht, zei ze, met verbrijzelde knieën, gebroken ribben, verwondingen aan haar heup, haar dijbeen, inwendige verwondingen, meerdere snijwonden.
Ze bracht maanden in het ziekenhuis door waarin ze “coded” – het bewustzijn verloor toen haar hart stopte met kloppen – zeven keer.
McGill herinnert zich levendige ervaringen tijdens die periodes waarin ze mensen zag die ze kende, waaronder haar moeder, evenals velden, heldere bloemen, weelderige omgevingen, en een hemelse “moeder”-figuur die haar vertelde dat ze niet kon blijven. In feite, zei de figuur, zou ze terug moeten gaan naar de levenden.
“Ik lag lange tijd aan een beademingsapparaat,” vertelde ze aan 10News. “Ik kon niet praten, maar ik was niet bang.”
McGill houdt vol dat haar is getoond hoe de dood zou zijn en dat het helemaal niet zo erg was. Het was gewoon niet haar tijd.
“Ik heb mensen tegen me horen zeggen, ze hadden je op veel high-powered drugs. Maar totdat je het ervaart, denk ik niet dat je ze echt voor 100 procent kunt veranderen,” zei ze.
Heden ten dage gelooft ze dat het haar plicht is om voor God te getuigen, om mensen dichter bij God te brengen.
“Ik heb het gevoel dat ik het mensen moet vertellen, weet je: Is your heart right?”
Dat is een gevoel waarmee Ronald Reagan zich kan identificeren.
Als jongeman, opgroeiend in Oost-Tennessee, had hij een ruw leven geleid, een leven dat herhaalde misdaad en geweld, aangewakkerd door drugs en alcohol, omvatte. Toen hij 25 was, eindigde een gevecht bijna buiten een slijterij.
“Ik sloeg hem en sloeg hem neer,” herinnerde hij zich, terwijl hij een tegenstander beschreef. “Hij brak een fles en begon me te steken. Binnen enkele minuten bloedde ik dood.”
Voor Reagan was de nachtmerrie nog maar net begonnen.
In de ambulance voelde hij zijn lichaam boven de brancard zweven en toch wist hij verstandelijk dat zijn lichaam nog steeds op de brancard lag.
“Het was alsof ik door de open mond van een actieve vulkaan of een brandend meer ging,” herinnerde hij zich.
Hij zag de gezichten van mensen die hij kende — mensen die dood waren. Ze zeiden tegen hem: “Ronnie, kom hier niet, er is geen ontsnappen aan.”
“Mijn lichaam schokte alsof ik was geëlektrocuteerd,” herinnerde hij zich.
Wat hij had gezien leek zeker op de hel.
Nadat hij was hersteld, had Reagan berouw en wijdde hij zijn leven aan het helpen redden van anderen. Sindsdien deelt hij zijn verhaal in meerdere steden, staten en landen.
Heden ten dage is hij emeritus pastor in de Meadow Church of God in Blount County.
Voor Reagan was de bijna-dood-ervaring “een geschenk van God.”
EEN UITLEG
Charles Swedrock, uit Tucson, Ariz.., is voorzitter van de International Association of Near-Death Studies. Het verzamelt bijna-dood verhalen en onderzoek en biedt informatie als een bron.
Onderzoek tot nu toe toont aan dat er meerdere niveaus van bijna-dood ervaringen zijn, zei hij.
Er zijn bijvoorbeeld mensen die een “positieve ervaring hebben, maar het individu is zo onzeker over wat er gebeurt, dat ze een angstreactie hebben.”
Sommige mensen ervaren een “overgangsniveau” dat begint op een donkere plaats en overgaat in een niveau dat licht en positief is, zei hij.
Er is nog een ander niveau dat wordt beschreven als hels. Vaak is dat wat mensen die grotendeels negatief geleefd hebben doormaken, zei Swedrock.
Er zijn ook gedocumenteerde verhalen van mensen die meerdere bijna-dood-ervaringen hebben doorgemaakt, soms tientallen jaren na elkaar en in verschillende contexten, zei hij.
Dergelijke gebeurtenissen hebben ook de neiging om een diepgaand effect op iemand te hebben als ze terugkeren naar het leven, zei hij.
“Ze zullen zeggen nadat ze terug zijn dat het een van de belangrijkste dingen voor hen was die hen op een beter pad bracht, als je wilt, als betere mensen in termen van hun levenskenmerken,” zei Swedrock.
Dr. Johnson, een inwoner van Cleveland, Tenn, inwoner, weet dat sommige mensen bijna-dood-ervaringen hebben, omdat hij een patiënt had die hem erover vertelde.
Het was in de laatste paar jaar, zei hij. De man had een hartstilstand gehad.
“Hij vertelde me in het kantoor dat hij een bijna-doodervaring had – ik denk niet dat hij die terminologie gebruikte,” herinnerde Johnson zich. “Hij begon erover te praten en hij voelde zich er eigenlijk een beetje ongemakkelijk bij. Maar uiteindelijk kwam eruit dat dat was wat er was gebeurd. Ik vroeg een beetje door. Ik zei: Nou, hoe was het? Wat heb je gezien?”
De man was, in het algemeen, gereserveerd, niet geneigd tot veel enthousiasme.
Hij vertelde de dokter dat hij in het licht was, warmte voelde, en een “zeer aangenaam gevoel” ervoer.”
“En toen werd hij een beetje meer geanimeerd, en hij zei dat het moeilijk te omschrijven is, maar ik wilde niet terugkomen. En het meest teleurstellende eraan was dat ik terug moest komen.”
De vrouw van de man zat bij hen terwijl ze spraken. Johnson zette zijn patiënt onder druk.
“Ik zei: Dus je wilde niet bij de mensen zijn van wie je houdt? En hij zei dat je daar niet aan denkt. Ik was in zo’n vrede en zo’n bijna paradijs dat ik niet weg wilde. Het is niet dat ik egoïstisch was en niet bij mijn familie wilde zijn. Het was gewoon dat ik niet weg wilde.”
Johnson zei dat hij al jaren hoort over mensen bij wie zulke gebeurtenissen gebeuren. Hij twijfelt er niet aan. Zijn eigen patiënt had hem expliciet gezegd: “Ik meen het.”
Een man van het geloof, Johnson zei dat hij dergelijke verhalen hoorde toen hij opgroeide in de kerk.
Vanuit dat perspectief is het gemakkelijk om te accepteren wat iemand zegt over het zien van geliefden die zijn overleden of het ervaren van licht of warmte aan de andere kant.
Wetenschap en geneeskunde hebben echter nog steeds niet alle antwoorden.
Er is nog veel meer te leren over hoe de hersenen reageren in een medische noodsituatie en wat het echt doormaakt als het hart stopt.
“Ik zou graag een wetenschappelijk antwoord krijgen als we er een hebben,” zei hij.
En misschien komt het ooit.
“Ik denk dat we misschien in de komende jaren of decennia diepere antwoorden zullen hebben op deze ervaringen, vooral waar het de hersenen betreft,” zei Johnson. “Maar persoonlijk heb ik er geloofsmatig geen probleem mee. Ik denk dat als ik echt alleen wetenschappelijk gefundeerd zou zijn, ik er misschien wel een probleem mee zou hebben. Maar ik geloof dat er een andere wereld is, een geestelijke wereld waar we allemaal deel van uitmaken. God’s wegen zijn niet onze wegen. En persoonlijk ben ik daar tevreden mee.”