De Chinese regering neemt draconische maatregelen om het geboortecijfer onder Oeigoeren en andere minderheden te verlagen als onderdeel van een grootscheepse campagne om de moslimbevolking in te dammen, zelfs als het een deel van de Han-meerderheid van het land aanmoedigt om meer kinderen te krijgen.
Hoewel individuele vrouwen zich eerder hebben uitgesproken over gedwongen geboortebeperking, is de praktijk veel wijder verspreid en systematischer dan tot nu toe bekend was, volgens een onderzoek van de AP op basis van overheidsstatistieken, overheidsdocumenten en interviews met 30 ex-gedetineerden, familieleden en een voormalige instructeur van het detentiekamp. De campagne van de afgelopen vier jaar in de verre westelijke regio van Xinjiang leidt tot wat sommige deskundigen een vorm van “demografische genocide” noemen.
De staat onderwerpt regelmatig vrouwen uit minderheden aan zwangerschapscontroles, en dwingt honderdduizenden tot intra-uteriene hulpmiddelen, sterilisatie en zelfs abortus, zo blijkt uit de interviews en gegevens. Terwijl het gebruik van spiraaltjes en sterilisatie in het hele land is afgenomen, neemt het in Xinjiang sterk toe.
De bevolkingscontrolemaatregelen worden ondersteund door massale detentie, zowel als dreigmiddel als bij wijze van straf bij niet-naleving. Het hebben van te veel kinderen is een belangrijke reden om mensen naar detentiekampen te sturen, ontdekte de AP, waarbij de ouders van drie of meer kinderen bij hun familie worden weggerukt, tenzij zij enorme boetes kunnen betalen. De politie valt huizen binnen en jaagt ouders de stuipen op het lijf als ze op zoek gaan naar verborgen kinderen.
Nadat Gulnar Omirzakh, een in China geboren Kazach, haar derde kind kreeg, beval de regering haar een spiraaltje te laten plaatsen. Twee jaar later, in januari 2018, kwamen vier ambtenaren in militaire camouflage toch bij haar aankloppen. Ze gaven Omirzakh, de berooide vrouw van een gedetineerde groentehandelaar, drie dagen de tijd om een boete van 2.685 dollar te betalen voor het krijgen van meer dan twee kinderen.
Als ze dat niet deed, waarschuwden ze, zou ze zich voegen bij haar man en een miljoen andere etnische minderheden die in interneringskampen waren opgesloten ¬- vaak omdat ze te veel kinderen hadden.
“God schenkt u kinderen. Mensen beletten kinderen te krijgen is verkeerd,” zei Omirzakh, die zelfs nu in tranen terugdenkt aan die dag. “Ze willen ons als volk vernietigen.”
Het resultaat van de geboortebeperkingscampagne is een klimaat van terreur rond het krijgen van kinderen, zoals blijkt uit interview na interview. De geboortecijfers in de overwegend Oeigoerse regio’s Hotan en Kashgar zijn van 2015 tot 2018, het laatste jaar dat beschikbaar is in de overheidsstatistieken, met meer dan 60% gedaald. In de hele regio Xinjiang blijven de geboortecijfers kelderen, alleen vorig jaar al met bijna 24% – vergeleken met slechts 4,2% in het hele land, laten de statistieken zien.
De honderden miljoenen dollars die de regering in geboortebeperking pompt, heeft Xinjiang in slechts een paar jaar tijd getransformeerd van een van China’s snelst groeiende regio’s tot een van de traagste regio’s, volgens nieuw onderzoek dat The Associated Press in handen kreeg voor publicatie door China-geleerde Adrian Zenz.
“Dit soort daling is ongekend….er zit een meedogenloosheid aan,” zei Zenz, een vooraanstaand expert in het politiewerk in China’s minderheidsregio’s. “Dit is onderdeel van een bredere controlecampagne om de Oeigoeren te onderwerpen.”
De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Michael Pompeo, hekelde het beleid maandag in een verklaring.
“Wij roepen de Chinese Communistische Partij op om onmiddellijk een einde te maken aan deze afschuwelijke praktijken,” zei hij.
China’s minister van Buitenlandse Zaken deed het verhaal af als “verzonnen” en “nepnieuws,” zeggende dat de regering alle etnische groepen gelijk behandelt en de wettelijke rechten van minderheden beschermt.
“Iedereen, ongeacht of ze een etnische minderheid of Han-Chinezen zijn, moet de wet volgen en in overeenstemming met de wet handelen,” zei ministeriewoordvoerder Zhao Lijian maandag toen hem gevraagd werd naar het AP-verhaal.
