Het afbeelden van alledaagse voorwerpen zoals kommen, bloemen, voedingsmiddelen en andere dingen die in een gewoon huishouden te vinden zijn, was en is nog steeds de voornaamste preoccupatie van stilleven kunstenaars. De middelen, stijlen en media waarin stillevenkunst kan worden weergegeven, variëren echter aanzienlijk.
In het begin van de 17e eeuw werd het stilleven een zelfstandig genre in de kunst, maar het werd als minder belangrijk beschouwd dan historische en allegorische voorstellingen uit die tijd. In dezelfde jaren verscheen het als zelfstandig genre in heel Europa, en het is onmogelijk te achterhalen wie als eerste de stillevenkunst in de schilderkunst ontwikkelde en beoefende. De oorsprong van het stillevengenre kan worden teruggevonden in schildertradities in heel Europa, waaronder Vlaamse mariale schilderijen uit de vijftiende eeuw, Italiaanse afbeeldingen van vleeskramen en Spaanse bodega’s. Jean-Baptiste Chardin bleef in de 18e eeuw het stilleven verder ontwikkelen in navolging van het succes van de Vlaamse stillevenschilders. Hij gebruikte zowel Hollands realisme als zachtere harmonieën in zijn creaties en creëerde enkele van de beroemdste stillevens. Met de ontwikkeling van kunstacademies in Europa die de hiërarchie van genres propageerden, raakte het stilleven langzaam achterop en werd het minder beoefend dan andere genrevormen. Toen het neo-classicisme echter begon te vervagen door de opkomst van de romantiek en het realisme, werd het stilleven weer een belangrijk thema onder kunstenaars als Francisco Goya, Gustave Courbet en Eugène Delacroix. De volgende fase in de ontwikkeling van het stilleven kwam met het Impressionisme en Post-Impressionisme en de dominantie van kleur en licht over het thema.
In de 20e eeuw werd het stilleven beschouwd als een thema in de kunst dat gelijk opging met andere. De ontwikkeling van de stillevenkunst volgde de stilistische veranderingen van die tijd op de voet, van Fauvisme, Expressionisme, Kubisme, tot Pop Art en Fotorealisme. Stillevens overschreden zelfs het kader van het traditionele medium schilderkunst en betraden de kunstscène als kunstobjecten via ready-mades en installaties waar ze in plaats van te worden afgebeeld, zelf kunstwerken werden, zoals in het werk van Arman en Judy Chicago.
De volgende lijst bevat voorbeelden van enkele beroemde stillevenkunstenaars uit de 20e eeuw, samen met hun schilderijen
Tip van de redacteur: Nature Morte: Hedendaagse kunstenaars blazen de traditie van het stilleven nieuw leven in
Vooraanstaande hedendaagse kunstenaars blazen het stilleven nieuw leven in, een genre dat ooit meer werd geassocieerd met de zestiende- en zeventiende-eeuwse oude meesters dan met hedendaagse kunst. De gedurfde stillevens die hier worden gevierd, betwisten die historische suprematie en herdefiniëren wat het betekent om een werk van nature morte (letterlijk vertaald uit het Frans: “dode natuur”) te zijn. Of het nu gaat om schilderen, tekenen, beeldhouwen, video of andere media, hedendaagse kunstenaars putten uit de eeuwenoude traditie om werken te creëren met conceptuele levendigheid, schoonheid en emotionele ontroering in de huidige tijd. Gestructureerd volgens de klassieke categorieën van de stilleven traditie – Flora, Eten, Huis en Thuis, Fauna, en de Dood, elk hoofdstuk in het boek van Michael Petry verkent hoe de tijdloze symbolische resonantie van het memento mori, is herontdekt voor een nieuw millennium.