Results
In 75 van de 77 deelnemers die voor analyse in aanmerking kwamen, waren de gemiddelde serumniveaus van β-hydroxybutyraat (βOHB) verhoogd met 0,27 ± 0,32, 0,41 ± 0,38, en 0,62 ± 0,49 mmol/L voor respectievelijk MCD, LCD, en VLCKD (P = 0,013). Het bereiken van NK was consistent voor zowel de VLCKD- als de LCD-groep en sporadisch voor de MCD-groep. Alleen de VLCKD-groep vertoonde 95%-betrouwbaarheidsintervalniveaus die consistent ≥0,5 mmol/L waren.
De totale gemiddelde verandering in som van symptoomscores (SOSS) vanaf de baseline was 0,81 ± 2,84 (P < 0,001). Veranderingen in SOSS waren het hoogst in de VLCKD-groep (1,49 ± 2,47), gevolgd door LCD (0,65 ± 2,70) en MCD (0,18 ± 3,3; P = 0,264). Kleine, statistisch significante toenames werden gezien voor de ernst van de hoofdpijn, constipatie, diarree, halitose, spierkrampen en spierzwakte, en licht gevoel in het hoofd, terwijl het opgeblazen gevoel in de darmen en het verlangen naar suiker en zetmeel verbeterden ten opzichte van de uitgangswaarde. Alleen halitose (P = 0,039) en spierzwakte (P = 0,005) verschilden significant tussen de groepen. De stemming verbeterde aanzienlijk ten opzichte van de uitgangswaarde, maar er was geen significant verschil tussen de groepen (P = 0,181)