Chinese ambtenaren hebben in het verleden gezegd dat de nieuwe maatregelen alleen maar bedoeld zijn om eerlijk te zijn, door zowel Han-Chinezen als etnische minderheden hetzelfde aantal kinderen toe te staan.
Decennialang had China een van de meest uitgebreide systemen van minderhedenrechten in de wereld, met Oeigoeren en anderen die meer punten kregen op toelatingsexamens voor universiteiten, quota voor het aannemen van overheidsposten en minder strenge beperkingen op geboortebeperking. In het kader van China’s nu afgeschafte één-kind-beleid hebben de autoriteiten Han-Chinezen lange tijd aangemoedigd, en hen vaak gedwongen, tot voorbehoedsmiddelen, sterilisatie en abortus. Maar minderheden mochten twee kinderen krijgen – drie als ze van het platteland kwamen.
Onder president Xi Jinping, China’s meest autoritaire leider in decennia, worden die voordelen nu teruggedraaid. In 2014, kort nadat Xi Xinjiang had bezocht, zei de topambtenaar van de regio dat het tijd was om een “gelijkwaardig gezinsplanningsbeleid” voor alle etniciteiten in te voeren en “de geboortecijfers te verlagen en te stabiliseren”. In de daaropvolgende jaren verklaarde de regering dat in plaats van slechts één kind, Han-Chinezen er nu twee konden krijgen, en drie in de plattelandsgebieden van Xinjiang, net als minderheden.
Maar hoewel op papier gelijk, worden Han-Chinezen in de praktijk grotendeels gespaard van de abortussen, sterilisaties, inbrengen van spiraaltjes en opsluitingen voor het krijgen van te veel kinderen die de andere etniciteiten van Xinjiang worden opgedrongen, zo blijkt uit interviews en gegevens. Sommige moslims op het platteland, zoals Omirzakh, worden zelfs gestraft voor het hebben van de drie kinderen die de wet toestaat.
Gesteunde geleerden van de staat hebben jarenlang gewaarschuwd dat grote religieuze gezinnen op het platteland aan de basis lagen van bomaanslagen, messteken en andere aanvallen waarvan de regering van Xinjiang de schuld gaf aan islamitische terroristen. De groeiende moslimbevolking was een voedingsbodem voor armoede en extremisme die “het politieke risico konden vergroten”, aldus een paper uit 2017 van het hoofd van het Instituut voor Sociologie van de Xinjiang Academie van Sociale Wetenschappen. Een ander noemde als een belangrijk obstakel het religieuze geloof dat “de foetus een geschenk van God is.”
Buitendeskundigen zeggen dat de geboortebeperkingscampagne deel uitmaakt van een door de staat georkestreerde aanval op de Oeigoeren om hen te zuiveren van hun geloof en identiteit en hen onder dwang te assimileren. Zij worden onderworpen aan politieke en religieuze heropvoeding in kampen en dwangarbeid in fabrieken, terwijl hun kinderen worden geïndoctrineerd in weeshuizen. Oeigoeren, die vaak maar niet altijd moslim zijn, worden ook gevolgd door een uitgebreid digitaal bewakingsapparaat.
“Het is misschien niet de bedoeling om de Oeigoerse bevolking volledig te elimineren, maar het zal hun vitaliteit sterk verminderen,” zei Darren Byler, een expert op het gebied van Oeigoeren aan de Universiteit van Colorado. “Het zal hen gemakkelijker maken om te assimileren in de hoofdstroom van de Chinese bevolking.”
Sommigen gaan een stap verder.
“Het is genocide, full stop. Het is geen onmiddellijke, schokkende, massale genocide ter plekke, maar het is langzame, pijnlijke, sluipende genocide,” zei Joanne Smith Finley, die werkt aan de Newcastle University in het Verenigd Koninkrijk. “Dit zijn directe middelen om de Oeigoerse bevolking genetisch te verkleinen.”
Eeuwenlang was de meerderheid moslim in de droge, niet aan zee grenzende regio die China nu “Xinjiang” noemt – wat “Nieuwe Grens” betekent in het Mandarijn.
