10 Vestigial Traits You Didn’t Know You Had

Mensen hebben de verbazingwekkende eigenschap zich vast te klampen aan het verleden. We hebben allemaal eigenschappen of gedragingen die onze voorouders goed uitkwamen, maar die nu niet meer zinvol zijn – maar we komen er maar niet van af.

Na verloop van tijd worden deze eigenschappen en gedragingen zogeheten “rudimentair” – als in, ze bestaan als een overblijfsel van ons evolutionaire erfgoed. Op hun onschuldigst, onze rudimentaire kenmerken zijn grappig om over na te denken. Op hun slechtst, hoewel, ze zijn bekend dat schadelijk zijn voor onze gezondheid (wetenschappers verwijzen vaak naar dit tweede geval als een voorbeeld van “evolutionaire bagage”).

Dus hier zijn tien rudimentaire eigenschappen en gedragingen die je misschien nog steeds vast te houden aan.

10) Het aanhangsel
Het aanhangsel is waarschijnlijk het meest bekende rudimentaire menselijke orgaan. Volgens deskundigen hebben onze kleine aanhangsels onze primaatvoorouders geholpen bij de vertering van planten die veel cellulose bevatten. Sommige wetenschappers geloven dat de moderne menselijke blindedarm een rol kan spelen als een “veilig huis” voor goede, spijsverteringsbevorderende bacteriën, maar iedereen die wel eens voor een blindedarmoperatie heeft betaald, zal u vertellen dat de ware functie ervan is de portemonnee te vullen van de chirurgen die hem verwijderen wanneer hij geïnfecteerd raakt.

9) Sinussen
Jouw sinussen zijn in feite luchtzakken die zich in je gezicht bevinden. Over de biologische rol van sinussen wordt vaak heftig gediscussieerd, maar er is weinig tot geen consensus over hun eigenlijke doel. Waar iedereen het over eens is, is dat een van de enige dingen die erger zijn dan hoofdpijn bij sinussen, een ontsteking van de sinussen is.

8) Verstandskiezen
Verstandskiezen zijn als ongewenste gasten uit de hel (voor uw mond). Meestal is er geen ruimte voor ze om zich een weg te banen naar je persoonlijke ruimte, maar ze doen het toch (zelfs als je ze vraagt het niet te doen). Als ze het doen, is het erg ongemakkelijk. Ongemak escaleert meestal in pijn, omdat ze je leven tot een hel blijven maken. Als het echt uit de hand loopt, kunnen ze zelfs gewelddadig worden en jaren van orthodontiewerk verpesten met wat neerkomt op de meest langdurige klap-op-de-mond ooit.

Het is meestal te pijnlijk om met ze te blijven leven, en de politie kan je gewoon niet helpen. Als je geen kant meer op kunt, ben je gedwongen de hulp in te roepen van een professional, die je kunt betalen om ze uit te schakelen. Na afloop krijg je hun bloederige resten te zien, zodat je ze kunt identificeren voordat ze voorgoed worden “opgeruimd”. Sommige mensen houden ze zelfs, maar dat is gewoon morbide pervers.

7) Stuitbeen
Uw stuitbeen, beter bekend als uw staartbeen, is het allerlaatste deel van uw wervels, en is het overblijfsel van een verloren staart. Vrijwel alle zoogdieren op aarde hebben ooit een staart gehad, ook al was dat toen ze nog in de baarmoeder zaten. Neem bijvoorbeeld de mens. Tussen stadium 14 en 22 van de menselijke embryogenese, kan men daadwerkelijk een staart-achtige structuur waarnemen die later wordt geabsorbeerd (behalve wanneer dat niet het geval is…wat kan gebeuren).

Dit kenmerk van embryologische ontwikkeling was een van de steunpilaren van Ernst Haeckels theorie van recapitulatie. Deze theorie, die vaak wordt omschreven als “ontogenie recapituleert fylogenie”, komt er in wezen op neer dat het ontwikkelingsproces van embryo tot volwassene parallel loopt met de verschillende fasen van de evolutie van het organisme van de voorouderlijke staat tot de huidige staat.

6) Het oor
Nee, niet het hele oor, maar met het menselijk oor zijn wel allerlei vreemde dingen aan de hand. Zo zit er bijvoorbeeld een hele groep spieren aan onze oren vast die, bij de meeste apen, worden gebruikt om de oren te bewegen als schotelantennes die een signaal proberen op te pikken. Bij ons echter, zitten ze daar maar – zonder iets te bewegen – wat suggereert dat ze hun biologische functie verloren hebben. Behalve, natuurlijk, voor diegenen onder ons die met hun oren kunnen wiebelen, in welk geval ze dienen om je voor gek te zetten (ik ben gewoon jaloers). Het is de moeite waard erop te wijzen dat chimpansees, net als wij, ook deze onderontwikkelde spieren hebben en dus ook niet in staat zijn om de oren te bewegen.

