Waar of niet waar
Miskraam is een hartverscheurende ervaring die vaak voorkomt en een einde maakt aan 15 tot 20 procent van de bevestigde zwangerschappen. Hoewel veel vrouwen een miskraam meemaken, is dit verlies vaak gehuld in geheimzinnigheid en rouwen paren vaak alleen.
Zelfs het gebruikelijke advies dat mensen moeten wachten tot het einde van het eerste trimester om een zwangerschap aan familie en vrienden aan te kondigen, kan onbedoeld een stigma opleggen, aldus dr. Zev Williams, een verloskundige aan het Albert Einstein College of Medicine en het Montefiore Health System in New York.
“We vertellen mensen wanneer ze zwanger zijn, je weet wel, vertel het niemand,” vertelde Williams aan Live Science. “Wat we mensen eigenlijk vertellen, is dat je het aan niemand moet vertellen.”
Misschien vanwege het stigma eromheen, blijven mythes over miskramen bestaan. Hier volgen enkele van de meest wijdverbreide misvattingen – en de waarheid over zwangerschapsverlies.
Het is de schuld van de moeder
Veel vrouwen die een miskraam hebben gehad, geven zichzelf de schuld. Dat zouden ze niet moeten doen. De meerderheid van de miskramen – 60 procent – wordt volgens Williams veroorzaakt door een abnormaal aantal chromosomen.
Wanneer sperma en eicel elkaar ontmoeten, brengen ze elk 23 DNA-dragende chromosomen naar de tafel, die aan elkaar worden gekoppeld om het genoom van het nieuwe embryo te creëren. Soms gaat dit proces mis, waardoor aneuploïdie ontstaat, of abnormale aantallen chromosomen in plaats van paren. De meest bekende vorm van aneuploïdie is waarschijnlijk het Down-syndroom, dat optreedt wanneer het embryo drie kopieën van chromosoom 21 heeft in plaats van twee.
Sommige vormen van aneuploïdie, zoals het Down-syndroom, zijn overleefbaar. Andere, zoals trisomie 18 of trisomie 13, zijn vaak fataal na de geboorte. Maar nog andere aneuploïdieën hebben zo’n grote invloed op een bevruchte eicel dat het embryo niet verder kan komen in zijn ontwikkeling.
Deze genetische fouten veroorzaken de meeste sporadische miskramen, en hebben niets te maken met het gedrag of de keuzes van de moeder tijdens de zwangerschap.
Als de chromosomen in orde zijn, dan is er iets mis met de moeder
In gevallen waarin een embryo of foetus het juiste aantal chromosomen heeft, dan wordt vaak aangenomen dat er iets mis is met de gezondheid van de moeder dat het zwangerschapsverlies veroorzaakt, aldus Williams. Maar in werkelijkheid, hoewel aneuploïdie de meest voorkomende verklaring voor miskraam is, is het niet het enige genetische probleem dat zwangerschapsverlies kan veroorzaken.
In ongeveer 10 procent tot 15 procent van de gevallen waarin het chromosoomnummer normaal is, onthult een optische scoop in de baarmoeder dat de foetus misvormd is, zei Williams. Het probleem is dat het testen van een foetus op aneuploïdie een zeer grove manier is om genetische problemen te meten: Problemen binnen chromosomen (in tegenstelling tot problemen met het aantal chromosomen zelf) worden niet opgepikt.
Het genoom van een foetus kan “10 miljoen nucleotiden missen, en die resultaten zouden terugkomen als normaal,” zei Williams.
Dus kunnen foetale genetische problemen nog steeds miskramen veroorzaken, zelfs als de foetus het juiste aantal chromosomen heeft. Om deze gevallen op te sporen zijn meer geavanceerde tests nodig dan gewoonlijk worden gedaan (als er al genetische tests worden gedaan).
Meervoudige miskramen wijzen op onvruchtbaarheid
De meeste vrouwen die een miskraam krijgen, doen dat slechts één of twee keer. Een klein percentage krijgt echter drie of meer miskramen – en wanhoopt misschien dat ze ooit een baby zullen voldragen.