Nadat het Volksbevrijdingsleger in 1949 doortrok, gaven China’s nieuwe communistische heersers duizenden soldaten het bevel om zich in Xinjiang te vestigen, waardoor de Han-bevolking van 6,7% dat jaar werd opgedreven tot meer dan 40% in 1980. Deze stap zaaide een bezorgdheid over Chinese migratie die tot op de dag van vandaag voortduurt. Drastische pogingen om het geboortecijfer in de jaren negentig te beperken, werden na groot verzet versoepeld, waarbij veel ouders steekpenningen betaalden of kinderen registreerden als nakomelingen van vrienden of andere familieleden.
Dat alles veranderde met een ongekende hardhandige aanpak vanaf 2017, waarbij honderdduizenden mensen in gevangenissen en kampen werden gegooid voor vermeende “tekenen van religieus extremisme”, zoals reizen naar het buitenland, bidden of het gebruik van buitenlandse sociale media. Autoriteiten lanceerden wat verschillende berichten “sleepnet-stijl” onderzoeken noemden om ouders met te veel kinderen uit te roeien, zelfs degenen die tientallen jaren geleden bevielen.
“Laat geen blinde vlekken achter”, zeiden twee provinciale en gemeentelijke richtlijnen in 2018 en 2019 die werden ontdekt door Zenz, die ook een onafhankelijke contractant is bij de Victims of Communism Memorial Foundation, een tweepartijdige non-profit gevestigd in Washington, D.C. “Houd illegale geboorten tegen en verlaag de vruchtbaarheidsniveaus”, zei een derde.
Officials en gewapende politie begonnen op deuren te bonken, op zoek naar kinderen en zwangere vrouwen. Inwoners van minderheidsgroepen moesten deelnemen aan de wekelijkse ceremonies voor het hijsen van de vlag, waar ambtenaren dreigden met opsluiting als ze niet al hun kinderen registreerden, volgens interviews die werden ondersteund door aanwezigheidsbriefjes en boekjes. Uit berichten die door de AP werden gevonden blijkt dat plaatselijke overheden systemen opzetten of uitbreidden om diegenen te belonen die illegale geboorten meldden.
In sommige gebieden werden vrouwen bevolen om gynaecologische onderzoeken te ondergaan na de ceremonies, zeiden ze. In andere, ambtenaren uitgerust speciale kamers met echoscanners voor zwangerschapstests.
“Test iedereen die moet worden getest,” beval een townshiprichtlijn uit 2018. “Spoor degenen die het beleid overtreden vroegtijdig op en pak ze aan.”
Abdushukur Umar was een van de eersten die het slachtoffer werden van het harde optreden tegen kinderen. De trotse vader, een joviale Oeigoerse tractorbestuurder die fruithandelaar was geworden, beschouwde zijn zeven kinderen als een zegen van God.
Maar de autoriteiten begonnen hem in 2016 te achtervolgen. Het jaar daarop werd hij in een kamp gegooid en later veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf – één voor elk kind, vertelden de autoriteiten familieleden.
“Mijn neef besteedde al zijn tijd aan het zorgen voor zijn familie, hij nam nooit deel aan politieke bewegingen,” zei Zuhra Sultan, de nicht van Umar, vanuit ballingschap in Turkije. “Hoe kun je zeven jaar gevangenisstraf krijgen voor het hebben van te veel kinderen? We leven in de 21e eeuw – dit is onvoorstelbaar.”
Zestien Oeigoeren en Kazachen vertelden de AP dat ze mensen kenden die geïnterneerd of gevangen gezet waren omdat ze te veel kinderen hadden. Velen kregen jaren, zelfs tientallen jaren gevangenisstraf.
Uit uitgelekte gegevens die door de AP zijn verkregen en bevestigd, blijkt dat van de 484 kampgevangenen die in het district Karakax in Xinjiang zijn geregistreerd, er 149 daar waren omdat ze te veel kinderen hadden – de meest voorkomende reden om hen vast te houden. Tijd in een kamp – wat de regering “onderwijs en opleiding” noemt – voor ouders met te veel kinderen is geschreven beleid in ten minste drie provincies, berichten gevonden door Zenz bevestigden.
In 2017 verdrievoudigde de regering van Xinjiang ook de toch al forse boetes voor het overtreden van wetten inzake gezinsplanning voor zelfs de armste inwoners – tot ten minste drie keer het jaarlijks besteedbaar inkomen van de provincie. Hoewel de boetes ook voor Han-Chinezen gelden, worden alleen minderheden naar de detentiekampen gestuurd als ze niet kunnen betalen, zo blijkt uit interviews en gegevens. Uit regeringsrapporten blijkt dat de provincies elk jaar miljoenen dollars innen met de boetes.
