Thomas Paine
Amerikanen konden hun banden met Groot-Brittannië niet gemakkelijk verbreken. Ondanks alle recente ontberingen was de meerderheid van de kolonisten vanaf hun geboorte opgevoed met de overtuiging dat men van Engeland moest houden en zijn vorst moest vereren.
Bangheid was een andere factor. Elke geschiedenisstudent was bekend met de harde aanpak van de Britten tegen Ierse rebellen. Een revolutie kon leiden tot de heerschappij van de menigte, en niemand, zelfs de potentiële menigte niet, wilde dat. Bovendien waren het, ondanks de belastingen, goede tijden. Men kan stellen dat de gemiddelde Amerikaan welvarender was dan de gemiddelde Brit.
Toch waren er de vreselijke onrechtvaardigheden die de kolonisten niet konden vergeten. De Amerikanen waren tegen zichzelf verdeeld. De argumenten voor onafhankelijkheid groeiden. Thomas Paine zou het extra zetje geven.
Common Sense
Common Sense was meteen een bestseller. Gepubliceerd in januari 1776 in Philadelphia, waren er in april al bijna 120.000 exemplaren in omloop. Paine’s briljante argumenten waren recht door zee. Hij pleitte voor twee hoofdpunten: (1) onafhankelijkheid van Engeland en (2) de oprichting van een democratische republiek.
Paine vermeed bloemrijk proza. Hij schreef in de taal van het volk en citeerde vaak de Bijbel in zijn betoog. De meeste mensen in Amerika hadden een praktische kennis van de Bijbel, zodat zijn argumenten klopten. Paine was niet religieus, maar hij wist dat zijn lezers dat wel waren. Koning George was “de Farao van Engeland” en “de Koninklijke Bruut van Groot-Brittannië.” Hij raakte een gevoelige snaar op het Amerikaanse platteland.
Een echte Paine voor de Britten
Naast aanvallen op George III, riep hij op tot de oprichting van een republiek. Zelfs patriottenleiders als Thomas Jefferson en John Adams veroordeelden Paine als een extremist op het punt van een regering na de onafhankelijkheid. Toch heeft Common Sense de patriottische zaak doen groeien. Het maakte de lezers niet uit dat Paine een nieuwkomer was in Amerika. Veel lezers schreven het anoniem toe aan John Adams, die betrokkenheid ontkende. Uiteindelijk was zijn proza een kwestie van gezond verstand. Waarom zou het kleine Engeland over de uitgestrektheid van een continent heersen? Hoe kunnen kolonisten verwachten buitenlandse steun te krijgen terwijl ze nog steeds trouw blijven aan de Britse koning? Hoe lang kunnen Amerikanen het herhaaldelijke misbruik van de Kroon nog verdragen? Al deze vragen leidden vele lezers naar één antwoord toen de zomer van 1776 naderde.