Maar er is veel reden tot hoop. Een 35-jarige vrouw die drie miskramen op rij heeft gehad, heeft nog steeds een kans van 70 procent op een succesvolle zwangerschap, zegt Dr. Ruth Lathi, een professor in de verloskunde en gynaecologie aan de Stanford University School of Medicine.
“We hebben het voordeel dat we veel vrouwen door deze diagnose naar de andere kant hebben gezien,” vertelde Lathi aan Live Science.
Vele onderliggende gezondheidsoorzaken van miskramen, zoals schildklierproblemen, baarmoedergezwellen genaamd vleesbomen of bloedstollingsstoornissen, zijn behandelbaar, zei Lathi.
Het lichaam moet rusten na een miskraam
Het gezonde verstand zou kunnen suggereren dat een vrouw na een miskraam een tijdje moet wachten om zwanger te worden – het lichaam moet rusten, toch?
In feite suggereert onderzoek het tegenovergestelde. Een onderzoek uit 2010 onder meer dan 30.000 vrouwen die een miskraam hadden en daarna zwanger werden, toonde aan dat degenen die zes maanden of minder na de miskraam zwanger werden, minder kans hadden op nog een miskraam dan degenen die langer wachtten, volgens de bevindingen gepubliceerd in het tijdschrift BMJ.
De vrouwen die eerder zwanger werden, hadden ook een kleinere kans op ectopische zwangerschap, die optreedt wanneer een bevruchte eicel implanteert in de eileider of elders in de buikholte, in plaats van het baarmoederslijmvlies, volgens de studie.
De studie betrof Schotse vrouwen, die, net als veel vrouwen in andere ontwikkelde landen, de neiging hebben om later in hun reproductieve jaren baby’s te krijgen, waarschuwden de onderzoekers. De resultaten zouden dus niet kunnen worden gegeneraliseerd naar landen waar vrouwen de neiging hebben om jonger zwanger te worden.
Huwelijk wordt veroorzaakt door fysieke of emotionele stress
Uit een enquête onder Amerikanen die in mei 2015 werd vrijgegeven, bleek dat 64 procent van de respondenten dacht dat het tillen van een zwaar voorwerp een miskraam kon veroorzaken. In feite veroorzaakt zwaar tillen helemaal geen miskraam. Evenmin doet lichaamsbeweging.
In dezelfde enquête zei 76 procent van de mensen dat een stressvolle gebeurtenis een miskraam zou kunnen veroorzaken, en 74 procent zei dat chronische stress zwangerschapsverlies zou kunnen veroorzaken. Geen van beide is waar, zei Williams.
Een enkele studie onder vrouwen in Israël vond een verschil van 2 procent in het aantal miskramen tussen vrouwen die in een stad woonden die constant werd bedreigd met raketaanvallen en vrouwen in een nabijgelegen stad die niet vaak werd aangevallen. Dat is “nauwelijks een waarneembaar verschil,” zei Williams. Constante angst voor een plotselinge dood is zo extreem als stress kan worden, en zeer weinig Amerikaanse vrouwen leven met dat soort gevaar. Gewone stressoren zoals een hectische baan of een sterfgeval in de familie zijn geen oorzaken van een miskraam.
Miskraam moet geheim blijven
Mensen kunnen aarzelen om over hun ervaringen met een miskraam te praten uit angst om anderen van zich te vervreemden. Maar in feite kan praten over een miskraam anderen enorm helpen.
In de enquête over miskramen uit 2015 werd mensen gevraagd of ze ooit een zwangerschapsverlies hadden meegemaakt. Vijftien procent had dat, en 46 procent van hen zei troost te hebben gekregen van een vriendin die een eigen miskraam onthulde.
Zelfs beroemdheden kunnen helpen. Iets meer dan een kwart (28 procent) van de respondenten zei dat ze zich minder geïsoleerd hadden gevoeld na het horen van miskraamverhalen van publieke figuren.
Vierenzeventig procent van de mensen die over hun miskraam hadden gepraat, zei dat ze steun hadden gekregen van mensen die ze het hadden verteld. Maar er is nog een weg te gaan: Minder dan de helft (45 procent) zei steun te hebben gekregen van een gezondheidswerker.
Volg Stephanie Pappas op Twitteren Google+. Volg ons @livescience, Facebook& Google+.
Recent news