In andere pogingen om de bevolkingsbalans in Xinjiang te veranderen, laat China land, banen en economische subsidies bungelen om Han-migranten naar Xinjiang te lokken. Het stimuleert ook agressief het huwelijk tussen Han-Chinezen en Oeigoeren, waarbij een echtpaar aan de AP vertelde dat ze geld kregen voor huisvesting en voorzieningen zoals een wasmachine, koelkast en TV.
“Het gaat terug op China’s lange geschiedenis van stoeien met eugenetica….je wilt niet dat slecht opgeleide mensen, marginale minderheden zich snel voortplanten,” zei James Leibold, een specialist in Chinees etnisch beleid aan La Trobe in Melbourne. “Wat je wilt is dat je goed opgeleide Han hun geboortecijfer verhogen.”
Sultan beschrijft hoe het beleid eruit ziet voor Oeigoeren zoals zij: “De Chinese regering wil de Oeigoerse bevolking onder controle houden en ons steeds minder maken, totdat we verdwijnen.”
Eenmaal in de detentiekampen worden vrouwen onderworpen aan gedwongen spiraaltjes en wat volgens voormalige gedetineerden zwangerschapspreventie-injecties lijken te zijn. Ze worden ook gedwongen lezingen bij te wonen over hoeveel kinderen ze zouden moeten krijgen.
Zeven voormalige gedetineerden vertelden de AP dat ze gedwongen werden anticonceptiepillen te slikken of vloeistoffen ingespoten te krijgen, vaak zonder enige uitleg. Velen voelden zich duizelig, moe of ziek, en vrouwen werden niet meer ongesteld. Nadat ze waren vrijgelaten en China hadden verlaten, gingen sommigen voor medische controle en ontdekten dat ze onvruchtbaar waren.
Het is onduidelijk waarmee de ex-gedetineerden werden ingespoten, maar ziekenhuisdia’s uit Xinjiang die door de AP zijn verkregen laten zien dat injecties ter voorkoming van zwangerschap, soms met het hormonale medicijn Depo-Provera, een gebruikelijke gezinsplanningsmaatregel zijn. Bijwerkingen kunnen hoofdpijn en duizeligheid zijn.
Dina Nurdybay, een Kazachse vrouw, werd vastgehouden in een kamp waar getrouwde en ongehuwde vrouwen van elkaar gescheiden werden. De getrouwde vrouwen kregen zwangerschapstests, herinnerde Nurdybay zich, en werden gedwongen IUDs te laten plaatsen als zij kinderen hadden. Zij werd gespaard omdat ze ongetrouwd en kinderloos was.
Op een dag in februari 2018 moest een van haar celgenoten, een Oeigoerse vrouw, een toespraak houden waarin ze moest bekennen wat bewakers haar “misdaden” noemden. Toen een bezoekende ambtenaar door de ijzeren tralies van hun cel gluurde, reciteerde ze haar regels in halverend Mandarijn.
“Ik heb te veel kinderen gebaard,” zei ze. “Het toont aan dat ik ongeschoold ben en weinig van de wet weet.”
“Vindt u het eerlijk dat Han mensen maar één kind mogen krijgen?” vroeg de ambtenaar, volgens Nurdybay. “Jullie etnische minderheden zijn schaamteloos, wild en onbeschaafd.”
Nurdybay ontmoette tenminste twee anderen in de kampen van wie ze hoorde dat ze opgesloten zaten omdat ze te veel kinderen hadden. Later werd ze overgeplaatst naar een andere faciliteit met een weeshuis dat honderden kinderen huisvestte, met inbegrip van die met ouders die vastzaten voor het te vaak baren van kinderen. De kinderen telden de dagen tot ze hun ouders konden zien tijdens zeldzame bezoeken.
“Ze vertelden me dat ze hun ouders wilden omhelzen, maar dat dat niet mocht,” zei ze. “
Een andere ex-gedetineerde, Tursunay Ziyawudun, zei dat ze werd geïnjecteerd totdat ze niet meer ongesteld werd, en dat ze tijdens verhoren herhaaldelijk in haar onderbuik werd geschopt. Ze kan nu geen kinderen meer krijgen en valt vaak dubbel van de pijn, bloedend uit haar baarmoeder, zei ze.
