Verhalen over ontmoetingen met bruine beren (Ursus arctos)
zijn even groot als de verhalen van vissers over de beren die ontsnapten. Zijn legendarische wreedheid heeft ertoe geleid dat de bruine beer wordt gewaardeerd als trofee van groot wild. Helaas ontkomt hij niet altijd en is hij in sommige staten van de VS bijna tot uitsterven toe bejaagd. De ruige vacht heeft langere haren op de rug en schouders, soms gematteerd met wit – een vergrijsd uiterlijk dat leidde tot de beren alternatieve gemeenschappelijke naam van grizzly beer.
Overleven in de barre toendra is geen gemakkelijke opgave en de bruine beer eet bijna alles om vet op te slaan voor de winter. Knollen, vis en aas zijn hoofdvoedsel en, in de nazomer, een traktatie van bessen, fruit en noten.
Een grot of hol wordt gekozen als winterverblijf waar de beer een bed maakt van droge vegetatie alvorens in een staat van rust te gaan, maar omdat zijn lichaamstemperatuur niet daalt is dit geen echte staat van winterslaap. In dit warme toevluchtsoord worden de jongen blind en haarloos geboren. Zij blijven drie tot vier jaar bij hun moeder.
De Kodiakbeer (U. a. middendorffi) is een ondersoort van de bruine beer, en genoemd naar zijn exclusieve leefgebied, het Kodiak-eiland.