Verder is bekend dat bij ongeveer 10% van de bevolking de buitenste rand van het oor, de helix genaamd, tekenen vertoont van rudimentaire kenmerken. In het hier afgebeelde oor is bijvoorbeeld een verdikking van de helix, “Darwins knobbel” genaamd, te zien op de overgang van het bovenste en middelste derde deel van het oor – een kenmerk dat bij veel zoogdieren voorkomt.

5) Arrector Pili
Wanneer je het koud hebt of gestrest bent, zijn je arrector pili de gladde spiervezels die onwillekeurig samentrekken om je “kippenvel” te geven. Als je een harig dier bent, kan dit zorgen voor isolatie (dikke, staande vacht houdt lucht vast tussen de rechtopstaande haarfollikels, waardoor het dier warmte vasthoudt), of je groter doen lijken (wat het verschil kan betekenen tussen opgegeten worden of overgeslagen worden voor een minder lastige prooi, een bijzonder goed voorbeeld is een stekelvarken). Aangezien de meeste mensen niet harig genoeg zijn om in de categorie “harig boswezen” te passen, bieden onze arrector pili geen van deze voordelen.

4) Tonsillen
Tonsillen worden geacht de eerste verdedigingslinie van het lichaam te zijn tegen ingeademde of ingeslikte ziekteverwekkers, maar ze hebben, net als de blindedarm, de nare gewoonte de wapens op te nemen en zich aan te sluiten bij de tegenmacht in de voortdurende infectieoorlog die tegen uw lichaam wordt uitgevochten. Hun neiging om te ontsteken en gevaarlijk geïnfecteerd te raken heeft velen ertoe gebracht te geloven dat als de amandelen ooit een meer definitieve functie hebben gehad op het gebied van de immuunrespons, dat het voordeel van die functie allang niet meer opweegt tegen de noodzaak om ze zo vaak te laten verwijderen.

3) Mannelijke tepels
Weliswaar duiken er van tijd tot tijd voorbeelden op van mannen die borstvoeding kunnen geven, maar de biologische functie van mannelijke tepels blijft een mysterie. Ze zijn waarschijnlijk op een andere manier rudimentair dan veel van de andere kenmerken op deze lijst, in die zin dat ze niet overgebleven zijn van een evolutionaire gebeurtenis, maar eerder van een embryologische/ontwikkelingsgebeurtenis. Alle foetussen beginnen hun leven in de baarmoeder als vrouwtjes. Bij afwezigheid van een foetaal Y-chromosoom zal het embryo zich ontwikkelen tot een volwaardig vrouwtje. Is er wel een Y-chromosoom aanwezig, dan produceert de foetus hormonen zoals testosteron en ontwikkelt hij zich tot een mannetje, maar de tepels hangen er eigenlijk gewoon uit. Dit maakt ze in wezen decoratief. (En speeldingen, ook speeldingen.)

2) De handpalmaire grijpreflex
Wat interessant is aan de handpalmaire grijpreflex is dat het niet zozeer een rudigiaal kenmerk is, als wel een rudigiaal gedrag. Volgens een studie uit 1932 kan een zuigeling die een vinger of een soortgelijk voorwerp in zijn handpalm legt, bij 37% van hen het gewicht van het eigen lichaam dragen als het wordt opgehangen. (Interessant is dat de omgekeerde beweging kan worden opgewekt door de rug of de zijkant van de hand van de baby te strelen). Een soortgelijke grijpbeweging kan worden waargenomen in de voeten van zuigelingen. Deze gedragingen duren meestal tot de leeftijd van vier of vijf maanden, en kunnen nuttig zijn geweest voor onze harige voorouders, die zich tijdens hun reizen door hun kroost konden laten vastklampen.

1) Plica Semilunaris
Uw plica semilunaris (wat velen beschouwen als een overblijfsel van uw derde ooglid) is het kleine plooitje weefsel dat zich aan de binnenhoek van uw oog bevindt (niet het kleine bultje in de allerbinnenste ooghoek, maar het kleine flapje er vlak naast – check de afbeelding). Uw plica semilunari zijn de overblijfselen van wat wordt genoemd “nictitating membranen,” die het meest voorkomen bij vogels, reptielen en amfibieën.

Hier ziet u het nictitating membraan van een gemaskerde kievit terwijl het zich sluit over zijn oog. Het membraan is meestal doorschijnend en dient om het oog te bevochtigen, vuil te verwijderen en huilende engelen af te turen. De mens heeft helaas niet zo’n functionerend derde ooglid, maar laat u er niet van weerhouden voor een spiegel te gaan staan en uzelf voor te nemen ze te laten bewegen. Het heeft mij in ieder geval niet tegengehouden.