Ziyawudun en de 40 andere vrouwen in haar “klas” werden gedwongen om de meeste woensdagen lezingen over gezinsplanning bij te wonen, waar films werden vertoond over verarmde vrouwen die worstelden om veel kinderen te voeden. Getrouwde vrouwen werden voor goed gedrag beloond met echtelijke bezoeken van hun echtgenoten, samen met douches, handdoeken, en twee uur in een slaapkamer. Maar er was een addertje onder het gras – ze moesten van te voren anticonceptiepillen slikken.
Sommige vrouwen hebben zelfs melding gemaakt van gedwongen abortussen. Ziyawudun zei dat een “leraar” in haar kamp vrouwen vertelde dat ze een abortus zouden krijgen als ze tijdens gynaecologisch onderzoek zwanger bleken te zijn.
Een vrouw uit een andere klas bleek zwanger te zijn en verdween uit het kamp, zei ze. Ze voegde eraan toe dat twee van haar nichtjes die zwanger waren, zich op eigen houtje van hun kinderen hebben ontdaan omdat ze zo bang waren.
Een andere vrouw, Gulbahar Jelilova, bevestigde dat gedetineerden in haar kamp gedwongen werden hun kinderen te aborteren. Zij zag ook een pas bevallen moeder, die nog moedermelk lekte en niet wist wat er met haar kind was gebeurd. En ze ontmoette artsen en studenten geneeskunde die werden vastgehouden omdat ze Oeigoeren hielpen het systeem te omzeilen en thuis te bevallen.
In december 2017, tijdens een bezoek van Kazachstan terug naar China, werd Gulzia Mogdin naar een ziekenhuis gebracht nadat de politie WhatsApp op haar telefoon had gevonden. Uit een urinemonster bleek dat ze twee maanden zwanger was van haar derde kind. Ambtenaren vertelden Mogdin dat ze een abortus moest laten uitvoeren en dreigden haar broer in hechtenis te nemen als ze dat niet deed.
Tijdens de procedure brachten medici een elektrisch vacuüm in haar baarmoeder in en zogen haar foetus uit haar lichaam. Ze werd naar huis gebracht en moest rusten, want ze waren van plan haar naar een kamp te brengen.
Maanden later keerde Mogdin terug naar Kazachstan, waar haar man woont.
“Die baby zou de enige baby worden die we samen hadden,” zei Mogdin, die onlangs hertrouwd was. “Ik kan niet slapen. Het is vreselijk oneerlijk.”
Het succes van China’s push om geboorten onder moslimminderheden te controleren, blijkt uit de cijfers voor spiraaltjes en sterilisatie.
In 2014 werden iets meer dan 200.000 spiraaltjes ingebracht in Xinjiang. In 2018 sprong dat met meer dan 60 procent naar bijna 330.000 IUD’s. Tegelijkertijd daalde het gebruik van spiraaltjes elders in China, omdat veel vrouwen de apparaatjes begonnen te laten verwijderen.
Een voormalige lerares die werd opgeroepen om als instructeur in een detentiekamp te werken, beschreef haar ervaring met spiraaltjes aan de AP.
Ze zei dat het begon met vlagverheffende bijeenkomsten op haar compound in het begin van 2017, waar ambtenaren Oeigoerse bewoners “anti-terreur” lessen lieten reciteren. Ze scandeerden: “Als we te veel kinderen hebben, zijn we religieuze extremisten….Dat betekent dat we naar de trainingscentra moeten.”
De politie trommelde meer dan 180 ouders met te veel kinderen op, totdat “er niet één meer over was,” zei ze. s Nachts, zei ze, lag ze in bed, stijf van angst, terwijl agenten met geweren en tasers haar buren wegsleepten. Van tijd tot tijd bonsde de politie op haar deur en doorzocht haar appartement op Korans, messen, gebedsmatjes en natuurlijk kinderen, zei ze.
“Je hart sprong dan uit je borstkas,” zei ze.
Toen, in augustus, kregen de ambtenaren in het kamp van de lerares te horen dat ze bij alle vrouwen in de vruchtbare leeftijd een spiraaltje moesten plaatsen. Ze protesteerde en zei dat ze bijna 50 was, slechts één kind had en niet van plan was er nog meer te krijgen. Ambtenaren dreigden haar naar een politiebureau te slepen en haar daar op een ijzeren stoel vast te binden voor ondervraging.
Ze werd met vier gewapende agenten in een bus geduwd en naar een ziekenhuis gebracht waar honderden Oeigoerse vrouwen in stilte in een rij stonden te wachten op het inbrengen van een spiraaltje. Sommigen huilden stilletjes, maar niemand durfde een woord te zeggen vanwege de bewakingscamera’s die boven haar hoofd hingen.
Haar spiraaltje was zo ontworpen dat het niet zonder speciale instrumenten kon worden verwijderd. De eerste 15 dagen kreeg ze hoofdpijn en non-stop menstruatiebloedingen.
“Ik kon niet goed eten, ik kon niet goed slapen. Het gaf me een enorme psychologische druk,” zei ze. “Alleen Oeigoeren moesten het dragen.”
De Chinese gezondheidsstatistieken laten ook een sterilisatiegolf in Xinjiang zien.
Begrotingsdocumenten verkregen door Zenz laten zien dat de Xinjiang-regering vanaf 2016 tientallen miljoenen dollars begon te pompen in een geboortebeperkend operatieprogramma en geldelijke stimulansen voor vrouwen om zich te laten steriliseren. Terwijl de sterilisatiecijfers in de rest van het land kelderden, verzevenvoudigden ze in Xinjiang van 2016 tot 2018, tot meer dan 60.000 procedures. De Oeigoerse meerderheidsstad Hotan begroot 14.872 sterilisaties in 2019 – meer dan 34% van alle getrouwde vrouwen in de vruchtbare leeftijd, ontdekte Zenz.
Zelfs binnen Xinjiang varieert het beleid sterk en is het strenger in het zwaar Oeigoerse zuiden dan in het Han-meerderheids noorden. In Shihezi, een door Han gedomineerde stad waar Oeigoeren minder dan 2% van de bevolking uitmaken, subsidieert de overheid babyvoeding en ziekenhuisbevallingsdiensten om meer kinderen aan te moedigen, meldden staatsmedia.
Zumret Dawut kreeg dergelijke voordelen niet. In 2018 werd de moeder van drie kinderen twee maanden in een kamp opgesloten omdat ze een Amerikaans visum had.
Toen ze onder huisarrest naar huis terugkeerde, dwongen ambtenaren haar om elke maand gynaecologisch onderzoek te krijgen, samen met alle andere Oeigoerse vrouwen in haar compound. Han vrouwen waren vrijgesteld. Ze waarschuwden dat als ze zich niet liet onderzoeken, wat zij “gratis onderzoeken” noemden, ze terug in het kamp kon belanden.
Op een dag kwamen ze met een lijst van minstens 200 Oeigoerse vrouwen in haar kamp met meer dan twee kinderen die zich moesten laten steriliseren, herinnerde Dawut zich.
“Mijn Han-Chinese buren, zij sympathiseerden met ons Oeigoeren,” zei Dawut. “Ze zeiden tegen me: ‘oh, jullie lijden vreselijk, de regering gaat veel te ver!'”
Dawut protesteerde, maar de politie dreigde opnieuw om haar terug te sturen naar het kamp. Tijdens de sterilisatieprocedure injecteerden Han-Chinese artsen haar met verdoving en bonden haar eileiders af – een permanente operatie. Toen Dawut bijkwam, voelde ze dat haar baarmoeder pijn deed.
“Ik was zo boos,” zei ze. “Ik wilde nog een zoon.”
Terugkijkend, beschouwt Omirzakh zichzelf als gelukkig.
Na die ijskoude dag waarop ambtenaren dreigden haar op te sluiten, belde Omirzakh de klok rond familieleden. Uren voor de deadline schraapte ze genoeg geld bij elkaar om de boete te betalen uit de verkoop van de koe van haar zus en leningen met een hoge rente, waardoor ze diep in de schulden zat.
Het volgende jaar volgde Omirzakh lessen met de vrouwen van anderen die werden vastgezet omdat ze te veel kinderen hadden. Zij en haar kinderen woonden bij twee plaatselijke partijfunctionarissen die speciaal waren gestuurd om hen te bespioneren. Toen haar man eindelijk werd vrijgelaten, vluchtten ze naar Kazachstan met slechts een paar bundels dekens en kleren.
Het spiraaltje dat nog in Omirzakh’s baarmoeder zit, is nu in haar vlees weggezakt en veroorzaakt ontstekingen en een doordringende rugpijn, “alsof je met een mes gestoken wordt.” Voor Omirzakh is het een bittere herinnering aan alles wat ze verloren heeft – en aan de benarde situatie van hen die ze achterliet.
“De mensen daar zijn nu doodsbang om te bevallen,” zei ze. “Als ik aan het woord ‘Xinjiang’ denk, voel ik nog steeds die angst.”
Contact AP’s wereldwijde onderzoeksteam op [email protected]